Expedities & Reizen

Soms krijg ik de vraag: "En wat wordt je volgende hardloop-avontuur? Ga je niet meedoen aan die-en-die-race?" Na mijn GR20 solo-bivak-run over Corsica, afgelopen september, heb ik heel bewust een punt gezet achter 'alleen-maar-hardlopen'. Ik heb de afgelopen jaren namelijk veel andere outdoor-activiteiten (waaronder ook de fotografie) op een laag pitje gezet, ik wilde altijd trainen. Voor verdere ontwikkeling (meer leren over fotografie bijvoorbeeld, of mijn Noors en Zweeds verder aanscherpen, leren over astronomie) was geen ruimte. Begrijp me goed: ik heb daar bewust voor gekozen. Dat was fantastisch. Maar...

Sneeuwschoenen maken om aan de muur te hangen kan ook leuk zijn, maar is niet helemaal ons ding… We willen ze gebruiken, aan de ultieme test onderwerpen. Daarvoor moeten we terrein kiezen waarvoor dit type sneeuwschoen - het Canadese Ojibwe-ontwerp - bedoeld is, namelijk vrij vlak terrein met (mogelijk) diepe sneeuw. Het schitterend beboste stroomdal van de Atna ligt ingeklemd tussen de hoge Rondanebergen in het westen en de imposante rondingen van Alvdal in het oosten. Precies wat we zoeken. We trekken elk een pulka met kampeerspullen en eten voor een kleine week met ons mee. In het bos blijkt...

Het mooie van ergens vòl voor gaan is de voldoening die erop volgt. Dat onze sneeuwschoenen af zijn. Dat we er straks een tocht op gaan maken. Dat ze er zo supergaaf uitzien. Dat we op deze plek zijn. Voldoening vraagt om bewust genieten maar ook om stil zijn. Met diepe teugen dit alles naar binnen slokken.

Het mooie van dit project 'Op eigen houtje' vind ik dat je jezelf dwingt tot een hoogst ongebruikelijke slow-mo. Zelf maken gaat niet om geld maar om tijd. Tijd is niet te koop. Die moet je nemen. "Hoeveel uur zit er dan in?" vraagt iemand op Facebook. Onbeantwoordbaar. Waar wil je beginnen met tellen? Bij de plannenmakerij in ons hoofd? Bij  het erover inlezen of pas bij het op zoek gaan naar het juiste hout? Bij het maken van de stoom-mal of bij het breken na de eerste buigsessie? We zijn in elk geval drie dagen hier in het blokhutje bezig met de bespanning. Maar waarom niet gewoon helemaal...

Waar we vorig jaar uit een boom een ski hakten, daar slaan we nu een heel smal weggetje in, omhoog naar een oude boerenalm bovenin de bergen. Daar staat een allemachtig mooi houten blokhutje - misschien wel het mooiste ter wereld (bij blokhutjes ben ik al snel erg hoog met mijn waardering). Zonder buren, zonder verkeer, met ladingen sneeuw op de bomen. Wat een geluk dat we uitgerekend op deze magische plek ons sneeuwschoenenproject gaan afronden. Opgewekt volg ik Frank's hand exact na, omhoog, om het hout heen, omlaag door dat gaatje, om die verdraaiing heen, aanhalen (au, mijn handen) en nog maar...

Eind deze week beginnen Frank, Herschel en ik aan deel 2 van ons project 'Op Eigen Houtje'. De houtjes bestaan dit keer uit acht in de schuur gestoomde en vervolgens op een zelfgemaakte mal gebogen populierlatten. Voor elk van ons 4 gebogen houtjes die de buitenkant vormen van onze zelf te maken sneeuwschoenen. De bespanning gaan we in een traditioneel houten hutje maken, ergens hoog in besneeuwde bergen van Morgedal. We hebben daar geen elektriciteit, geen gas, geen internet, geen telefoon. Ik tel de minuten af dat we daar zijn... Heerlijk hoor, al die communicatie hier thuis, maar ook wel eens...

"Het was een superdag voor ons! Losse sneeuw waar de ski's net in weg zonken. Eronder hard ijs zodat de latten gleden als over een geolied oppervlak. Maar die losse sneeuw was nodig om te kunnen sturen. De ene helling lastiger dan de andere maar het ging perfect. Een heerlijke sport!" Ik had dit absoluut over vandaag kunnen schrijven, onze afdaling vanaf het Dovrefjell plateau benaderde perfectie (eh, qua gevoel in het hoofd dan he, niet zozeer onze gratie of stijl). Maar het waren Amundsen's woorden, opgetekend 6 januari 1912. Ook hij daalde die dag een plateau af. Dat van Antarctica. Waarmee...

We waren een paar dagen onderweg, toen zich onverwacht - zoals wel vaker als je denkt volslagen zorgeloos te kunnen zijn - enkele problemen voordeden. Bij brander en binding. Beiden tamelijk essentiële materialen. Genoeg reparatiespul mee en gelukkig borrelde Frank over van de ideeën wat eraan gedaan kon worden. Zo togen we naar de eerstvolgende Noorse berghut waar twee vrouwen de houtkachel tot buitengewone hoogte opgestookt hadden. Ideaal om in het gat van de dolgedraaide schroef lijm plus lucifershoutjes te prutsen om zo de nieuwe en iets langere schroef op de binding te zetten. De brander...

Je kunt nog zoveel plannen maken, uiteindelijk bepaalt de berg (en het weer) wat daarvan terecht komt. In Trollheimen was het te warm en er lag uiteindelijk te weinig sneeuw - over Dovrefjell woedde dagenlang een storm. In de bergen word je een geduldig mens, uiteindelijk neemt de storm af en kunnen we onze slee inpakken en op eigen houtje omhoog trekken! De sneeuw kraakt. De slee piept. De latten glijden. Toch strekt de stilte zich eindeloos ver uit. Deze momenten hierbuiten, daar draait het om. Ik kijk niet langer angstvallig omlaag (of er geen houtschilfer afbladdert). Ook wantrouw ik niet...

Ze rusten op mijn rechterschouder, mijn hand er losjes overheen terwijl ik door de diepe sneeuw omhoog waad naar de drie historische hutjes van Øverbø. Het ruikt naar een verbrande schutting op mijn schouder, nog niet zo lang geleden hebben we de glijvlakken geteerd en dat vervolgens ingebrand. Ski's horen natuurlijk aan voeten en niet op schouders - maar de stijgvellen gebruiken we volgende week wel (als we met de sledes op tocht gaan), nu wil ik eigelijk alleen omlaag glijden! Dit is ons moment! Ze zijn klaar! Niet te geloven! Het is echt gelukt! Wat een magisch project! Helemaal om onze latjes...