Weblog

Onze vertrekdatum - 2 april - nadert met rasse schreden. Tijd om de laatste puntjes op de ï te zetten. De Taku Adventures satelliettelefoon is geactiveerd zodat we straks op de ijskap wekelijks een update voor het weblog door kunnen geven. De Emergency Position Indicating Rescue Beacon of kortweg EPIRP is geregistreerd, maar dit apparaat is bedoeld om bij voorkeur niet te gebruiken. De EPIRB kan in noodgevallen een reddingsoperatie in gang zetten door een satellietsignaal uit te zenden. Verder gebruiken we twee portofoons om onderling contact te houden tijdens het kiten en van slaapzak naar slaapzak. “Delta...

Een expeditie is niet alleen maar fantastisch en geweldig. Vannacht sliep ik slecht, overvallen door angstige beelden van gletsjerspleten, orkaanwinden en bevroren vingers. Waarom wil ik eigenlijk zo nodig naar Groenland? Terwijl Frank rustig naast me ligt te knorren, bestudeer ik het plafond van de slaapkamer. Slechts vier van de tien teams op de ijskap zijn succesvol en vrijwel ieder jaar komen er mensen om bij een oversteek. Niet gaan is veiliger. Ik draai op mijn zij en roep het beeld op van ijskristallen. Kwetsbaar en krachtig tegelijk, als de wildernis zelf. Niet uit te leggen zo mooi. Waardevol,...

Gevraagd: manager expeditie, zie ik regelmatig staan in de personeelsadvertenties. Leek mij altijd een geweldige baan, maar als ik verder lees gaat het steevast om het vullen en dichtplakken van dozen bij een groothandel. Nee, bij het vak van expeditie manager had ik altijd een heel ander beeld, maar ook nu we onze eigen expeditie aan het managen zijn, staan we toch weer simpelweg dozen te plakken. Om precies te zijn 9 dozen van iets minder dan 20 kilo, zodat de sledes straks op Groenland ongeveer 100 kilo per stuk wegen, precies zoals we eerder geraamd hadden. Al het materiaal (behalve de sledes)...

Het voordeel van veel reizen is dat je nooit je spullen hoeft op te ruimen. Je gooit ze gewoon ergens in je huis neer en begint meteen weer te pakken voor de volgende keer. Deze werkmethode is ogenschijnlijk efficiënt, maar als je tegelijkertijd je keuken en huiskamer vult met het inpakken van veertig dagen expeditievoer, dan is er - behalve je bed en de WC - geen plek meer in huis waar je niet je benen breekt over de spullen. Op vrijdag 23 februari is het zover: al het eten is ingepakt en tot onze opluchting blijkt het nog in de sledes te passen ook.

Als het even meezit gebruiken we straks kites om in vliegende vaart over de ijskap te skiën, maar daarvoor moet natuurlijk wel getraind worden. We combineren een Nordic Tyre wandeling met een kitetraining. Bij 5 Beaufort laten we ons over het strand sleuren tussen Bakkum en Heemskerk met een demovlieger van Vliegerop. Het gaat echter angstaanjagend hard en Jolanda maakt haar eerste aerials (dat zijn acrobatische moves met je beentjes in de lucht). Gelukkig staat er begin februari nog een snowkitetraining in Noorwegen op het programma, want ook deze tak van sport vereist de nodige kennis en ervaring...

Vanaf IJsland's noordwestkust (Hornstrandir) liep ik in 40 dagen via het ruige binnenland naar de zuidkust bij Skógar, met alleen de laatste paar dagen een echt pad (de Laugavegur), verder 675 km padloos en wildkamperend. Om de kans op gevaarlijke rivieren die ik moest oversteken, zo klein mogelijk te houden, heb ik grotendeels de waterscheiding gevolgd. Onderweg 3 bevoorradingen (1 ter plaatse via de dorpswinkel van Holmavik, en 2 door vooraf in het binnenland per terreinauto een depot achter te laten). Route: Langs de noordkust van Hornstrandir, via de Drangajökull ijskap, de moerassen van Arnarvatnsheidi,...

De grootste drempel tussen een plan bedenken en het daadwerkelijk uitvoeren, zit tussen je oren. Jolanda Linschooten stapt over die drempel en reist naar IJsland. Niet voor een rondje ringweg. Te voet trekt zij in haar eentje dwars door het onbewoonde binnenland, in 40 dagen van kust naar kust. Mist kringelt in dikke nevels rond de bergen. Nog een uur, misschien twee, en ik zal erdoor omgeven zijn. Het vooruitzicht daarboven geen hand voor ogen te zien, terwijl juist daar dampende modderpoelen en sissende geisers verborgen zitten, maakt me onzeker. Toch loop ik verder. Terugkeren kan altijd...

Groenland kennen we, áls we dit grootste eiland ter wereld al kennen, meestal alleen vanwege zijn enorme ijskap. Geen wonder, want dit ruim 3000 meter hoge ijsplateau omvat 80% van heel Groenland en zal in zijn eentje – mocht het besluiten te gaan smelten – verantwoordelijk zijn voor een stijging van de zeespiegel met maar liefst 8 meter. Maar op die ijskap woont niemand en zelfs ijsberen of poolvossen struinen uitsluitend de randen af. De kustgebieden van Groenland zijn wél bewoond, al is dat zeer sporadisch en hoofdzakelijk door eskimo’s. Want Groenland mag dan groot zijn, het is tevens...

Finnmarksvidda vormt een uitgestrekt bergplateau, een niemandsland waar ondergesneeuwde rendierhekken en sporadische sneeuwscootersporen de enige bewijzen vormen dat hier wel degelijk geleefd wordt. Een wit glinstertapijt tot zover het oog reikt, zelfs de berken zijn wit hierboven, met dikke kristallen van rijp behangen. We knarsen er op onze ski’s overheen, twee mensen in die grote witte leegte. De hevige kou maakt de lading verse sneeuw tot hoogpolig cement waar we onze sledes doorheen sleuren bij het geluid van schurend piepschuim. Maar dit gevoel van vrijheid! Alles wat we de komende twee...

Het afsmelten van het poolijs is “hot” en de klimaatsverandering is inmiddels verheven tot mediahype. Ons plan voor de Groenlandse ijskap expeditie is echter ouder dan Al Gore’s Unconvenient Truth en simpelweg een volgende stap in een lange reeks van winterse skitochten in het Hoge Noorden. Niet iets wat we bedachten omdat het een trend is, maar gewoon om dat we genieten van lange tochten op eigen kracht door de eindeloze sneeuw. In 2006 ondernamen we een skitocht naar de Noordkaap, waar we bij windkracht 12 bijna de Noordelijke IJszee ingeblazen werden. Een perfecte trainingstocht voor onze...