Expedities & Reizen

Het (enige) blog dat ik op social media schreef tijdens mijn tijd in oost Groenland, plaats ik hieronder. Omdat het zoveel zegt. Maar meer, veel meer nog, eigenlijk álles wat belangrijk was en wat ik over deze tijd wil delen, zegt de film die ik van deze onvergetelijke tijd maakte. East Greenland - Ittoqqortoormiit, 2-31 januari 2022. Internet was geen prioriteit (lees: mogelijkheid), de afgelopen tijd, maar nu kan het heel even. Er is tussentijd. Tijd tussen de ene tocht (solo) en de andere (klein groepje gidsen). Tijd om bij te komen, bij te eten, op te warmen, op te laden,...

Mijn grote slee (een Fjellpulken Expedition Xplorer) staat ingepakt, twee groene legerduffels ernaast. Deze tijd van naderend vertrek laat zich het best omschrijven met een nieuw woord. “Eufancholie”, als een mengeling van euforie en melancholie. Ik kwam het tegen in het ontroerend mooie boek ‘Hard land’ van Benedict Wells. “Aan de ene kant barst je haast van geluk en op hetzelfde moment ben je melancholiek omdat je weet dat dit thuismoment straks voorbij is.”  Twee maanden hoog-arctische natuur, sledehonden, poollicht, natuur-onder-dompeling, ultieme vrijheid om steeds opnieuw...

Die stille uurtjes bandenslepen zijn een mooie focus, en daarmee niet alleen een fysieke voorbereiding voor mijn winter-expeditie (fingers crossed) naar noordoost Groenland. De eerste tijd dat ik daar ben, zal het nog poolnacht zijn, dus de zon zal nog niet boven de horizon komen. Zo'n beetje als dit licht, alleen een reepje rood aan de zuidelijke horizon. Alleen is dit het eeuwige licht van Wijk aan Zee... De kunst van voorbereiden voor iets groots - of dat nou een expeditie of een ander project is, is om zowel gefocused als ook ontspannen te zijn. Een mooi maar wankel evenwicht. "In nature,...

Het kan nooit kwaad van anderen te leren en zeker niet als dit door ervaring wijs geworden mensen zijn die door anderen tot 'deskundige' benoemd zijn (ipv door henzelf!). Zo iemand is Eric Jackson voor mij: Olympisch kajakvaarder plus een van de grondleggers van het freestyle kajakken én op en top Amerikaan (met alle kenmerken vandien... maar dat vergeef ik 'm ;-)...). Ik ben hem op het spoor gekomen toen ik afgelopen zomer zo'n klein speelbootje kocht voor in de branding en via Marktplaats bij een 'Jackson 2Fun' uitkwam, en zoekend op internet naar hoe-je-al-die-gave-moves zou kunnen doen,...

Soms heb je van die reizen, die blijven onderhuids nakriebelen, lang nadat je spullen alweer op de plank liggen te wachten op een volgende keer. Rogen was zo'n tijd. Voor het eerst solo onderweg in een open kano. Ik begon, ruim 1,5 jaar terug, mijn 'overgave-aan-het-water-tijd' met grondig leren zeekajakken en dat is - net als het water zelf - een vloeibaar, flexibel proces gebleken waarin het een op natuurlijke wijze tot het ander leidde. Het voelde als een logische stap om ook het solo varen met een open kano nu eens echt te gaan leren. Die leerprocessen zijn natuurlijk nog in volle gang en de tijd...

Dag 1. Ik peddel mijn eerste meters IJssel. Heerlijk om een ‘levende’ rivier te voelen. Stilte vanaf het water. Fijn om zo rustig in een nieuw ritme te komen. Bivak ergens tussen Doesburg en Zutphen. Een ruig bosje vol omgevallen bomen, (door bevers) afgeknaagde stammetjes, reëenhoefjes afgedrukt in de rivierklei, een buizerd die boven m’n kamp luidruchtig landt in wat blijkbaar zíjn boom is. Mooie schuilplek en genietplek in één. Ganzen vliegen over, aanhoudend, steeds weer nieuwe vluchten. Het overstemt elk menselijk geluid (autogeruis klinkt ver weg). Adembenemende kakofonie die rust...

Onmiskenbaar: de verschijnselen worden almaar ernstiger. En ik weet: ik ben de enige niet. Maar toch. PTB. Sinds Corsica lijd ik aan Post Trip Blues. Ook wel bekend als het Gekooide Trekvogel Syndroom.  De mij bekende remedie daartegen is een volgende zwerftocht uitpluizen. En uitvoeren.  Oh, dat verlangen naar wildernisbeleving. Naar ijzige kou en je daar dan toch comfortabel ‘staande’ in houden. Naar onderdompeling in de natuur en volle focus. Naar met een vermoeid lijf aan het eind van de dag je tentje in kruipen, dusdanig stram dat zich de gedachte aandient van ‘morgen blijf...

Soms heb je even nodig om de volle impact van een reis tot je door te laten dringen.  Als het onderweg-zijn nog in volle gang is, ben je vooral bezig met ‘zijn’. Dan is er vaak die aangenaam smalle focus, als een 2000-lumen-hoofdlamp volcontinu gericht op het nu. Een lichtbundel die naarmate het eindpunt van de reis nadert, toch ineens begint te flikkeren. Dan wordt duidelijk dat dit nieuwe en meteen zo dierbare dagelijks leven - van kajaks in- en uitpakken, van meebewegen met wind en zee, van urenlange stilte en van zoeken naar plekjes op het land om die stilte voort te zetten - dat dit ritme...

Soms lees je een zin die blijft hangen, die een eigen leven gaat leiden en jou daarin meeneemt. Dit is er zo eentje: ”Perhaps a kayak journey allows the ocean to speak in ways that have been known to all ages of man, if they cared to listen." (uit On Celtic Tides van Chris Duff)  Ik ben nog maar net begonnen met luisteren, maar het is nu al verslavend.  De lichte kriebelspanning op het moment dat ik het spatzeil over de kuip trek en me van willekeurig welke oever afduw, weg van het vertrouwde vasteland en het wiebelwater op. De intense rust van het peddelen, het kalme voortglijden en de groeiende...