Expedities & Reizen

Vandaag ging alles zoals je het zou dromen... Een strakblauwe hemel en een fantastische route. Dit wordt zeer waarschijnlijk ook een artikel voor Op Pad en het leuke is dat een trektocht als deze laat zien dat er op IJsland ook voor nog-niet-zo-doorgewinterde wandelaars hele gave dingen te doen zijn. Qua navigatie, paden en terrein is dit absoluut een eenvoudige trekking. Maar zo mooi, zo mooi... Het canyon zelf natuurlijk, 25 km kloof door gletsjerwater geduldig uitgeslepen, daar word je blij en stil van. Maar ook de verrassende hoeveelheid groen. Dwergberken natuurlijk, maar ook wilgenroosje,...

Vanaf het Brædrafell-hutje voert de route verder over de eindeloze lava van Ódádahraun. Letterlijk 'het veld van de slechte daden', dit onherbergzame gebied was voor vogelvrij verklaarden als Eyvindur namelijk een toevluchtsoord. En zo slecht hoefde je niet te zijn, het stelen van een schaap was genoeg om de ergste straf te krijgen, een paar eeuwen terug. Wie vogelvrij was verklaard mocht gewoon legaal vermoord worden. Ik kom gelukkig niemand tegen, je gaat er maar raar van denken... Via Dreki en het prachtige gebergte erboven, kom ik uiteindelijk bij de immense Askja-caldera, een ingestort...

De immense grootsheid van de lavawoestenij Ódádahraun is indrukwekkend, net als de onder het vroegere gletsjerijs als vulkaan geboren tafelberg Herdubreid, letterlijk 'de breed geschouderde' maar door de IJslanders vooral 'de koningin onder de bergen' genoemd. 1000 m torent ze uit boven deze hoogvlakte op circa 700 m. Touwribbels in de stenen waarover ik loop, tonen aan hoe vloeibaar dit alles was. Het lava heet doods, leeg en saai te zijn. Alle andere buspassagiers stapten na een half uurtje bij Herdubreidarlindir snel weer de bus in, op naar een dagje Askja en vanavond weer terug in Reykjalid....

Een heerlijk gevarieerde en stevige dagtocht stond vandaag op het programma. Via de sissende stoomstenen (waar zo vroeg nog niemand was) omhoog over de glibberige klei van Námafjall, waar zelfs op de top nog gele zwavelafzettingen te vinden waren. Dan dwars door de lege padloze lavawoestenij (móói!!) naar de hoge krater Hverfell, bizarre ervaring daarboven een rondje te lopen, wind, kou, zon en regen, alles was er. Dan weer omlaag en naar Dimmuborgir, net een beeldentuin (ook heel groen) maar dan met standbeelden van lava. Er waren poorten, er was een soort echo-kerk, ik zag draken, kastelen,...

Roodoranje berghellingen, zwartgroene lavapilaren. Ik ben in een andere wereld, met andere kleuren en andere regels. Een steen is misschien geen steen maar mogelijk een trol. Wie ben ik om te zeggen dat alleen datgene bestaat wat je ziet?! Dat alles hier ijs was, daarna vuur, daarna rivier, dat zie ik immers ook niet. Hoewel. Feitelijk loop je hier in een kloofdal als Hvannagil door een geschiedenisboek. Een superdik boek, maar opengeslagen bij een van de eerste hoofdstukken. Want IJsland komt nog maar net kijken, geologisch gezien dan. Een piepjong deerntje maar nu al zo getekend, de ellende en de highlights...

Het is rond deze tijd van het jaar slechts een uurtje of drie 'donker', dus kun je heel lange dagen maken... Het was even doorrijden naar Reykjalíd in het noordoosten van IJsland - thuis zou ik dat niet trekken met een rozige kop van al dat rugzaklopen - maar rijden is hier al een belevenis, zoveel variatie, zoveel moois. Het enige nadeel van (te)veel uren in je dag stoppen, is dat je er vroeg of laat toch voor moet boeten. Eenmaal op camping Bjarg aan het Myvatn meer, ben ik niet meer te porren voor de geplande dagtocht van 20 km. Bovendien, het regent aardig en de wolken hangen laag, zonde...

Het moest een grote ronde worden, het werd een klein heen-en-weertje... Uiteindelijk heeft de natuur het laatste woord. Een stevige aanloop van 14 km over een stenig jeepspoor voerde me de schitterende vallei in van de gletsjerrivier Jokulsa i Loni, dimensies van het type Alaska, compleet met bijbehorende rivierdoorsteken (foto van de doorsnee doorsteken, kniediep, te doen). Het contrast met Skaftafell is veelzeggend: met name bij Svartifoss aangeharkte veelbelopen paden, infrastructuur van richtingwijzers, een bomvol informatiecentrum plus een camping waar men haring aan haring staat. Bij zo'n...

Een beetje Fransman zou zeggen: ah, het Chamonix van IJsland, bij het uitzicht vanaf Sjonarnipa op Skaftafellsjokull. Maar deze gletsjer zit vast aan de immense Vatnajokull en da's misschien wel 10x al het ijs van Chamonix. Ach, gelukkig is hier geen Fransman, er is helemaal niemand op dit vroege uur, nouja, op mij na dan. Ik ben op weg naar Kristinartindar en daarna daal ik weer af een ander zijdal van de Vatnajokull in, het Morsardalur. De zon scheen de hele dag, ik hoorde de goudplevier, zag een merelgroot winterkoninkje en dipte in een ijskoude glasheldere poel-met-watervalletje. Nu staat mn kleine...

Was ik gisteravond op weg omhoog naar de top van Jokullsfell, kom ik onderweg zomaar een hete bron tegen op een plek waar ik het helemaal niet verwacht had, er zijn hier in Skaftafell namelijk verder helemaal geen hete bronnen. Wat een zalige surprise. Ik bewaarde 'm als toetje voor de terugweg, eerst omhoog naar de top. Dat bleek nogal een vervelende gruisroute met weinig spectaculair uitzicht (misschien was ik verwend want het zicht vanaf Kristinartindar was adembenemend) dus toen ik uiteindelijk in mijn privehotpot zat te badderen, met uitzicht over Morsardalur, bedacht ik: geen dagtochtbeschrijving...

Land in zicht, eindelijk. En wat voor land... Van een ongenaakbaar woeste schoonheid. Lange tijd was IJsland de noordgrens van de bekende wereld, op Europa's vasteland joegen ze al eeuwenlang met speren achter allerlei harigs aan toen een Griekse zeeman het verafgelegen eiland zowaar in zicht kreeg. Hij noemde het Ultima Thule. En behalve wat Ierse monniken die ruimte en rust zochten, zag het verafgelegen eiland tot in de 8e eeuw maar weinig bezoekers. Anno 2013 is het nog altijd ver voor wie van zee komt. Wat eerst een vage vlek is verandert geleidelijk in woeste fjordkliffen. Zo'n aanblik...