Weblog

Van 2 tot 12 april wordt de 25e Marathon des Sables gehouden. 250 km, 7 dagen door de Marrokaanse Sahara. Tijdens dit evenement rennen / lopen circa 1000 deelnemers uit 43 landen gedurende 7 dagen dwars door de Marokkaanse Sahara met een rugzak van 7 tot 12 kilo (waarin hun eigen eten en andere persoonlijke uitrusting). De organisatie verstrekt Berbertenten en reikt onderweg water uit. Dagelijks worden afstanden tussen 35 en 80 km afgelegd en er wordt genavigeerd op kompas. Met startnummer 90 zal ik dit jaar (2011) voor de tweede keer aan deze wedstrijd deelnemen. (In 2010 werd ik 2e vrouw en 38e overall)....

De witte wildernis van Jack London heb ik achter me gelaten en nu geniet ik intens van de warme voorjaarslucht en het uitbundige groen. Het is goed om vol herinneringen en dromend over nieuwe plannen, te beseffen dat ik nu werkelijk thuis gekomen ben. Gewoon in dit kleine knollenland. Want vrijheid en ruimte zitten niet alleen in wolvensporen maar vooral in je kop, van binnen. Ik moet vaak terugdenken aan de woorden van die Vuntut Gwichin schooljuf uit Old Crow, die de schooljeugd vol overgave leerde hoe je muskusrattenvallen zet, hoe je van sparrentakken een overlevingshut bouwt. “Technology...

Op 10 april vertrok ik met gemengde gevoelens uit Old Crow. De stilte, de geisoleerdheid van het dorp, de bevroren Porcupine River, de eindeloze sparrenbossen... In Nederland hebben we misschien meer luxe, meer transportmogelijkheden, meer communicatie, maar we missen ook erg veel. Geleidelijk aan leerde ik steeds meer mensen kennen en durfde ik verschillende dorpsoudsten (elders) te bezoeken voor een praatje en een kop thee.  Met Vicky Josie, een stoere vrouw van middelbare leeftijd, diverse keren mee geweest als ze haar hondenspan trainde. Daar begon de koorts heviger te worden, de koorts...

Ik heb mijn nieuwe kamp opgebouwd zoals de vroegere pelsjagers en indianen dat deden: een canvas tent compleet met kacheltje en een verend tapijt van sparrentakken op de vloer. Ik ben twee keer op bezoek geweest bij een schoolkamp waar een paar kinderen leerden hoe ze muskusratten kunnen vangen voor het bont. Hoe ze sneeuwholen graven en hoe ze pijl en boog maken. Tja, in Nederland worden muskusratten gevangen om dijken te beschermen, maar ratten vangen heb ik toch nooit op een schoolkamp geleerd... Soms gebeurt er niets en zit ik wat verloren in mijn kamp, maar dan krijg ik opeens bezoek en komen...

Gisteren ben ik met een vliegtuigje aangekomen in Old Crow. In het krappe luchthavengebouw viel ik nogal op door mijn uitrusting en de sneeuwschoenen op mijn rugzak en ik werd door iemand aangesproken of ik een trektocht ging maken. Ik vertelde dat ik onderweg was geweest om te voet naar Old Crow te komen, maar dat ik door de weersomstandigheden was uitgeweken naar Fort McPherson. Nu was ik er dan op de moderne manier toch gekomen en vroeg ik of ik ergens mijn tent op mocht zetten. Stanley, een 57-jarige indiaan volgde het gesprek en bood meteen aan bij hem te overnachten. Hij heeft me gisteren...

De overgang van 's ochtends kamp opbreken bij -34 en harde wind, en die avond in heet badwater zakken en even later in een zacht bed rollen, is met geen pen te beschrijven. Zelden zo van een hotelkamer genoten. Herschel en ik konden de volgende ochtend meerijden (met de slee achterin, geen probleem hier, want niemand hier rijdt kleiner dan 'trucks' of pickups...) terug over de Dempster Highway naar Inuvik. Nu heb ik een paar dagen in Arctic Chalet de tijd om bij te komen. Mijn hele lijf doet zeer, gewrichten, vingertopjes en tenen, ben echt een beetje gesloopt. Maar kijk ook alweer uit naar...

In een lange dag heb ik terug door mijn eigen spoor John’s Cabin weer weten te bereiken. Ik ben daar twee nachten gebleven en ben toen op weg gegaan naar Fort McPherson. Ik had wel een dag een mentale dip omdat ik mijn routeplan heb gewijzigd en niet op eigen kracht naar Old Crow loop. Nu heb ik er toch weer zin in om de tocht en mijn verhaal af te maken. Dat de route anders loopt dan gepland, dat hoort nu eenmaal bij een avontuur. Als je niet leert om flexibel te zijn in de wildernis, dan leg je het af. Ik had verwacht redelijk vlot over het Husky Channel te kunnen trekken, maar er ligt...

Satphone bericht: Ik zit helemaal vast. Gisteren krap 4 kilometer verder gekomen. In twee dagen nauwelijks meer dan 10 kilometer afgelegd. De sneeuw is zo diep en los dat ik er zelfs met mijn grote sneeuwschoenen nog dwars doorheen zak. Herschel kan alleen achter de slee in het spoor meelopen anders verdwijnt ie helemaal in de poeder. In de middag moest ik vroeg kamp maken vanwege hard aantrekkende wind. Het is nu nog 60 kilometer door dit terrein naar Mac Doughall Pass. Dat lukt dus onmogelijk in de 4 dagen die ik er nog voor heb volgens mijn plan. Ik heb met de satphone gebeld met de pelsjager...

Satphone bericht: Ik zit nu in John’s cabin. Een kleine pelsjagershut die ik eergisteren bereikt heb en waar ik kon schuilen tegen het barre weer. Er is niet alleen een kachel, er is gelukkig ook een enorme houtvoorraad. Gisternacht was het buiten –48 en de wind gierde om de hut. Het is dan echt levensgevaarlijk buiten. Binnen kon ik het met moeite opstoken tot rond het vriespunt, maar wat voelt dat heerlijk! Gisteren heb ik besteed aan het nodige herstelwerk en onderhoud van mijn spullen en van mijzelf want bij 40 graden onder nul is dat geen doen. Handschoenen repareren, vellen onder mijn...

Satphone bericht: “Het is hier nu min 47, het is onvoorstelbaar zo koud. Gisteren was ik even het gevoel kwijt in mijn tenen. Dit is niet goed dacht ik, dus meteen weer de tent opgezet – ik was nog maar net een uur onderweg – en ben in mijn slaapzak gaan zitten. Een uur lang mijn voeten en tenen gemasseerd om ze weer warm te krijgen. Net op tijd gelukkig… geen bevroren tenen. Gisteravond heb ik een groot kampvuur gemaakt op de rivier. Heerlijk die warmte, maar nog lang niet genoeg. Ik ben nu comfortabel en ga zo mijn bivak weer opbreken. Ik volg een zijkanaal van de Mackenzie River...