Ultralopen

Bivak bij Stora Sjöfallet Mountain Centre- bivak bij Aktse / 45 km + 900 hm De zon schijnt volop, de bergen zien er veelbelovend uit. Hoewel de eerste keer overeind komen uit de bivakzak zo stram en gammel voelt dat ik denk 'dit gaat niet goed komen vandaag', heb ik na een kwartiertje rommelen op kamp alweer hoop en na de eerste vijf minuten even wandelen, voelt alles weer normaal. Rennen dus! Wel weer even doorbijten, want vooralsnog opnieuw een eind saai over de weg. De Kungsleden gaat eigelijk 30 km oostelijker verder en bijna iedereen neemt de bus voor dit stuk - absoluut een aanrader! Mijn...

Bivak bij Guobirjohka - Stora Sjöfallet Mountain Centre / 60 km + 800 hm Vannacht regende het (maar dat leverde geen problemen op) en vanochtendvroeg is het droog, hoewel zwaar bewolkt. Als het halverwege de ochtend dan echt open breekt, zon erbij en flarden blauwe lucht, dan voel ik me zo blij dat ik dit meemaak. Hierbuiten ben. Overgangen in het weer zijn zoveel intenser als er even geen binnen bestaat. Ook wonderlijk hoe mijn benen - en hele lijf - voelen. Vannacht moest ik een keer plassen (opkrabbelen uit ligpositie) en toen deed alles zeer en voelde ontzettend stram. Nu ben ik best soepel....

Abisko - bivak bij Guobirjohka / 64 km + 800 hm De start kon niet mooier: in de zon! Halverwege de ochtend wordt het zelfs tijd voor de korte broek plus kortemouwenshirt. Heerlijk veel berkenbos, dat eerste stuk als ik eenmaal de befaamde Kungsledenpoort onderdoor ben. Die geur, oh die geur! Maar toch klopt er iets niet. Echt helemaal niet. Het is niet stil. Sterker nog: het stikt van de mensen, het lijkt de Kalverstraat wel alleen loopt iedereen de andere kant op dan ik... Tja, de Fjällräven Classis is net deze dagen aan de gang, tweeduizend deelnemers wandelen tussen Nikkaluokta en Abisko....

Dat typisch noordelijke, ietwat kruidige geurtje. Meteen als ik Kiruna inadem, ruik ik het. Een combinatie van berken en veenmoeras, zo roken grote delen van Canada ook. Mocht ik vrijheid een geur geven, dan was het deze. Het vliegtuig had vertraging. Als ik de trein naar Abisko nog maar haal. Ik heb haast! In de versnelling! Hup, die taxi in. "Til järnvägstationen, vær så god!" Maar al wat over het spoor langs boemelt, zijn eindeloze rijen verroeste laadbakken, met en zonder ijzererts. Geen trein naar Abisko. Nóg niet in elk geval. Dat duurt nog ruim twee uur. En de aangekondigde vertraging...

Spullen liggen klaar: een paar oude, beproefde systemen zoals één kledingset om in te rennen (links) en één kledingset voor op kamp, het fotografeer- & filmgebeuren onderweg inclusief opladen (middels USB-lader op 3 lithium AA's, plus extra accu's). Wat nieuwe zaken zoals de looprugzak van OMM (inclusief voortas en fleshouders op schouderbanden) en de loopstokken. Ook wat andere keuzes dit keer, zoals de Spot mee, zoals niet-koken onderweg. Alles bij elkaar 7 kilo (exclusief gewicht van het water). Morgenochtend vroeg vlieg ik via Kopenhagen en Stockholm naar Kiruna; ben van plan om morgenochtendvroeg...

Omdat ik dit keer niet geheel gerust was of vertrekken wel verstandig was (vanwege steeds weer (alleen microscopisch zichtbaar) bloed in urine), heb ik aangedrongen op nóg een onderzoek (cystoscopie, waarbij in de blaas gekeken wordt). Dat vond gistermiddag plaats. Zoals eerder bij de echo van de nieren, was er ook nu niets ernstigs te zien. Dat voelt als een enorme opluchting. "En die bloedcellen dan elke keer?" vroeg ik de uroloog na het onderzoek. Dat kon, gezien nieren en blaas er goed uit zien, naar alle waarschijnlijkheid gewoon door het vele lopen komen. Tja. Geen idee. Misschien had ik dit een jaar...

Zelden zo'n vreemde laatste-weken-voor-vertrek meegemaakt. Midden in de periode van stevig lange trainingen, nu een maand geleden, kreeg ik opeens een heftige blaasontsteking met veel pijn en bloedverlies. Dat was met antibiotica snel weer onder controle. Volgens de arts kon ik gewoon door trainen, maar ik voelde me erg moe dus ik heb die week van de kuur op pakweg 30% getraind om de ontsteking rust te geven. Daarna de trainingen weer geleidelijk opgevoerd. Ik voel me weer prima, nergens last van. Toch blijkt er sindsdien steeds (voor het oog onzichtbaar) bloed aanwezig in de urine; alhoewel...

Voorbereiden is als het goed is, een prachtige bezigheid. De voorpret, de gezonde spanning, het verdiepen en het gerichte ernaartoe trainen. Maar een kwestie van balans - je kunt ook teveel doen en dan ineens kan de boel omslaan in een soort verbetenheid waarbij de kans groot is dan je meer verliest dan je er ooit bij wint... Een kunst dus, om met vallen en opstaan te leren. Zeker met veel en lang lopen, is het essentieel om het leuk te blijven vinden en daarom (en om nog wat andere redenen zoals een reportage voor Op Pad) maar weer een nieuw plan bedacht. Een heus micro-avontuur voor na het werk....

Onder het (Schotse) motto "a Munro (or 4) a day, keeps the doctor away", vervulde ik gisteren een lang gekoesterde trailrundroom, namelijk de horseshoe rennen boven de Steall waterval in Glen Nevis. Hoog boven het verborgen dalletje boven deze waterval liggen 4 schitterende Munro's die samen een tot de verbeelding sprekende ronde vormen, zo mooi, zo ruig en zo stil! Vanaf de Nevis camping is het 25 km ( de ronde zelf is 16) met daarin 1700 hoogtemeters, wat licht scramblewerk en héél veel genieten over smalle grasgraten als de Devils Ridge. Het weer was onSchots mooi, ik deed er 6 uur over inclusief...

Met nog zo'n 3 maanden te gaan, begon het vele, lange trainen ineens een aanzienlijk inwendig gezucht op te leveren. Dat kun je soms hebben. Hoort erbij. Gewoon doorgaan, adviseerde ik mijzelf, tenslotte heb je fysiek nergens last van. Toch rinkelende ergens diep van binnen heel zacht een alarmbelletje. Af en toe wat frisse tegenzin, dat mag, kwestie van discipline - maar te vaak, dan klopt er iets niet. Het moet tenslotte boven alles wel gewoon plezier opleveren! En ja hoor, daar kwamen ze. De twijfels. Met z'n allen tegelijk. Maakte ik niet veel te veel kilometers? De Kungsleden zou toch geen...