Weblog

Het is rond deze tijd van het jaar slechts een uurtje of drie 'donker', dus kun je heel lange dagen maken... Het was even doorrijden naar Reykjalíd in het noordoosten van IJsland - thuis zou ik dat niet trekken met een rozige kop van al dat rugzaklopen - maar rijden is hier al een belevenis, zoveel variatie, zoveel moois. Het enige nadeel van (te)veel uren in je dag stoppen, is dat je er vroeg of laat toch voor moet boeten. Eenmaal op camping Bjarg aan het Myvatn meer, ben ik niet meer te porren voor de geplande dagtocht van 20 km. Bovendien, het regent aardig en de wolken hangen laag, zonde...

Het moest een grote ronde worden, het werd een klein heen-en-weertje... Uiteindelijk heeft de natuur het laatste woord. Een stevige aanloop van 14 km over een stenig jeepspoor voerde me de schitterende vallei in van de gletsjerrivier Jokulsa i Loni, dimensies van het type Alaska, compleet met bijbehorende rivierdoorsteken (foto van de doorsnee doorsteken, kniediep, te doen). Het contrast met Skaftafell is veelzeggend: met name bij Svartifoss aangeharkte veelbelopen paden, infrastructuur van richtingwijzers, een bomvol informatiecentrum plus een camping waar men haring aan haring staat. Bij zo'n...

Een beetje Fransman zou zeggen: ah, het Chamonix van IJsland, bij het uitzicht vanaf Sjonarnipa op Skaftafellsjokull. Maar deze gletsjer zit vast aan de immense Vatnajokull en da's misschien wel 10x al het ijs van Chamonix. Ach, gelukkig is hier geen Fransman, er is helemaal niemand op dit vroege uur, nouja, op mij na dan. Ik ben op weg naar Kristinartindar en daarna daal ik weer af een ander zijdal van de Vatnajokull in, het Morsardalur. De zon scheen de hele dag, ik hoorde de goudplevier, zag een merelgroot winterkoninkje en dipte in een ijskoude glasheldere poel-met-watervalletje. Nu staat mn kleine...

Was ik gisteravond op weg omhoog naar de top van Jokullsfell, kom ik onderweg zomaar een hete bron tegen op een plek waar ik het helemaal niet verwacht had, er zijn hier in Skaftafell namelijk verder helemaal geen hete bronnen. Wat een zalige surprise. Ik bewaarde 'm als toetje voor de terugweg, eerst omhoog naar de top. Dat bleek nogal een vervelende gruisroute met weinig spectaculair uitzicht (misschien was ik verwend want het zicht vanaf Kristinartindar was adembenemend) dus toen ik uiteindelijk in mijn privehotpot zat te badderen, met uitzicht over Morsardalur, bedacht ik: geen dagtochtbeschrijving...

Land in zicht, eindelijk. En wat voor land... Van een ongenaakbaar woeste schoonheid. Lange tijd was IJsland de noordgrens van de bekende wereld, op Europa's vasteland joegen ze al eeuwenlang met speren achter allerlei harigs aan toen een Griekse zeeman het verafgelegen eiland zowaar in zicht kreeg. Hij noemde het Ultima Thule. En behalve wat Ierse monniken die ruimte en rust zochten, zag het verafgelegen eiland tot in de 8e eeuw maar weinig bezoekers. Anno 2013 is het nog altijd ver voor wie van zee komt. Wat eerst een vage vlek is verandert geleidelijk in woeste fjordkliffen. Zo'n aanblik...

Daar komt 'ie, de veerboot naar IJsland. Het wordt nogal een eindje varen: 2 dagen en nachten... Hopen dat ik niet teveel Primatour hoeft te slikken, word je zo suf van, terwijl ik wil werken op mn laptop aan wat kaders en aan de bergroutes voor straks... Brrr, ik zie best tegen die enorme zeereis op - ben nou eenmaal een raslandrot - maar een eiland via de zee langzaam benaderen, is ook wat waard. (Los daarvan was het voor mijn logistiek van spullen, werk en route ook nauwelijks anders haalbaar) Het is tussentijd, op zo'n boot, een drijvend eilandje op zichzelf. Je kan nergens heen behalve...

"Lieve Egel, ik mis je nu al. ik mis je altijd en overal. Ik moet dus wel een hele Rare Mier zijn om toch weg te gaan. Maar ook een Heel Gelukkige Mier. Want ik mis jou. Zonder jou zou thuiskomen lang zo fijn niet zijn. Ik wil je bedanken, lieve Egel. Dat je me de drempel van ons hol over helpt. Straks moet je in je eentje bessen verzamelen & opeten. Dat is stom. Daarom heb ik extra bosbessentaarten gemaakt, dan zijn we toch een beetje samen als je eet. En net als met eten, zo is het met reizen. Je bent altijd een beetje bij me, Egel. Ook als ik heel alleen ben, in de regen, op een hoge...

Over een week is de tijd van vertrek. Van huis weggaan, al is het een vrije keus, blijft zwaar. Ik denk nu al (en onderweg straks helemaal) aan de woorden op de noodenvelop, die ik van Frank meekreeg toen ik in 48 dagen dwars door de Britse fells rende (zie ook mijn blog Running Wild). --- "De mier had het koud, ze had honger en het was nog zo ver...  De mier pakte de brief die ze van de egel meegekregen had voor Hopeloze Momenten en in gedachten was de egel bij haar onder de tarp. 'Lieve mier', schreef de egel. Natuurlijk zijn er momenten dat je nat en koud bent. En dat het nog heel...

De roes van John O' Groats is over. Maar als ik er nog aan terugdenk... schiet ik spontaan weer in de lach. Die champagne was natuurlijk bepaald bevorderlijk voor het heerlijke zweefgevoel dat toch al bezit van je neemt als je na heel veel moeite en tijd iets voor-jezelf-bijzonders bereikt hebt. Dat intens blije gevoel stroomt met bakken door je heen. En juist dat dan samen met Frank en Herschel kunnen delen - ja ook Herschel stond van blijheid op z'n kop - was alleen al alles waard. Langzaam, rustig aan, terug naar huis gereden (oei wat lijkt alles ineens ver, zelfs met de auto...), onderweg...

Na een zalig zachte warme nacht (waarbij de koekoek me in slaap zong, wat bijzonder ontroerend was omdat ik hem voor 't eerst al in Exmoor hoorde en aldus mag de koekoek met recht vogel-van-de-reis genoemd worden) op een bedje van hoogpolig veenmos, vertrek ik bij het vroege ochtendlicht. Vroeg opstaan is deze reis nooit een straf geweest, vaak de mooiste licht-omstandigheden en de indrukwekkendste vogelconcerten voor mij alleen. Ik heb zo'n kriebel in mijn buik. Alsof je weer vijf bent en voor het eerst beseft wat jarig-zijn betekent. Nee, geen bergen met kadootjes (gelukkig ook geen medaille...