Weblog

Deel 3. Over tamme rendieren voeren in de poolkou, de tijd waarin binnenshuis de kachel snort terwijl de gelooide rendierhuid tot tas/schoen/broek genaaid wordt (‘duodji’) en de tijd van het poolnachtfeest op de rendierschool (de enige ter wereld). #sámi #sápmi #kautokeino #bergansofnorway❤️ #noorwegen?? #mondiavisueel (NB Deze beelden zijn niet met gopro gemaakt...! Alkeen de quick app gebruik ik nu, om ‘in het veld’ supersnel iets in elkaar te flansen. Geen serieuze muziekkeus nu dus, alleen wat beschikbaar is in zo’n app) https://vimeo.com/245405107          

https://vimeo.com/244710893

  Eerste avond in Kautokeino. Om me zo goed mogelijk in te kunnen leven in de Sami way-of-life woon ik deze tijd hier in een lavvu bij de rendieren van Aslak Sokki. Op zoek naar waar oude tradities de huidige tijd raken. En waar het schuurt. Of waar het juist versterkt. Een kleine impressie van mijn entree in de poolnacht, die tussen 9 en 14 uur best licht is (als het bewolkt is, beetje blauwgrijs, als het onbewolkt is heb je zegmaar 5 uur zonsonderganglicht...)... De Sámi gaan al eeuwenlang om met deze tijd van lange duisternis. Lichtnuances in het donker zien. Dat wil ik leren. Als fotofilmgraaf...

Het El Mundo Abenteuer- & Reise Festival wordt dit jaar voor de 19e keer in Judenburg (Oostenrijk) georganiseerd. Een grandioos evenement in relaxte sfeer, zinderend van inspiratie, bruisend van avontuur. 16 genomineerden presenteren gedurende twee dagen tijd hun 30' durende live multimediapresentatie en dat is werkelijk zo gevarieerd als je je maar denken kunt: Patagonië, Mongolië, Antarctica, sneeuw, ijs, moeras, vulkaan; per mountainbike over het bevroren Baikalmeer, afdalen in een vuurspuwende vulkaan, het pelgrimsfeest Kumbh Mela. Elk half uur wat anders. Ongelofelijke indruk maakten...

Het stikt hier van de Highland midges. Overal ligt veen. Er zijn weinig paden, geen hutten en de meeste dagen is het beestenweer. Maar wat een grandioos geweldig gebied om rond te zwerven. Te voet en per kano. Noordwest Schotland, Inverpolly Lochs. Verder in detail zou ik niet willen gaan. Gewoon omdat er nu eenmaal gebieden moeten blijven zonder facebookvotes, die niet viral gaan, plekken waarvoor je zèlf de topkaart moet raadplegen, zonder gpxfiles van voorgangers. Plekken die zó mooi zijn dat ze weliswaar niet geheim maar zeker niet overlopen moeten zijn. Onbekend bij het grote publiek, gewaardeerd...

Op film lijkt alles mooier. En in 3 minuten kun je nooit de onwaarschijnlijke duur van lange solo loopdagen weergeven. Allemaal waar. Maar oh, wat is het heerlijk om (een poging te wagen) de essentie vast te leggen van wat deze dagen boven de poolcirkel betekenden...   LyngenLight - solo traverse of the Lyngen Alps in northern Norway from Jolanda Linschooten on Vimeo.

Je haalt alleen het beste uit jezelf als je het met hart en ziel doet. De Lyngen Alpen in de lengte door is natuurlijk niet 'licht', maar in dit soort extreme momenten leef ik letterlijk op de toppen van het leven. Ik kan het niet anders omschrijven. Dat doen wilde bergen met je. Juist omdat het moeite kost. Omdat je voortdurend in de onzekerheid leeft van "kom ik wel omhoog naar die pas" - "is die afdaling gladde rots, puin of lage begroeiing" - "hoe ruig is die beek" - "maak ik geen fatale stap over die scherpe steenblokken"... Zonder paden, lintjes of wegwijzers is de bergwereld een compleet...

Voor het bergsportmagazine Hoogtelijn ga ik binnenkort naar de ruigste pieken van Scandinavië, de Lyngen Alpen. Dit langgerekte schiereiland ligt boven de poolcirkel in Noorwegen. Een magnifiek gebied zo goed als zonder paden, barstensvol gletsjers en alpiene kammen. Of het me lukt om in ruim een week van zuid naar noord het hele gebergte te doorkruisen (circa 140 km met daarin zo'n 11.000 hoogtemeters op en neer), is nog maar de vraag. Woeste smeltwaterbeken, eindeloze steenhellingen en (te) steile wanden kunnen serieuze spelbrekers zijn. Mijn tactiek is om licht te blijven. Mentaal, zodat...

Samen met je hond door de bergen betekent met andere ogen kijken. Kijken is ineens geen registreren meer. 'Naar buiten is naar binnen gaan' beweerde de Schotse John Muir. Muir was oprichter van de eerste Amerikaanse nationale parken, iemand die de waarde van wilde plekken begreep en wilde bewaren voor wie na hem kwam. Op mijn manier wil ook ik die waarde van wilde natuur vastleggen en doorgeven. En we hoeven er lang niet altijd ver weg voor te reizen. Relatief dichtbij huis ligt een verrassend wilde bergwereld en het enige wat we hoeven doen, is de gebaande paden verlaten en ons onderdompelen...

Creativiteit is buiten de geijkte paden dromen, denken en doen. In die volgorde. Daar heb ik rust en ruimte voor nodig. Bij voorkeur bergen maar rivieren zijn ook goed. Als het maar leeg is om me heen. Als ik maar ver kan kijken. Horizontaal zoals op een rivier of verticaal zoals in het hooggebergte. Ver kijken gaat namelijk niet over kilometers. Ver kijken is eigenlijk meer zoiets als diep voelen. Of misschien gaat het ene vanzelf over in het andere. Nouja, niet echt 'vanzelf'. Want ik moet er iets voor doen. Ik 'moet' die rust en ruimte opzoeken. Bewust stilte creëren. Voor de een is dat muziek...