Aankomst op IJsland

Land in zicht, eindelijk. En wat voor land… Van een ongenaakbaar woeste schoonheid. Lange tijd was IJsland de noordgrens van de bekende wereld, op Europa’s vasteland joegen ze al eeuwenlang met speren achter allerlei harigs aan toen een Griekse zeeman het verafgelegen eiland zowaar in zicht kreeg. Hij noemde het Ultima Thule. En behalve wat Ierse monniken die ruimte en rust zochten, zag het verafgelegen eiland tot in de 8e eeuw maar weinig bezoekers.

Anno 2013 is het nog altijd ver voor wie van zee komt. Wat eerst een vage vlek is verandert geleidelijk in woeste fjordkliffen. Zo’n aanblik waarvan alles binnenin begint te lachen, een belofte van beweging en bergbeleving.

Maar schijn kan bedriegen. Toen de viking Hrafna-Floki in het jaar 850 voet aan wal zette, was hij aanvankelijk zo enthousiast dat hij ‘zijn’ eiland ‘Boterland’ noemde. Die naam hield geen stand net als Hrafna-Floki zelf die zich vergist had in de ietwat ruige wintertijd. De viking die hierna in 874 het eiland ‘opeiste’, Ingolfur Arnarsson, was wat pragmatischer met zijn ‘IJsland’. Zo’n naam spreekt aan. Blijkt alleen al uit het feit dat ik op deze veerboot verre van de enige ben die staat te trappelen van boord te gaan. De golven gaan tekeer, de hele nacht al stampte het schip maar plat-ge-primatourd als ik ben, heb ik behalve wiebelbenen nergens last van. Ja, van verlangen dat land op te snuiven, erover te lopen en erop te slapen! Zenuwachtig voel ik me ook. Zoveel bergtochten staan op mijn lijst, zal het lukken gaan?!

Vanuit Seydisfjordur zal ik straks eerst in zuidwestelijke richting naar Skaftafell rijden, een berggebied aan de zuidflank van de machtige Vatnajokull. Daar wil ik 3 dagtochten combineren: de beklimming van Kristinartindar en van Jokullsfell plus een bezoek aan Svartifoss met zijn basaltorgels. Ik neem Hillebergs Akto tentje mee want wildkamperen behoort tot de absolute musts. Pas dan leer je een land echt kennen. Dit ‘Saga-land’ dat 3x groter is dan Nederland maar dan met het inwonertal van zeg Utrecht, 320.000 mensen die voor het overgrote deel in en rond Reykjavik wonen. Bedenk dat 1% van dit eiland gecultiveerde grond heeft. Ja, een procent! Bedenk verder dat hier meer dan 200 actieve vulkanen zijn naast gletsjers die bijelkaar meer dan eentiende eiland bedekken. Dat dit eiland-van-uitersten tot een van de laatst gekoloniseerde landen behoort, wil ik nauwelijks geloven, zo onweerstaanbaar het zich vanmorgen vanaf zee toont.