Reportages

Volgende week ga ik in m'n eentje voor Op Pad een mooie trektocht in Rondane maken. Wildkamperen, hutten, tweeduizenders, watervallen en stenen, véél stenen. Stenen in alle vormen en maten. Oude stenen. Brokjes historie die me misschien het lopen zullen bemoeilijken maar die me de dimensies van de bergen - wat is oud als we het over miljoenen jaren hebben? - zullen bij brengen. WAT GAAT MEE DEZE KEER?   Buitenlagen van Bergans: Waterdicht, ademend jack & broek (Airojohka Jacket & Cecilie Pants, beiden van Dermizax-materiaal). Een dunne windstopper (Microlight Jacket). Een donsje...

Niet de race maar de reis, dat houd ik er nog even in. Half september wil ik een lang gekoesterd plan uitvoeren, namelijk de hele GR20 als solo trailrun afleggen. Dit zal tevens een reportage worden voor Run2Day Magazine. Met minimale rugzak en onderweg in de bivakzak slapend, maar met gebruik making van de hutten voor water en proviand. Corsica heeft al vele jaren mijn hart gestolen. Jaren terug beleefden Frank en ik een winterse versie van de GR20, op sneeuwschoenen, stijgijzers en touw - een helse maar schitterende Haute Route waarbij de supersteile couloirs regelmatig aan touw afgedaald...

Heb jij dat nou ook wel eens? Dat je in een besneeuwd bos staat, om je heen kijkt en denkt: hé, ik zie een ski! Want bomen zijn (als je er even voor gaat zitten) toch feitelijk de voorloper van de ski - dat weten ze in het Noorse Morgedal in Telemark als geen ander want de oervader van de houten ski's, Söndre Norheim, oefende daar zijn fameuze sprongen vanaf de besneeuwde boerendaken. Samen met Frank ga ik daar in Morgedal vanaf 26 januari dan ook leren om zelf houten ski's te maken. "Kun je ook gewoon kopen hoor, in de winkel hebben ze van die mooie lichte, carbon heet dat!", merkte een...

RENNEN ZONDER HAAST Het plan was om in pakweg een week de 450 km lange Kungsleden dwars door de Zweedse natuur te rennen en onderweg te bivakkeren. Dat is gelukt. Weliswaar in 8 dagen, maar dat is inclusief in totaal 11 uur wachten ivm de boot-overtochten. Mijn motto daarbij was 'rennen zonder haast'. Nogal een tegenstrijdige gedachte als je er toch liever één dan twee weken over wilt doen. Zorgt voor de nodige spanning onderweg, omdat je enerzijds mentaal alle gestress en gehaast wilt loslaten, maar anderzijds vol overgave aan een ambitieus plan wilt werken. Zo'n ogenschijnlijke tegenstelling...

Hoe leuk, dichtbij én simpel avontuur-in-de-natuur kan zijn, ondervonden we van de week in De Wieden. Elke keer weer een sublieme ontdekking. Je pakt wat spullen, je laat heel veel andere spullen thuis en je gaat op weg... "Toegang te water" meldt het bordje van nationaal park Weeribben-Wieden. Dat hebben we maar al te letterlijk genomen. Een waterdichte ton plus een waterdichte zak, samengebonden en via een elastiek (fietsband) met het lijf verbonden - het lijf, gehuld in een surfpak - want ook al is het 27 graden, van een paar uur zwemmen koel je toch behoorlijk af! En dan: te water! Via smalle...

Terwijl dé Ben haast continu door bestegen en afgedaald wordt, rij na rij, groep na groep - liggen de bergen achter Ben Nevis in volslagen stilte. Vanaf Speanbridge lopen we het gebied in en al na anderhalf uur verlaten we het pad, om er de rest van de week niet meer op te komen. We volgen rivierdalen, bergruggen, passen en graten, zoals over de ruige Grey Corries en over de groenere Mamores Ridge. Ongelofelijk, hoe de wereld verandert als je van het pad af slaat: natuurlijk wordt het zompiger, hobbeliger, gatenrijker en steiler maar tegelijk wint het aan wilderniservaring, ruimte en stilte....

Het voorafgaande traject is meestal minstens zo boeiend als de tocht zelf, dat geldt voor expedities én voor ultralopen. Door die twee min of meer aaneen te smeden, krijg je helemaal voorpret... In elk geval houdt het Kungsleden Ultra Trail plan me al enige tijd in zijn greep. Wat zijn zoal de voorbereidingen: Training Om straks gedurende een week dagelijks 70-80 km te kunnen rennen met bepakking (7 kg rugzak), train ik vooralsnog om de dag. Inmiddels zit ik op 30-40 km trainingen, waarbij ik nu wekelijks 1 training van 60-80 km doe. Liefst over een mooi traject, zoals vorige week een deel...

Avontuur in stilte Eén blik op de autokaart van Engeland en Wales en je ontwaart een spaghettiklont van wegen. Wat in hemelsnaam, denk ik daar te vinden?! Niemand die het me rechtstreeks vraagt. Maar zo’n vraag stelt zich ook non-verbaal via een combinatie van wenkbrauwen en mondhoeken. Avontuur op een overbevolkt eiland, uhuh.  Groot-Brittannië is heus niet klein maar op een eiland waar 63 miljoen mensen wonen naar intense natuurbeleving zoeken lijkt bij voorbaat gedoemd te mislukken. Daarnaast ontbeert het Britse eiland onmiskenbaar de afgelegenheid van Nova Zembla, de ontoegankelijkheid...

Rond middernacht rijd ik de brug naar Svinøya over, parkeer de auto en sjok naar 'mijn' rorbu. Kijk in een automatisme toch nog even over mijn schouder omhoog, richting noorden. Wát?! Groen!!! Razendsnel schuif ik het statief weer uit (had 'm al ingeklapt, ik was klaar, het was over en uit, morgenochtend terug naar huis en nu eerst slapen...) en een paar tellen later sta ik aan de kade, neem alle strooilicht maar voor lief want dit is een fantastische afscheidszoen, dat is zonneklaar. Echt maar een minuutje licht het poollicht op, zwiert hoog boven Svolvaergeita en de haven, zwaait ten afscheid...

Vannacht - mijn laatste voorlopig in het hoge noorden - zoek ik de donksterste (weinig strooilicht van huizen, straten of auto's) plek op die ik vlakbij Svolvaer maar weet te vinden. Dat wordt opnieuw onder Kvanndalstinden bij Kalle, het scheelt echt als je er overdag de boel al verkend hebt. Het is min 7 als ik er om pakweg 21.30 uur ben, met mijn dikke Baffin poollaarzen (indertijd tijdens 'Into the white' voor een habbekrats in het supermarktje van Fort McPherson gekocht!) en gehuld in een Bergansdonsje is dat een temperatuur van Likmevestje (zoals mijn oma zou zeggen). Met andere woorden:...