Trainen is zorgen dat je straks net zo kunt genieten als nu. Ik heb geen idee hoe het is om 6 weken lang dagelijks circa 60 km af te leggen (met 1 wekelijkse rustdag). Soms voelen kortere trainingsdagen nu al zwaar maar komt dat niet vooral omdat er nu zoveel naast-het-trainen-te-doen is? Straks, eenmaal onderweg, is er ‘ alleen’ het onderweg zijn… Zonder tijdsdruk, zonder deadlines. Maar hoe weet ik dat ik genoeg doe in mijn trainingen, of juist niet veel te veel? Voor deze laatste maanden vroeg ik trainingsadvies aan ultraloopcoach Mark de Boer waarbij bleek dat de factor ‘rustige herstelweek’ bij mij nogal ondergesneeuwd was. Mijn strategie was simpelweg datgene trainen wat me straks te wachten staat. Mark leerde me op afwisseling en opbouw te letten: 3 weken nadruk op kracht (rennen met 7 kilo rugzak), dan 1 herstelweek, gevolgd door 3 weken nadruk op afstand, opnieuw een herstelweek en tenslotte nog een periode van 3 weken beiden gecombineerd. Dan nog 1 week relatieve rust tot aan de ‘start’ van RunningWild…
Hoi Marinus,
Dank voor je uitgebreide en eerlijke reactie, dat waardeer ik enorm. Zoals je schrijft: zijn er meerdere wegen… Ik ben niet zo van termen als ‘De Bron’, ‘De Eenheid’ maar misschien ligt erachter wel eenzelfde gevoel.
Hartelijke groet, Jolanda
Velden met een * zijn verplicht
Ha Jolanda,
Met interesse gelezen ‘Niet de race, maar de reis’. Opvallend zijn de overeenkomsten tussen jou en mij: allebei uit het onderwijs, wildkampeerders, thuis voelen in ruige natuur, lange tochten (ik: kajak, wandel, fiets, motor) en de zoektocht hoe emotionele blokkades weg te nemen. Je hebt me mooi meegenomen op je lange tocht. Jouw boek is daar geschikt voor omdat het verhalend is, waarbij steeds centraal staat dat het om de weg gaat, en minder om het doel; ook en vooral de weg naar binnen. Jij bent echt goed in het beschrijven van landschap en belevingswereld. Je geeft steeds, net als in je boek ‘Kanoparadijs’, ter zake kundige geografische beschrijvingen. Met alle respect: wat me opvalt is het veelvuldig hyperbole taalgebruik, lekker voor de lezer, maar alles bij elkaar ook een beetje manisch. Of ben ik nu degene die overdrijf?
Over je weg naar binnen schrijf je:
H 14: ‘geluk is een werkwoord … ik moet een beetje pijn leiden … geluk is geluk bij de gratie van ongeluk.’ Scherp, maar zo duaal. Mij lijkt dat echt geluk permanent is, de rest een keten van tijdelijke pleziertjes. Mijn doel is innerlijke vrede als permanent geluk ervaren.
H 15: ‘Stilte is de afwezigheid van afleiding.’ Mooi! Mijn interpretatie: dualiteit loslaten (in meditatie) voert je naar de Eenheid als Stille Bron.
H 16: ‘Lichtvoetigheid is als evenwicht, het ontstaat pas als je het midden vindt na hevig heen en weer schommelen.’ Interessant. Jij vindt balans vanuit intensieve inspanning. Hoe tijdelijk, hoe permanent? Ik ervaar de essentie van balans in het Midden staan: met één been in de dualiteit, met het andere in de Eenheid.
H 17: ‘Ik begrijp dat ik de volgende stap kan zetten, die van vergeven en loslaten.’ Heel goed. Je bent inmiddels een paar jaar verder. Wat is het resultaat in je dagelijks bestaan? Zijn je hinderlijke herinneringen / drammerige drijfveren / emotionele blokkades opgelost?
Al dat rennen … Jouw reis zou voor mij echter een race zijn. Kennelijk is dat voor jou dé manier tot oplossen en vergeven. Prima, heel bijzonder, maar die maximalisatie, niets voor mij. Goed dat er meerdere wegen tot bezinning zijn. Ik respecteer jouw keuze!
Mijn boek ‘Verdiep je bewustzijn’ beschrijft een heel andere invalshoek. Dat zal je wel gemerkt hebben, of niet, want ik verwacht niet dat je het uitgelezen hebt, waarschijnlijk zelfs niet deel 1. Qua intentie zijn er overeenkomsten, maar qua inhoud totaal anders. Interessant hè, dat verschil. Ik beschik ook niet over de gave van een meeslepend verhaal, dus is veel motivatie nodig om het uit te lezen. Hopelijk heb je toch wat indrukken opgedaan waar je wat mee kunt.
Zie maar wat je met deze brief doet. Bedankt voor je mooie boeken,
Marinus Heijstek