RunningWild

We wandelen (zonder rugzak en hardloopschoenen), kuierend met Herschel op een drafje om ons heen, door het forest van Beinn Eighe Natural Nature Reserve. Een forest bestaat hier langs Loch Maree ook echt uit bomen - je zou zeggen heel normaal voor een forest, maar een blik op de topografische kaarten en je weet wel anders. Forest is hier in de Northwest Highlands de term voor een jachtgebied, een estate. Meestal is daar geen boom meer te bekennen (door klimaatverandering maar zeker vooral ook door grootscheeps omhakken zijn de Highlands overwegend boomloos) maar hier rond Loch Maree zijn nog veel...

"Excessive rain" meldde het weerbericht voor vandaag toen ik een paar dagen terug even internetbereik had bij een roadcrossing. Dan kan je nog hopen dat je je sneller verplaatst dan de wolken of dat ze ernaast zitten, met mooiweer-voorspellingen is dat namelijk vaak genoeg zo. Laat mij je 1 ding op het hart drukken: bij voorspellingen waarin 'excessive' voorkomt is dat niet zo, dan hebben ze altijd gelijk en dan moeten je alarmbellen gaan rinkelen. Beken veranderen dan namelijk al snel in gevaarlijke bruine stromen, over berghellingen loopt overal een laagje water, overal, dat noemen ze hier surface-runoff....

Elke dag is anders (al lijken sommige dagen best veel op elkaar) en vandaag staat volledig in het teken van de stilte. Dat plan je niet, dat overkomt je. En als je nog maar net van huis bent, kan je dat misschien overvallen maar nu ik al zoveel dagen buiten in mijn uppie onderweg ben, voelt het eigenlijk prettig, harmonieus. Eerst is er de mist bovenin bij de pas, waar het pad ontbreekt en ik met kaart en kompas de juiste richting bepaal. In de wolken lopen maakt de bergwereld klein en onvriendelijk maar het waait nu eens helemaal niet (wat een stilte) en dat maakt alles anders. De stilte, dat is ook de roep...

Glen Quoich is langgerekt en leeg, zover het oog reikt: veen, rots, rivier. Edelherten, soms een schaap, een enkele wandelaar, meer leven is er niet te zien. Nouja, in sommige glens of baaien kom je nog wat steenhopen tegen, de restanten van vroegere bewoning. Maar overwegend is het leeg in de Highlands van noordwest Schotland. En ik vind dat mooi, mede daarom dwaal ik hier graag. Toch is het schokkend als je dan te horen krijgt dat die mooie dalen niet zozeer leeg dan wel geleegd zijn (mij werd dat jaren terug op Skye door een local verteld, waarna ik erover ben gaan lezen). De Clearances vormen...

Na een dag als gisteren ga je veel zaken opnieuw waarderen en relativeren. Helemaal na een nacht waarin ik me probeerde tot een balletje op te rollen (zoals Herschel dat zo mooi kan) maar ik kon het stukken minder goed en bleef dus ook veel kouder. Bij vertrek vanmorgen vijf uur was Knoydart nog grauw en regenachtig maar binnen een uur was het alsof de schilder langs geweest was, nee niet die van de buitenmuur maar meer zo'n collega van Bob Ross. Camusrory lag er adembenemend bij, van Loch Nevis was de verf gewoon nog nat. Dit moment was alle struggle van gisteren meer dan waard. En deze dag had nog meer...

Uitleggen kan ik het niet, niet eens aan mezelf, maar elke keer weer bekruipt me aan het eind van een heerlijklange-veelstekorte rustdag dat onrustige fladdergevoel dat dicht in de buurt van angst zit. De avond ervoor al, heel licht, nauwelijks grijpbaar, maar voelbaar genoeg om de avond-voor-weer-een-volgend-loopdeel tot een totaal andere avond te maken dan die waarop-je-morgen-rustdag-hebt. Je zit in een veilige, comfortabele ruimte, mensengeluiden om je heen, eten voor het grijpen. Maar het zijn niet die mensen zelf, ik spreek ze nauwelijks, het is niet die chocolademuffin of het algehele comfort....

Ik moet in mijn arm knijpen. Helemaal in Fort William? Dat vind ik normaal gesproken met de auto al een onmogelijk eind! Maar wat is deze dagen nog normaal... Een dagje winkelen in Fort William (snel klaar), eten, lezen (in de auto lag een boek, oh, dat mis ik deze weken... Hoewel ik er onderweg geen extra gram voor over heb en die leestijd beter in rennen, fotograferen of slapen kan stoppen) en mijn laatste routedeel nauwkeurig uitwerken. Eerst maak ik nogal een omtrekkende route door Knoydart en Wester Ross (het neusje van de wilde Highland zalm), daarna ga ik rechtstreekser op Duncansby Head...

Gisteren ergens niet ver na Kings House kamp gemaakt (55 km) en de Devils Staircase voor vandaag bewaard. Eerder is het een Highway to Heaven deze ochtend. Met zo'n 50.000 man die jaarlijks de West Highland Way loopt, is de route best druk te noemen maar in alle vroegte tussen half zes en acht uur is er vooralsnog maar 1 mens te bekennen. En dat terwijl de zon kadootjes over de Three Sisters strooit. De eerste stralen maken het dreigende Glencoe-dal magisch mooi. Ik kan niet dansen, je zou het willen bij zoveel goeds, maar ach, is dit lichte lopen niet ook een soort dansen? En is dansen niet in balans...

Gedwongen rust voelt bepaald anders dan verdiende rust. En toen gisteren in de namiddag de zon doorbrak en ik al uren in mn tentje gelegen had, had ik de grootste moeite om mijn boeltje niet bijeen te pakken en te vertrekken, verder langs die bloedmooie bergen die inmiddels voor het grijpen rondom liggen. Aan mijn voet geen enkel pijntje of verdikking meer. Dit liggen voelde als verspilling, ik wilde weer in beweging zijn, dat is inmiddels routine geworden. Toch was het goed. Een dag/nacht van 15 uur slaap kon geen kwaad en des te gretiger zou ik de volgende dag weer zijn. En zo geschiedde. Man,...

Zingend en huppelend bewoog zij zich door de altijd zonovergoten bergen, problemen waren iets voor zwartkijkers als de mollengravers, nee, zij stevende regelrecht en lichtvoetig op haar doel af dat inmiddels voor het grijpen zo dichtbij lag... Maar zij is Alice en ik ben hier niet in Wonderland. En als ik het al was, dan kwam ik vannacht een wijs konijn tegen dat me influisterde om niks, nooit en nergens, voor 'granted' te nemen. Het is echt niet zo dat als alles goed gaat, dat Dus zo blijft - wees zielsblij met elke keer dat dat Wel zo is maar beschouw, om teleurstellingen te voorkomen maar vooral...