Weblog

Het voordeel van veel reizen is dat je nooit je spullen hoeft op te ruimen. Je gooit ze gewoon ergens in je huis neer en begint meteen weer te pakken voor de volgende keer. Deze werkmethode is ogenschijnlijk efficiënt, maar als je tegelijkertijd je keuken en huiskamer vult met het inpakken van veertig dagen expeditievoer, dan is er - behalve je bed en de WC - geen plek meer in huis waar je niet je benen breekt over de spullen. Op vrijdag 23 februari is het zover: al het eten is ingepakt en tot onze opluchting blijkt het nog in de sledes te passen ook.

Als het even meezit gebruiken we straks kites om in vliegende vaart over de ijskap te skiën, maar daarvoor moet natuurlijk wel getraind worden. We combineren een Nordic Tyre wandeling met een kitetraining. Bij 5 Beaufort laten we ons over het strand sleuren tussen Bakkum en Heemskerk met een demovlieger van Vliegerop. Het gaat echter angstaanjagend hard en Jolanda maakt haar eerste aerials (dat zijn acrobatische moves met je beentjes in de lucht). Gelukkig staat er begin februari nog een snowkitetraining in Noorwegen op het programma, want ook deze tak van sport vereist de nodige kennis en ervaring...

Vanaf IJsland's noordwestkust (Hornstrandir) liep ik in 40 dagen via het ruige binnenland naar de zuidkust bij Skógar, met alleen de laatste paar dagen een echt pad (de Laugavegur), verder 675 km padloos en wildkamperend. Om de kans op gevaarlijke rivieren die ik moest oversteken, zo klein mogelijk te houden, heb ik grotendeels de waterscheiding gevolgd. Onderweg 3 bevoorradingen (1 ter plaatse via de dorpswinkel van Holmavik, en 2 door vooraf in het binnenland per terreinauto een depot achter te laten). Route: Langs de noordkust van Hornstrandir, via de Drangajökull ijskap, de moerassen van Arnarvatnsheidi,...

De grootste drempel tussen een plan bedenken en het daadwerkelijk uitvoeren, zit tussen je oren. Jolanda Linschooten stapt over die drempel en reist naar IJsland. Niet voor een rondje ringweg. Te voet trekt zij in haar eentje dwars door het onbewoonde binnenland, in 40 dagen van kust naar kust. Mist kringelt in dikke nevels rond de bergen. Nog een uur, misschien twee, en ik zal erdoor omgeven zijn. Het vooruitzicht daarboven geen hand voor ogen te zien, terwijl juist daar dampende modderpoelen en sissende geisers verborgen zitten, maakt me onzeker. Toch loop ik verder. Terugkeren kan altijd...

Groenland kennen we, áls we dit grootste eiland ter wereld al kennen, meestal alleen vanwege zijn enorme ijskap. Geen wonder, want dit ruim 3000 meter hoge ijsplateau omvat 80% van heel Groenland en zal in zijn eentje – mocht het besluiten te gaan smelten – verantwoordelijk zijn voor een stijging van de zeespiegel met maar liefst 8 meter. Maar op die ijskap woont niemand en zelfs ijsberen of poolvossen struinen uitsluitend de randen af. De kustgebieden van Groenland zijn wél bewoond, al is dat zeer sporadisch en hoofdzakelijk door eskimo’s. Want Groenland mag dan groot zijn, het is tevens...

Finnmarksvidda vormt een uitgestrekt bergplateau, een niemandsland waar ondergesneeuwde rendierhekken en sporadische sneeuwscootersporen de enige bewijzen vormen dat hier wel degelijk geleefd wordt. Een wit glinstertapijt tot zover het oog reikt, zelfs de berken zijn wit hierboven, met dikke kristallen van rijp behangen. We knarsen er op onze ski’s overheen, twee mensen in die grote witte leegte. De hevige kou maakt de lading verse sneeuw tot hoogpolig cement waar we onze sledes doorheen sleuren bij het geluid van schurend piepschuim. Maar dit gevoel van vrijheid! Alles wat we de komende twee...

Het afsmelten van het poolijs is “hot” en de klimaatsverandering is inmiddels verheven tot mediahype. Ons plan voor de Groenlandse ijskap expeditie is echter ouder dan Al Gore’s Unconvenient Truth en simpelweg een volgende stap in een lange reeks van winterse skitochten in het Hoge Noorden. Niet iets wat we bedachten omdat het een trend is, maar gewoon om dat we genieten van lange tochten op eigen kracht door de eindeloze sneeuw. In 2006 ondernamen we een skitocht naar de Noordkaap, waar we bij windkracht 12 bijna de Noordelijke IJszee ingeblazen werden. Een perfecte trainingstocht voor onze...

Waarom ik hierheen ga, vragen mensen me. Een verre reis naar een afgelegen rivier en dat voor de tweede keer. Maar met elke peddelslag stroomt die rivier door me heen, scherpt mijn zintuigen, verheldert mijn focus. Ja, maar de beren dan, de koude nachten en het wilde water? Ik knik slechts. Ja, zo is het. En waarom eigenlijk niet, zou ik willen antwoorden. Er zijn van die plekken op aarde die eruit zien alsof ze zojuist gemaakt zijn. De verf nog nat maar zonder vingerafdrukken. Virginia Falls is er zo eentje. Eindeloos en onafgebroken dendert de rivier omlaag, een helderwitte uitbarsting...