Zweden

Je hebt van die projecten, die slurpen je volledig op. Je volle aandacht gaat daarheen. Je voelt die intense focus. Al zijn we aan het begin van de 5e kanobouwdag op rij best behoorlijk afgepeigerd. Maar tegelijk spat ik van energie, van zin om verder te gaan. Want kijk, daar ligt dat juweeltje weer. Eerst de spantjes afzagen. Dan het precisieklusje van de dekjes plaatsen. En alweer een ochtend om. In de lunchpauze, terwijl ik nietsvermoedend een rondje loop met Herschel, me verkneukend over de fantastische voortgang, beleeft Frank de schrik van zijn leven. Terwijl hij rustig tegen de buitenbalken...

"Denk erom, een kano bouwen is geen hogere wiskunde!" Bosse Weslien grinnikt. Een meer ervaren vakman is in Zweden op kanobouwgebied niet te vinden (Ray Mears maakte van zijn kano's gebruik bij zijn Zweedse bushcraft-uitzending). En Bosse zegt eigenlijk: verlies je niet teveel in details maar houd de grote lijn in gedachten. Het wordt geen museumstuk. Die kano moet gebruikt worden. In 1983 bouwde hij zijn allereerste Prospector (heeft Herschel nu in gebruik als hondenhok). In die tijd las hij de klassieker 'The path of the paddle' en zo begon een levenslange passie. Na al die jaren en talloze...

Als dag drie erop zit wat het kanowerk betreft, is het zeven uur 's avonds. We zijn vanochtend om half negen gestart met dunne planken op maat maken en op de spanten spijkeren. Meer precisiewerk dan je zou denken. Alles moet voegen en passen. Maar zo mooi, zo mooi. Ondertussen denk ik terug aan de zonsopgang van vannacht 03.30 uur. Ik had de wekker een uur eerder gezet zodat ik ruim op tijd met de timelapse kon beginnen. Die verstilde koelte. Absoluut betoverend. Fotografie is net kanobouwen: alle energie die je erin stopt komt in zesvoud terug. En terwijl wij de spanten steeds meer bedekken...

De allereerste dag was superspannend. Je weet niet goed wat te verwachten. Je bent zenuwachtig. Daar ga je klein van denken. In de trant van 'ik heb dit nog nooit gedaan, ik bak er niks van'. De tweede dag is anders. Onmiskenbaar. Valt niet te ontkennen. En toch houd ik hiervan. Die ontspanning. Dat vertrouwen. Dat huizenhoge Pippi-Langkous-optimisme. Die durfde groot te denken. "Ik heb het nog nooit gedaan DUS ik denk wel dat ik het kan!" Ik sta me scheel te schuren deze dag, daar niet van. En schuren is echt niet het leukste werk. Maar het is gek: vandaag is zo'n dag waarop àlles lacht....

Dankzij de Indianen kennen we de houten canvaskano want de berkenbastkano was het voorbeeld voor dit type kano dat in Zweden al eeuwen in gebruik is. In een land dat voor 1/3 uit water bestaat (meren, moerassen en rivieren) was het een logisch transportmiddel. Bosse Weslien is leraar op Sjöviks Folkshögskola en ik had vroeger wel bij hem in de klas willen zitten: hij geeft les in 'friluftslivet' - een prachtig woord waar elke Hollandse vertaling bij verbleekt. Het is niet alleen maar buitensport. "Het gaat om weten hoe je je buiten, ver weg van alles, op je gemak kunt voelen." Ik ben de gemiddelde...

Na afloop van onze tijd in Rogen, reden we nog een klein stukje noordwaarts, naar Kallsedet Fjällcenter. Onze favoriete uitvalsbasis, zowel 's winters (Frank houdt hier zijn winter bushcraft cursus) als nu ook in de herfst: want het door (zeer sympathieke) Nederlanders gerunde Kallsedet Fjällcenter grenst aan het Skäckerfjället. Absoluut magisch terrein: zeer ruig en wild (dwz weinig tot geen goed begaanbare paden, je moet regelmatig door moeras, over stenen en soms door de beek), het is ontzettend mensenleeg maar wel rendiervol... We hebben maar een driedaags tochtje van ongeveer 35 km gemaakt,...

In de herfst zwierven we per kano door het Zweedse Rogen. Afstand afleggen was van zwaar ondergeschikt belang, de nadruk lag nu eens op 'er gewoon zijn'... Natuurreservaat Rogen bestaat overwegend uit een aaneenschakeling van kleine meertjes en veel bos (prachtig oude grove dennen), waar de vele (meestal korte) overdraagpaden echt schreeuwen om het gebruik van zo'n lichte Ally vouwkano. Het grote Rogenmeer is windgevoelig. Je mag er wild kamperen, ook zijn er enkele hutten en windshelters. Tegenwoordig mag niet meer op houtvuur gestookt worden, tenzij bij de windshelters op gereguleerde stookplaatsen....

De 450 km lange Kungsleden (Abisko-Hemavan) is als ultra-run met bivaks onderweg, behalve intens en zwaar, boven alles een ongelofelijk magische natuurbeleving. Zie ook het blog over de Kungsleden Solo ultra-run. Vanaf 18 september 2014 is deze reportage te lezen in Runner's World. Onderaan de foto's staat de videoclip die ik van deze reis maakte.

RENNEN ZONDER HAAST Het plan was om in pakweg een week de 450 km lange Kungsleden dwars door de Zweedse natuur te rennen en onderweg te bivakkeren. Dat is gelukt. Weliswaar in 8 dagen, maar dat is inclusief in totaal 11 uur wachten ivm de boot-overtochten. Mijn motto daarbij was 'rennen zonder haast'. Nogal een tegenstrijdige gedachte als je er toch liever één dan twee weken over wilt doen. Zorgt voor de nodige spanning onderweg, omdat je enerzijds mentaal alle gestress en gehaast wilt loslaten, maar anderzijds vol overgave aan een ambitieus plan wilt werken. Zo'n ogenschijnlijke tegenstelling...

Spullen liggen klaar: een paar oude, beproefde systemen zoals één kledingset om in te rennen (links) en één kledingset voor op kamp, het fotografeer- & filmgebeuren onderweg inclusief opladen (middels USB-lader op 3 lithium AA's, plus extra accu's). Wat nieuwe zaken zoals de looprugzak van OMM (inclusief voortas en fleshouders op schouderbanden) en de loopstokken. Ook wat andere keuzes dit keer, zoals de Spot mee, zoals niet-koken onderweg. Alles bij elkaar 7 kilo (exclusief gewicht van het water). Morgenochtend vroeg vlieg ik via Kopenhagen en Stockholm naar Kiruna; ben van plan om morgenochtendvroeg...