Hvannagil

Roodoranje berghellingen, zwartgroene lavapilaren. Ik ben in een andere wereld, met andere kleuren en andere regels. Een steen is misschien geen steen maar mogelijk een trol. Wie ben ik om te zeggen dat alleen datgene bestaat wat je ziet?! Dat alles hier ijs was, daarna vuur, daarna rivier, dat zie ik immers ook niet. Hoewel. Feitelijk loop je hier in een kloofdal als Hvannagil door een geschiedenisboek. Een superdik boek, maar opengeslagen bij een van de eerste hoofdstukken. Want IJsland komt nog maar net kijken, geologisch gezien dan. Een piepjong deerntje maar nu al zo getekend, de ellende en de highlights zijn zo uit haar rimpelgroeven af te lezen. Dat vind ik nou zo mooi. Het oer is zo zichtbaar, tastbaar aan de oppervlakte.