Dag 8 – Een pad op m’n pad!

Zelden zo volkomen leeg een pub binnen gestrompeld als deze in Weddon Cross met de toepasselijke naam ‘Rest & Be Thankfull’. Ik voeg er nog iets aan toe: ‘Eat & Be Happy’. Vanaf m’n bivakplek ben ik 7 uur (32 km) bezig geweest (ik kan het geen hardlopen meer noemen…) om hier te komen (en nu ik Beef Lasagna en Apple Crumble op heb, denk ik ook wel weer verder te willen zometeen), 7 uur zonder een mens te zien (wel 50 lammetjes en 1 ringslang) en door on-waar-schijn-lijk zwaar veenhobbelterrein. Exmoor nationaal park is leeg vanochtend, mistig en tegelijk toch eindeloos mooi op z’n eigen manier. Niet eenvoudig, qua lopen niet vanwege het voortdurende gezwik plus het feit dat je ongeveer elke 5e stap tot je enkels wegzinkt in de veenprut, qua navigeren niet vanwege dat er grote delen geen paden waren al lijkt dat wel zo op de kaart.

Zittend in de warme babbelsfeer van de pub (een groepje van 7 oudere mensen kletst en lacht er lekker op los), zijn al die afgelopen uren haast onwerkelijk. Helemaal als ik aan vannacht denk… Het was donker, regende licht en ik sliep als een roos (alleen een iets andere geur) maar ineens schrok ik wakker.

Wat is dat op m’n wang? Glibberig, nat, groot… Ik sla HET in paniek weg, pak m’n lampje en schijn zo een enorme pad in z’n snuit! Haha, snel nog even een foto van ‘m gemaakt bij wijze van zoen en hem toen eerst streng toegesproken en daarna ver weg geslingerd.

Zo, nu ben ik wel genoeg opgeladen en uiterst thankfull ga ik weer naar buiten, door de velden richting Bicknoller Hill. (Juist dit soort contrasten maakt trailrunning zo uniek in Groot-Brittannië).