Weblog

Gisteren na 52 km aangekomen in Stonehaugh, waar ik op de camping zo onze teepee in kon, die Frank al opgezet had. Zijn kanoweek zit erop en voordat hij een cursus navigatie gaat geven, is er een kleine week samen in het vooruitzicht, dwz we zien elkaar na afloop van mn loopdag, wat dit tot een heel bijzonder weekje zal maken. Ik heb verder wel gewoon alles bij me onderweg, dat is gewoon de manier waarvoor ik gekozen heb. De Cheviots zijn mooie heuvels, weids, veel boerenland en ook erg veel veenprut. 1 paar schoenen heb ik al stukgelopen (dwz het profiel was er compleet af, ik gleed steeds uit in de modder...)...

Vandaag volg ik gedurende ruim 45 km een van de meest opmerkelijke monumenten van de Romeinse overheersing in Groot-Brittannië. Hadrian's Wall vormde oorspronkelijk een 5 m hoge en 6 m brede muur - deels steen, deels turf - compleet met kastelen en uitkijktorens op regelmatige afstanden, van de Tyne in het westen tot de Solway Firth in het oosten. Het vormde de meest noordelijke grens van het Romeinse Rijk, Hadrianus gaf hier in het jaar 120 opdracht toe, 10 jaar duurde het hele project en eigenlijk horen niet de Romeinen de credits hiervoor te krijgen, maar hun slaven. Grappig, de Romeinen ken ik alleen...

Vandaag volg ik de Cumbria Way die me langs de wilde leegte tussen Blencathra en Great Calva leidt, noordwaarts richting Carlisle. Hier in de onbewoonde fells ontspringt River Caldew en haar loop volg ik deze hele dag (circa 50 km) tot waar ze, pal noord van Carlisle, uitmondt in River Eden. Benedenstrooms, vanmiddag buiten de bergen, is de Caldew strak getrokken, ingedamd en van stuwen voorzien. Maar vanmorgen, tussen de verlaten fells, stroomt de rivier ongetemd, uitbundig. Een zilveren kronkellijn temidden van massieve aardbonken. Dit soort plekken zijn magisch en het valt me op hoeveel Groot-Brittannië...

Na een ruig tochtje vanaf de vroege ochtend door zwart dreigende Lakefells, arriveerde ik gisteren uiteindelijk op de camping van Keswick (waar mijn vooruit gestuurde postpakketje wachtte) en daar stond geen enkele tent. Druipend van de regen besloot ik ter plekke dat niet hier, maar in een warm, comfortabel en ruim B&B, mijn rustdag zou plaatsvinden. Dus met het pakje onder de arm op naar de Moot Hall (start en finish voor Bob Graham Rounders, maar nu vooral functioneel vanwege het erin huizende VVV), wat later met het inmiddels goeddeels doorweekte pakje op de stoep van een van de vele B&B's...

Door de fells van Lakeland heb ik een eigen route gelegd, ze zijn me door de vele herinneringen zo dierbaar dat ik er een complete omweg voor maak (de Pennine Way gaat noordwaarts rechtdoor, ik buig westwaarts af, maar wat heet bij een reis als deze nog een 'omweg'?). Deze fells zien er vanuit de mooie dalen prachtig uit, easy ook, maar 'onder-de-voet' zijn het harde ruige jongens die je zelfs op een steenworp van pubs-met-open-haard het kippenvelgevoel kunnen bezorgen dat hoort bij de ervaring volledig aan de elementen overgeleverd te zijn. Echt volledig. Mijn aanloop naar de mij bekende rij als Harter...

Gisteren dwars door Yorkshire Dales National Park gelopen, de Pennine Way verlaten (die pik ik later weer op, als ik Cumbria en Hadrian Wall achter me heb liggen) en nu via Howgill naar het heerlijke Lake District. Tussen het ochtendbivak en de avondtentplek zaten 57 zware km's en op een wegenkaart lijk ik er misschien overheen te vliegen, in het echt, als je 13 uur onderweg bent, voelt dat verre van vliegen... Vandaag een bloedmooie dag, zo eentje die naar zomer ruikt (korte broek heb ik uiteindelijk uit mijn bagage geskipt, dus nu loop ik in een knielange onderbroek.. Moet kunnen. Wie rekent...

Gisteravond een mooie bivakplek gevonden tussen de schapen op Elslack Moor (50 km). Vanmorgen was de wereld om te zoenen zo ruim en helder. In alle stilte liep ik door Yorkshire Dales en na een paar uur rennen, neem ik in Malham koffie, plus een Kendal Mintcake (dat ze die hier verkopen is weer een noordelijk teken!). Waar ik precies vanavond eindig, weet ik niet. Of het droog blijft, weet ik ook niet. Zelfs of het water dat ik gisteren uit een stuwmeer tapte, okay was, weet ik niet zeker (gisteravond was ik wel aan de dunne... Maar nu voel ik me goed). Deze reis is vol onzekerheden. Ik weet...

Vanmorgen gewekt door het gegorgel van de Red Grouse. Ergens op Moss Moor zowaar een redelijk beschut plekje gevonden dichtbij een klein meertje, zo waren gisteravond na 49 km ineens 'al' mijn problemen opgelost (windkracht 7 en een stukke Steripen). Verder over Groot-Brittannië's allereerste langeafstandspad, de Pennine Way, in steeds dichter wordende mist en miezerregen. Het is spookachtig. Ik lijk hierboven wel de enig overgebleven mens op aarde. Pffff. Wie heeft dit plan bedacht zeg... Wat een eindeloos eind is het eigenlijk en het gekke is dat hoe minder je ervan kunt zien (door die mist),...

Vandaag begin ik aan de Pennine Way, die me vanuit Edale door die weidse wilde dalkom omhoog leidt naar het 636 m hoge (en 7000 jr oude!) veenplateau van Kinder Scout. Een aparte wereld hierboven waar wind, regen, zon en vorst hun eigen wetten hebben waar wij ons naar te schikken hebben. Vandaag zeker, want het regent en waait flink. Niet eenvoudig als regen en wind je tent geselen, toch de boel in te pakken en in je uppie de bergen in te gaan. Dat wordt een dagje fellhardness kweken. Tot 1932 was dit een jachtgebied, verboden grond voor mensen zoals ik. Bob Brown en vele honderden met hem,...

Wat een rustdag met je doet... Voel me vanmorgen zo onvermoeibaar! Door het lieflijke Dovedale verder noordwaarts. Een smal en langgerekt kloofdal met een heerlijk kabbelbeekje en van de nachtvorst nog licht bevroren veldjes. Inmiddels zijn de weiden niet langer van heggen en houtwallen voorzien maar van steenmuurtjes, echt een noordelijk teken! Via Moneyash op naar Edale (52 km) waar de Pennine Way morgen zal beginnen. Het is lichtbewolkt en er waait een fris windje, de vogels zingen uitbundig en zolang de route zo mooi is, ben ik gewoon stil en blij. Het is alsof tevredenheid altijd sneller oproepbaar...