Weblog

De overgang van 's ochtends kamp opbreken bij -34 en harde wind, en die avond in heet badwater zakken en even later in een zacht bed rollen, is met geen pen te beschrijven. Zelden zo van een hotelkamer genoten. Herschel en ik konden de volgende ochtend meerijden (met de slee achterin, geen probleem hier, want niemand hier rijdt kleiner dan 'trucks' of pickups...) terug over de Dempster Highway naar Inuvik. Nu heb ik een paar dagen in Arctic Chalet de tijd om bij te komen. Mijn hele lijf doet zeer, gewrichten, vingertopjes en tenen, ben echt een beetje gesloopt. Maar kijk ook alweer uit naar...

In een lange dag heb ik terug door mijn eigen spoor John’s Cabin weer weten te bereiken. Ik ben daar twee nachten gebleven en ben toen op weg gegaan naar Fort McPherson. Ik had wel een dag een mentale dip omdat ik mijn routeplan heb gewijzigd en niet op eigen kracht naar Old Crow loop. Nu heb ik er toch weer zin in om de tocht en mijn verhaal af te maken. Dat de route anders loopt dan gepland, dat hoort nu eenmaal bij een avontuur. Als je niet leert om flexibel te zijn in de wildernis, dan leg je het af. Ik had verwacht redelijk vlot over het Husky Channel te kunnen trekken, maar er ligt...

Satphone bericht: Ik zit helemaal vast. Gisteren krap 4 kilometer verder gekomen. In twee dagen nauwelijks meer dan 10 kilometer afgelegd. De sneeuw is zo diep en los dat ik er zelfs met mijn grote sneeuwschoenen nog dwars doorheen zak. Herschel kan alleen achter de slee in het spoor meelopen anders verdwijnt ie helemaal in de poeder. In de middag moest ik vroeg kamp maken vanwege hard aantrekkende wind. Het is nu nog 60 kilometer door dit terrein naar Mac Doughall Pass. Dat lukt dus onmogelijk in de 4 dagen die ik er nog voor heb volgens mijn plan. Ik heb met de satphone gebeld met de pelsjager...

Satphone bericht: Ik zit nu in John’s cabin. Een kleine pelsjagershut die ik eergisteren bereikt heb en waar ik kon schuilen tegen het barre weer. Er is niet alleen een kachel, er is gelukkig ook een enorme houtvoorraad. Gisternacht was het buiten –48 en de wind gierde om de hut. Het is dan echt levensgevaarlijk buiten. Binnen kon ik het met moeite opstoken tot rond het vriespunt, maar wat voelt dat heerlijk! Gisteren heb ik besteed aan het nodige herstelwerk en onderhoud van mijn spullen en van mijzelf want bij 40 graden onder nul is dat geen doen. Handschoenen repareren, vellen onder mijn...

Satphone bericht: “Het is hier nu min 47, het is onvoorstelbaar zo koud. Gisteren was ik even het gevoel kwijt in mijn tenen. Dit is niet goed dacht ik, dus meteen weer de tent opgezet – ik was nog maar net een uur onderweg – en ben in mijn slaapzak gaan zitten. Een uur lang mijn voeten en tenen gemasseerd om ze weer warm te krijgen. Net op tijd gelukkig… geen bevroren tenen. Gisteravond heb ik een groot kampvuur gemaakt op de rivier. Heerlijk die warmte, maar nog lang niet genoeg. Ik ben nu comfortabel en ga zo mijn bivak weer opbreken. Ik volg een zijkanaal van de Mackenzie River...

Satphone bericht: “Eergisteren kwam ik op de iceroad naar Aklavik. Dat liep op zich prima, maar wel 35 kilometer recht-toe recht-aan. In Aklavik heb ik veel tijd besteed om informatie te krijgen over de trails naar Mac Dougall Pass en dat is gelukt. Een pelsjager heeft me zijn jachtspoor aangewezen op de kaart en over twee dagen kom ik langs een hut waarin ik mag overnachten. Daar kijk ik wel naar uit want het is nog steeds ongehoord koud (zelfs voor hier) om te kamperen. Overdag moet ik heatpacks gebruiken voor mijn handen en voeten anders kan ik ze niet warm houden. Misschien dat er zaterdag...

Satphone bericht: “Het is onvoorstelbaar koud. Het warmst wat ik de afgelopen heb gemeten is –32 en de laagste temperatuur was –41. Ik ben wel veilig en comfortabel, maar het vreet energie. Het is zo koud dat fotograferen en filmen nauwelijks te doen is, want me enorm frustreert. Maar mijn veiligheid is nu het belangrijkste! Het snowscooterspoor dat ik door het doolhof van de Mackenzie Delta volgde liep vaak de oever op- en af, waarbij ik regelmatig mijn slee moest leeg halen en alles afzonderlijk omhoog moest tillen omdat het te steil was. Dat kostte erg veel tijd waardoor ik langzamer...

Jolanda aan de satphone: Ik sta klaar om te vertrekken. Het is kraakhelder weer en ijskoud. -35 graden Celsius, maar met mijn dikke donspak, bontmuts en neopreen gamaschen lijkt het allemaal wel te doen. Met behulp van een local heb ik wat trails door de Mackenzie Delta op gedetailleerdere kaarten geschetst, want dat blijkt echt een verschrikkelijk doolhof te zijn. Verderop zal ik proberen de iceroad te volgen tot Aklavik, maar het lijkt allemaal erg moeilijk toegankelijk terrein te zijn. Ben benieuwd of het allemaal gaat lukken. Volgens de mensen hier hoef ik me geen zorgen te maken over...

Hoe tegenstrijdig kan een mensenleven zijn: vandaag reis ik met duizelingwekkende snelheid om straks meter voor meter te voet af te leggen; vandaag ben ik volledig van techniek, radars en cijfers afhankelijk om straks te vertrouwen op mijn eigen beoordeling van wolken, sneeuwpatronen en een kaart zonder wegen of steden. Vandaag reis ik tussen honderden mensen maar toch ben ik hier eenzamer dan straks omgeven door honderden kilometers sneeuw. Omdat ik in gedachten daar al ben. Waar ik me kwetsbaar dicht bij de natuur zal voelen en waar het ontbreekt aan absolute zekerheden. Waar luxe nogal...

Op Pad medewerkster Jolanda Linschooten doorkruiste de wildernis van arctisch Canada bij temperaturen beneden -40. Samen met husky Herschel trok zij op ski’s richting Old Crow, waar een kleine Indianengemeenschap nog grotendeels afhankelijk is van de traditionele jacht op de kariboe. Leeg en groots is dit land. Helemaal in de winter. Wanneer de rivieren krakend tot stilstand komen en de eindeloze sparrenbossen hun geheimen prijsgeven via talloze sporen in de sneeuw. Wit en breekbaar als porselein en even dodelijk als je je eraan snijdt. Huiveringwekkend beschreven in verhalen als The man on the trail...