Reportages

Hoe leuk, dichtbij én simpel avontuur-in-de-natuur kan zijn, ondervonden we van de week in De Wieden. Elke keer weer een sublieme ontdekking. Je pakt wat spullen, je laat heel veel andere spullen thuis en je gaat op weg... "Toegang te water" meldt het bordje van nationaal park Weeribben-Wieden. Dat hebben we maar al te letterlijk genomen. Een waterdichte ton plus een waterdichte zak, samengebonden en via een elastiek (fietsband) met het lijf verbonden - het lijf, gehuld in een surfpak - want ook al is het 27 graden, van een paar uur zwemmen koel je toch behoorlijk af! En dan: te water! Via smalle...

De achtertuin van Ben Nevis is - in tegenstelling tot dé Ben zelf - totaal niet overlopen. Ongelofelijke ervaring om zó dichtbij de drukte van Fort William door een leeg, stil en ruig berggebied te zwerven. Maar je moet wel bereid zijn om de paden te verlaten! Van deze tocht komt in 2015 een reportage in Op Pad, tevens is deze tocht de kaart, kompas & gps cursus van Wilderness-Effect.

Terwijl dé Ben haast continu door bestegen en afgedaald wordt, rij na rij, groep na groep - liggen de bergen achter Ben Nevis in volslagen stilte. Vanaf Speanbridge lopen we het gebied in en al na anderhalf uur verlaten we het pad, om er de rest van de week niet meer op te komen. We volgen rivierdalen, bergruggen, passen en graten, zoals over de ruige Grey Corries en over de groenere Mamores Ridge. Ongelofelijk, hoe de wereld verandert als je van het pad af slaat: natuurlijk wordt het zompiger, hobbeliger, gatenrijker en steiler maar tegelijk wint het aan wilderniservaring, ruimte en stilte....

Het voorafgaande traject is meestal minstens zo boeiend als de tocht zelf, dat geldt voor expedities én voor ultralopen. Door die twee min of meer aaneen te smeden, krijg je helemaal voorpret... In elk geval houdt het Kungsleden Ultra Trail plan me al enige tijd in zijn greep. Wat zijn zoal de voorbereidingen: Training Om straks gedurende een week dagelijks 70-80 km te kunnen rennen met bepakking (7 kg rugzak), train ik vooralsnog om de dag. Inmiddels zit ik op 30-40 km trainingen, waarbij ik nu wekelijks 1 training van 60-80 km doe. Liefst over een mooi traject, zoals vorige week een deel...

Avontuur in stilte Eén blik op de autokaart van Engeland en Wales en je ontwaart een spaghettiklont van wegen. Wat in hemelsnaam, denk ik daar te vinden?! Niemand die het me rechtstreeks vraagt. Maar zo’n vraag stelt zich ook non-verbaal via een combinatie van wenkbrauwen en mondhoeken. Avontuur op een overbevolkt eiland, uhuh.  Groot-Brittannië is heus niet klein maar op een eiland waar 63 miljoen mensen wonen naar intense natuurbeleving zoeken lijkt bij voorbaat gedoemd te mislukken. Daarnaast ontbeert het Britse eiland onmiskenbaar de afgelegenheid van Nova Zembla, de ontoegankelijkheid...

Op avontuur dichtbij huis? Weg van alles en iedereen, lekker ruig en toch gewoon in een weekendje Nederland? Het is mogelijk! Bijvoorbeeld in Limburg op de Swalm. (Maar dan wel in de winter, en nadat je een vaarvergunning hebt aangevraagd!) In Op Pad 2 van 2014 lees je het hele artikel en op de Op Pad site lees je een review van de packraft.

Rond middernacht rijd ik de brug naar Svinøya over, parkeer de auto en sjok naar 'mijn' rorbu. Kijk in een automatisme toch nog even over mijn schouder omhoog, richting noorden. Wát?! Groen!!! Razendsnel schuif ik het statief weer uit (had 'm al ingeklapt, ik was klaar, het was over en uit, morgenochtend terug naar huis en nu eerst slapen...) en een paar tellen later sta ik aan de kade, neem alle strooilicht maar voor lief want dit is een fantastische afscheidszoen, dat is zonneklaar. Echt maar een minuutje licht het poollicht op, zwiert hoog boven Svolvaergeita en de haven, zwaait ten afscheid...

Vannacht - mijn laatste voorlopig in het hoge noorden - zoek ik de donksterste (weinig strooilicht van huizen, straten of auto's) plek op die ik vlakbij Svolvaer maar weet te vinden. Dat wordt opnieuw onder Kvanndalstinden bij Kalle, het scheelt echt als je er overdag de boel al verkend hebt. Het is min 7 als ik er om pakweg 21.30 uur ben, met mijn dikke Baffin poollaarzen (indertijd tijdens 'Into the white' voor een habbekrats in het supermarktje van Fort McPherson gekocht!) en gehuld in een Bergansdonsje is dat een temperatuur van Likmevestje (zoals mijn oma zou zeggen). Met andere woorden:...

"Piep, piep". Ik laat zowat nooit 's nachts mijn telefoon aan staan, maar na mijn bezoek aan Laukvik natuurlijk wel. Het scherm licht felwit op: "Hello, activity enough on my instruments for visible NL. Level 3. But too many clouds this evening. Gr. Rob. PLC." Hmm, wolken! Verder slapen! Maar dat ligt toch ineens verrekte ongemakkelijk. Wetend dat het daar ver boven je hoofd ergens danst en swingt. Hoe bewolkt zou het eigenlijk zijn? Svolvaer ligt tenslotte toch een stukje van Laukvik vandaan. Misschien net onder een wolkengat? Toevallig? Hup, dekbed openslaan, gordijn opzij, raam open, hoofd...

"Welkom in Laukvik, kom binnen!" Rob Stammes en Threes van Nieuwenhoven gaan me voor door de sfeervolle lezingruimte naar het hart van het Polarlightcenter: instrumenten in alle soorten en maten vullen de wanden, snoeren, draden en vooral heel veel knoppen waarmee het noorderlicht niet alleen geregistreerd en vastgelegd wordt, maar desgewenst ook wordt doorgegeven aan ieder die hier een lezing heeft gevolgd (via een sms-bericht). "Kijk," wijst Rob en hij houdt een meterslange papieren rol omhoog waarop een blauwe en een rode bibberlijn is vastgelegd door inktpennen die in verbinding staan met instrumenten...