RunningWild

Gisteren ruim 50 km gebuffeld bij windkracht 7/8, op de kliffen kon je nauwelijks blijven staan (maar de wind duwde me gelukkig bergop), door het vele corrigeren tijdens het rennen kreeg ik behoorlijke zere bovenbeenspieren, alleen rechts; rug ook wat stram, gelukkig conditioneel alles wel prima. Evengoed ben ik wel zorgwekkend langzaam, dwz ik ren bijna alles maar het is erg veel stijgen en dalen (en stijgen=wandelen), ik was 11 uur onderweg waarvan maar 2 pauzes (lees: eten!). Dat het rotsig, modderig offroad is, vreet natuurlijk ook tijd, plus die 8 kg op mn rug... Besloten bij te komen in Youthhostel...

Beetje brak opgestaan, harde wind en regen hielden me lang wakker, duidelijk nog niet echt gewend... Combinatie tarp en bivakzak vooralsnog niet ideaal in dit open terrein, in elk geval nu al geen kurkdroge slaapzak meer... Urenlang in grijze mistregen over stranden en bovenlangs kliffen gelopen, gelukkig de harde wind achter. Het is mooi hier, verlaten zo langs de kust. Maar als ik heel, heel eerlijk ben , dan lijkt op een dag als deze dit hele plan eigenlijk best wel groot... Zelfs de 53 km die ik voor vandaag gepland heb. Doorzetten dus, ook dat hoort er natuurlijk bij, al had het best een beetje...

Ik sta aan de start! Het is droog, wind in de rug en af en toe zelfs zon! Een rustig begin vandaag, slechts 35 km wil ik lopen tot ik een mooie stille landpunt tegenkom om kamp te maken. De Southwest Coast Trail is een schitterend slingerpad bovenlangs kliffen, tussen bloeiende (zalig zoet geurende) brem door en via zandbaaien. Land's End is het meest zuidwestelijke puntje van Cornwall; John o' Groats - of eigenlijk Duncansby Head - het meest noordoostelijke; daartussen strekt zich 1349 km over de weg of ruim 2000 km offroad. Sinds de broers John en Robert Naylor in 1871 voor het eerst van het ene eind...

Vertrekken is de grootste drempel van de reis. Zo voelt het in elk geval als ik Frank en Herschel knuffel en dan de trein instap. De lange treinreis (vertrek Uitgeest om 05.14, aankomst Penzance 20.28) is overgangstijd. Leren loslaten. Focussen, verheugen, vooruitzien. Hoeveel ik ook getraind heb en hoelang ook voorbereid, de reis die voor me ligt is onzeker, ik heb geen idee hoe 2000 km te voet voelt. Maar morgen loop ik, rugzak om, wind in de rug en neus noordwaarts - en dat is concreet, vertrouwd. Niet te ver vooruit kijken dus, kleine stappen maken het plan niet alleen logisch maar houden het vooral...

De diverse weekpakketjes zijn verzonden (naar campings verspreid door de UK die ik vooraf om toestemming vroeg), het rugzakje staat ingepakt te wachten en ogenschijnlijk hoef ik niet zoveel meer voor het tijd is te vertrekken. Hoe kan het dan dat deze laatste dagen zo razendsnel voorbij vliegen, als los zand uit mijn hand glippen? Eigenlijk weet ik het wel. De kop in het zand houding. Kop omlaag: 'ik ben er even niet, of juist wél, ik ga niet weg, nog niet'. Om dan bij het kop-omhoog heffen tot de conclusie te komen dat de wereld toch stiekem verder gedraaid is. Ik verheug me, het is spannend,...

Het route-recept is eenvoudig: de mooiste offroad-route van zuid naar noord uitstippelen. Via stukjes van de South West Coast Trail, Offa's Dyke Path, Pennine Way, Cumbria Way, Hadrian's Wall en Southern Upland Way naar de West Highland Way. Eenmaal in Schotland bij Loch Lomond kies ik vnl voor eigen routes via lege dalen en mooie toppen. In detail: -Vanaf Land's End volg ik de South West Coast Trail tot aan Barnstaple. Dan zit ik op dag 5, 255 km en 4300 hm verderop. -Vanaf Barnstaple via stukjes Macmillan Way West en Coleridge Way over Exmoor, de Brendon Hills en de Quantocks naar...

Trainen is zorgen dat je straks net zo kunt genieten als nu. Ik heb geen idee hoe het is om 6 weken lang dagelijks circa 60 km af te leggen (met 1 wekelijkse rustdag). Soms voelen kortere trainingsdagen nu al zwaar maar komt dat niet vooral omdat er nu zoveel naast-het-trainen-te-doen is? Straks, eenmaal onderweg, is er ' alleen' het onderweg zijn... Zonder tijdsdruk, zonder deadlines. Maar hoe weet ik dat ik genoeg doe in mijn trainingen, of juist niet veel te veel? Voor deze laatste maanden vroeg ik trainingsadvies aan ultraloopcoach Mark de Boer waarbij bleek dat de factor 'rustige herstelweek'...

Solo hardlopend door Groot-Brittannië. Offroad van Land´s End naar John ´O Groats, 2000 km, 6 weken. 60-80 kilometer per dag hardlopen (of iets minder als dat beter voelt...) Met slechts een rugzakje en minimale uitrusting. Geen supportcrew, stopwatch of massagetafel maar onderweg bivakkeren. Natuur als inspiratiebron ipv racedecor. Start en finish zijn slechts bakens die het onderweg zijn markeren. Niet zo snel maar zo MOOI mogelijk van zuid naar noord. "Lopen” schreef mijn grote voorbeeld ultraloop-pionier Jan Knippenberg, “is een manier van reizen waarbij geest en lichaam zich voortdurend...