Expedities & Reizen

Satphone bericht: “Het is onvoorstelbaar koud. Het warmst wat ik de afgelopen heb gemeten is –32 en de laagste temperatuur was –41. Ik ben wel veilig en comfortabel, maar het vreet energie. Het is zo koud dat fotograferen en filmen nauwelijks te doen is, want me enorm frustreert. Maar mijn veiligheid is nu het belangrijkste! Het snowscooterspoor dat ik door het doolhof van de Mackenzie Delta volgde liep vaak de oever op- en af, waarbij ik regelmatig mijn slee moest leeg halen en alles afzonderlijk omhoog moest tillen omdat het te steil was. Dat kostte erg veel tijd waardoor ik langzamer...

Jolanda aan de satphone: Ik sta klaar om te vertrekken. Het is kraakhelder weer en ijskoud. -35 graden Celsius, maar met mijn dikke donspak, bontmuts en neopreen gamaschen lijkt het allemaal wel te doen. Met behulp van een local heb ik wat trails door de Mackenzie Delta op gedetailleerdere kaarten geschetst, want dat blijkt echt een verschrikkelijk doolhof te zijn. Verderop zal ik proberen de iceroad te volgen tot Aklavik, maar het lijkt allemaal erg moeilijk toegankelijk terrein te zijn. Ben benieuwd of het allemaal gaat lukken. Volgens de mensen hier hoef ik me geen zorgen te maken over...

Hoe tegenstrijdig kan een mensenleven zijn: vandaag reis ik met duizelingwekkende snelheid om straks meter voor meter te voet af te leggen; vandaag ben ik volledig van techniek, radars en cijfers afhankelijk om straks te vertrouwen op mijn eigen beoordeling van wolken, sneeuwpatronen en een kaart zonder wegen of steden. Vandaag reis ik tussen honderden mensen maar toch ben ik hier eenzamer dan straks omgeven door honderden kilometers sneeuw. Omdat ik in gedachten daar al ben. Waar ik me kwetsbaar dicht bij de natuur zal voelen en waar het ontbreekt aan absolute zekerheden. Waar luxe nogal...

Op Pad medewerkster Jolanda Linschooten doorkruiste de wildernis van arctisch Canada bij temperaturen beneden -40. Samen met husky Herschel trok zij op ski’s richting Old Crow, waar een kleine Indianengemeenschap nog grotendeels afhankelijk is van de traditionele jacht op de kariboe. Leeg en groots is dit land. Helemaal in de winter. Wanneer de rivieren krakend tot stilstand komen en de eindeloze sparrenbossen hun geheimen prijsgeven via talloze sporen in de sneeuw. Wit en breekbaar als porselein en even dodelijk als je je eraan snijdt. Huiveringwekkend beschreven in verhalen als The man on the trail...

Dit weblog zal straks eens per week bijgehouden worden doordat ik onderweg met Frank bel via de satphone waarna hij dit weblog update met tekst (ik kan geen beeld verzenden met deze satphone).  Ik neem digitale camera’s mee voor film en fotografie en een zonnepaneel want naast het ervaren is het vastleggen een wezenlijk onderdeel van het waarom. Voor de veiligheid neem ik naast de satphone, ook een Find Me Spot van Technolyt mee (waarmee ik dagelijks mijn locatie naar Frank kan zenden en waarop bovendien een alarmknop zit die in geval van uiterste nood tot een Search & Rescue actie...

Exact over een maand ben ik in Inuvik. Daar neem ik eerst tijd om met ‘mijn’ hond vertrouwd te raken, laad dan de slee in en ga op weg. Na ruim een maand hoop ik aan te komen in Old Crow, Yukon Territory, waar een kleine gemeenschap van zo’n 200 Indianen hun traditionele levenswijze rond de jacht op de kariboe nog grotendeels handhaaft. De Vuntut Gwichin Native People van Old Crow leven met het ritme van de Porcupine Caribou Herd en het voortbestaan van hun traditionele levenswijze wordt bedreigd door verregaande plannen om grootschalige oliepijpleidingen aan te leggen dwars door deze noordelijke...

Straks zonder Frank de wildernis in. Ik mis hem nu al. Maar als je allebei van buitensport je beroep gemaakt hebt, lukt het niet altijd om alles samen te doen. In een deel van deze periode geeft Frank zijn winterkampeercursussen in Noorwegen. Nou loop ik al jaren rond met het plan eens een lange tocht met een hond samen te maken. En dan liefst een zo 'wild' mogelijke! Omdat ik zelf geen husky heb (past niet echt in ons leven,zo dacht ik toen nog...), moest ik op zoek naar een leenhond. Uiteindelijk heb ik mensen gevonden die me een van hun honden toevertrouwen! Judi en Olav Falsnes, uit Inuvik...

Lapland is op zijn mooist in de herfst, helemaal in het hoge noorden. In een kanogidsje hadden we bij de beschrijving van de Kaitum in noord-Zweden gelezen: "een rivier met een zeer groot wilderniskarakter". Op zich al genoeg om te vertrekken, maar het volgende was nog interessanter: "Waarschijnlijk is het alleen mogelijk om met lang overdragen het instappunt te bereiken op eigen kiel en benen, maar blijkbaar heeft tot dusver nog niemand dit geprobeerd." Meer dan genoeg reden om naar Lapland af te reizen. In een maand (want voor de herfst in Lapland moet je echt de tijd nemen!) trokken we vanaf...

(Reportage in Magalog / het magazine van Haglöfs) Altijd op zoek naar aansprekende kanotochten, bleef ik in een kanogidsje hangen bij de beschrijving van de Kaitum Elva in Zweeds Lapland. “Een rivier met zeer groot wildernis karakter”. Op zich genoeg om je spullen te gaan pakken natuurlijk, maar het volgende was nog veel interessanter. Het instappunt lag namelijk zo ver in de wildernis dat het eigenlijk alleen bereikbaar was per watervliegtuig. Het kanogidsje meldde: “Waarschijnlijk is het mogelijk om met lang overdragen het instappunt te bereiken op eigen kiel en benen, maar blijkbaar...

Wat is dat ontroerend, gaaf en bijzonder: zit je daar eergisteren nog in je tentje op de laatste meters van de ijskap, zitten we nu in Ammassalik achter een pc onze eigen avonturen te lezen en te beluisteren op het weblog... Wat hebben jullie dat met elkaar geweldig gedaan! Ik heb hier zitten brullen, lachen en janken tegelijk... Dank, echt veel dank. Tja, dan is het nu echt voorbij. Het is fantastisch en helemaal wat we onszelf toehoopten: even een weekje rust, vakantie, bij eten en toch nog altijd genieten van Groenland. Hier in Ammassalik (eigenlijk heet het tegenwoordig Tasiilaq) heb je alles...