Weblog

Vandaag een wel heel bijzondere beklimming, namelijk die van het IJslandse paard! Dit is inmiddels de vijfde regendag op rij en ik was - zo zou je kunnen zeggen - echt even toe aan wat anders. Ter opbeuring liet ik een lang gekoesterde wens in vervulling gaan: een ritje met een IJslander (een viervoeter, voor alle duidelijkheid)... Bij Sólhestar, Hveragerdi (absolute aanrader). Fantastisch gevoel, die tölt, er bestaat dus echt een draf waarbij je niet doorelkaar geschud wordt maar soepeltjes meedeint. Mooie, zachtaardige en oersterke dieren. Ook dit is een stukje historie, dankzij dit stoere...

Een stevige dagtocht voert me vandaag over dik met berkjes begroeide lava, langs de steenruïne Skógarkot (wat restanten van een schapenboerderijtje dat sinds 1930 verlaten is) en dan naar de vallei van Thingvellir. Een unieke plek - voor IJsland van nationaal belang. Trouwens tegenwoordig ook een Werelderfgoed. Niet alleen omdat hier de scheur zo mooi zichtbaar is die dwars door IJsland loopt (feitelijk zie je hier de continentale platen van Noord-Amerika en Europa die zich jaarlijks nog altijd zo'n 1,5 cm van elkaar verwijderen), maar ook omdat dit de plek was waar zeg maar de jaarvergadering...

Hmm, waar is Akrafjall gebleven? Gisteravond was hij vanaf mijn kampeerplekje in Akranes nog mooi te zien. Nu vanochtend is de wereld wolkenwit en (ik val in herhaling) zeiknat. Het sprayt van die hele fijne regen, die bij een beetje wind het kleinste kiertje in je kleding weet te vinden. De berg is dus weg. Nouja, toch maar erheen, ik maak mezelf wijs dat als ik de aanrijroute vast weet, ik bijvoorbeeld morgen makkelijker terug kan (bij beter weer, haha, wat een humor...). Zo'n zoethoudertje heb ik even nodig, ik ben al ruim een maand van tocht naar tocht aan het leven, continu kamperend - met andere...

Vannacht, in de tent in Arnarstapi, wilde ik er even uit om te plassen, dat wil zeggen, ik wilde niet maar ik móest. De druppels roffelden voor zover ik wist, al de hele nacht op het tentdoek. Eenmaal wakker, moet je dan nog nodiger. Nietsvermoedend stapte ik zo in een paar centimeter water. De voortent was een meertje geworden, het hele veldje waar ik stond bleek min of meer ondergelopen. Gewoon hemelwater, er was geen rivier in de buurt. Maar de binnentent was kurkdroog (hoera voor Hilleberg) en - zo redeneerde ik - dat zou hij dus nog wel een paar uurtjes blijven. Vanmorgen toch maar vrij...

Zoals de Groenlander twintig woorden voor sneeuw kent, zo kent de IJslander die voor regen... Ook ik heb mijn kennis de afgelopen 2 etmalen opgehaald: sproeiregen, stuifregen, stromende regen, regengordijnen en onophoudelijke regen. Inmiddels zit ik aan de andere kant van het schiereiland Snæfellsnes. De camping van Arnarstapi ziet er met dichtgeritste tent precies hetzelfde uit als die van Stykkishólmur. Met lichte weemoed en ongeloof, denk ik terug aan mijn 3-dagtochten-dag: je bent werkelijk gek als je zo'n dag niet dubbel en dwars uit nut want zeker op dit puur westelijk in de oceaan gestoken...

Wat doe je als het zulk slecht weer is dat bergwanden uitgesloten is? Allereerst sta je om 02.00 op, doordat de teepee ineens vreemd hard flappert. Rondje haringen checken en weer de slaapzak in. Overigens is het ook op IJsland echt donker een groot deel van de nacht. Inmiddels is buiten de rust weergekeerd. Of wacht, even het weerbericht op wind na zien en jahoor, windkracht 5-6 in de ochtend voorspeld. Slaapzak weer uit, kleinere windvaste Hilleberg Nallo tent opgezet (en de teepee opgeruimd nu het nog kon). In de wetenschap dat het nu kan bulderen wat het wil, weer lekker verder (uit)geslapen....

Als Snæfellsness één mooiweerdag krijgt, moet je er ook alles uithalen! Dus de 3 geplande dagtochten maar gewoon de een na de ander doen. Supervroeg op en eerst omhoog naar Drápuhlí₫arfjall, een breed geschouderde goudrode berg. Dan door naar Bjarnarhafnarfjall, een groene grillige met schitterend zicht vanaf de top over het fjord zo naar de ongehoord panoramische Eyrarfjall (foto), die vervolgens op het lijstje stond. Verschillende moeilijkheidsgraden, subliem mooie uitzichten en bizar fascinerende bergen rondom. Geen eentje lijkt op de andere. Met steeds het zeewater altijd wel ergens...

Na de meerdaagse over Flateyarskagi, maakte ik vanmorgen vroeg nog een must-do dagtocht voor als je in Akureyri bent. Súlur is zeg maar de huisberg, ruim twaalfhonderd meter berg pal boven IJslands tweede stad (Reykjavík heeft veel meer inwoners, Akureyri is bescheidener en bovendien met veel mooiere omgeving). Ik vertrok terwijl de wolken op fjordniveau hingen. En zeker naar deze top ga je toch vooral voor het uitzicht... Maar als je een bergwandelgids maakt, komt er nog een reden bij: ook zonder zicht en zelfs in de regen, kun je altijd nog het pad beoordelen (smal, breed, stenig, steil?),...

Een grijzige meeuw met de korte wat gedrongen bouw van een stormvogel, vliegt nieuwsgierig over me heen, dichtbij, kraalogen die turen. Hij krijst wat, zachtjes, meer een soort gemurmel in zichzelf. Zo van: wat doet zij hier, wie is zij? Dan verdwijnt hij uit zicht, lost op in de laaghangende wolken rondom. Om het volgende moment weer boven me te zweven, opnieuw kijkend, indringender glurend. De mist komt in repeterende vlagen aanrollen vanaf zee, vochtig en kil kruipen de wolken omhoog naar Uxaskar₫, de besneeuwde bergpas die de doorgang vormt naar het uiterst noordelijke deel van schiereiland...

Latrarströnd is de oostoever van het Eyjafjör₫ur. Vanuit Grenivík loop je in noordelijke richting urenlang langs de kust, waar een smalle strook groen (bosbessen, kraaibessen!) onder besneeuwde bergen ligt. En een berghelling kilometers traverseren, betekent altijd talloze ravijnen in en uit, soms met bulderbeken, dus doorwaadgympies mee (foto)! Je loopt de absolute leegte in. Tot in de jaren '40 hebben hier enkele huisjes gestaan, zeer verspreid en 's winters ongelofelijk afgelegen. Dat zijn nu ruïnes die je onderweg passeert (zie foto op mn Facebookpagina). Fascinerend om urenlang zo omringd...