Dag 35 – Solitude

Gedwongen rust voelt bepaald anders dan verdiende rust. En toen gisteren in de namiddag de zon doorbrak en ik al uren in mn tentje gelegen had, had ik de grootste moeite om mijn boeltje niet bijeen te pakken en te vertrekken, verder langs die bloedmooie bergen die inmiddels voor het grijpen rondom liggen. Aan mijn voet geen enkel pijntje of verdikking meer. Dit liggen voelde als verspilling, ik wilde weer in beweging zijn, dat is inmiddels routine geworden. Toch was het goed. Een dag/nacht van 15 uur slaap kon geen kwaad en des te gretiger zou ik de volgende dag weer zijn.

En zo geschiedde.

Man, wat is het on-uit-leg-baar fantastisch om weer voorwaarts te gaan, rugzakje om en rennen maar, dat lichte gevoel in benen en buik. Een gezond lijf, alles doet het vooralsnog naar behoren.

De West Highland Way is Groot-Brittannië’s populairste langeafstandspad en al staat de Southwest Coast Trail voor mij op 1, de WHW volgt met stip op 2.

Koffie in Tyndrum, thee bij Bridge of Orchy en dan het allermooiste stuk, richting Buachaille Etive Mor, een van de absolute schoonheden hier in Lochaber. Daarna wacht de Devils Staircase.

Oei, oei, het dal van Glencoe. Zo vaak al geweest, altijd anders, altijd bijzonder. Meer nog dan Loch Lomond zijn The Three Sisters reden een traantje weg te pinken. Hier zomaar heen gerend te zijn. Nouja, zomaar nou ook weer niet…

Lange, echt lange voettochten keren je binnenstebuiten en het leuke is, als dat gebeurt dan weet je zeker dat het je gelukt is. Gelukt om datgene wat in eerste instantie ongewoon voelt tot gewoon te maken. Op korte trips lukt me dat niet, die zijn hooguit (hoe waardevol in zichzelf ook) een onderbreking van de dagelijkse gewoonten. Alleen bij wekenlange tochten wordt al dat grote om je heen – de natuur, de stilte en het alleen zijn – uiteindelijk routine.

Dat gaat oneindig veel verder dan eenzaamheid. De Britten hebben daar een veel mooier en beter woord voor, solitude. Dat heeft niks zieligs (zoals eenzaamheid), daar zit de zon in.