Leuk, Pieter, tot dan! Dankjewel.
Het mooie van fotografie vind ik de uitdaging – de missie om beeld te creëren waarop je oog blijft hangen, waarvoor je hart een huppeltje maakt of waardoor je bij de keel gegrepen wordt. Ook (of juist) in tijden van digitale, artificiële overkill. Als fotograaf hebben we een gezamenlijke opdracht – die van ‘storytelling’. En het mooie van verhalen vertellen is dat het tijdloos is. In die zin zijn eeuwenoude rotstekeningen niet eens zo verschillend van onze verhalen. Ook de prehistorische mens liet zijn sporen na en vertelde zijn levensverhaal. Alles draait om herinneren en herkennen. (Naar Joe McNally in ‘Sketching Light’)
Toen ik opnieuw viel voor het plan om een lange loop-ren-reis te gaan maken (dwars door de Pyreneeën via de Haute Route in 2018), wilde ik dat niet zozeer ‘alleen’ als ultraloper of avonturier doen, maar vooral als fotograaf. Want wat gebeurt er met je, als je de zekerheden van je dagelijks leven temidden van je dierbaren, als je die tijdelijk verruilt voor de onzekerheid van een soloreis door ruige natuur? Wat gebeurt er met je, wat blijft er van je over, wie ben je dan nog? Die momenten wilde ik opzoeken én vastleggen tijdens mijn solorun door de bergen.
Of dat ‘gelukt’ is, mag ieder voor zich bepalen want ieder zal iets anders zien en voelen. Het mooie is dat het eigenlijk niet langer gaat om ‘lukken’ of ‘mislukken’ maar om het gevoel iets waardevols te doen. En wàt zo’n lange reis op eigen kracht door de bergen voor mij nou zo waardevol maakt, is de verbinding – dat gevoel van die natuur-als-huid om me heen, die diermodus, dat alerte kijken, voortgaan, snuffelen en weer verder. Moeiteloos. (Niet dat mij alles zo moeiteloos vergaat, maar het is wel het streven…) Dat moment van de beschaving achter je laten, een hek door en zo die andere wereld binnen. Plekken waar we ons mier-klein kunnen voelen, waar we rond kunnen zwerven en waar we elke keer naartoe terug kunnen keren zodra we het te druk hebben, zodra we te veel bezig zijn met belangrijk-doen.
Mijn nieuwe theaterpresentatie ‘Van kust naar kust²’ gaat hierover. En over al die tijdloze minimomentjes van onderweg. Die elk op zich misschien niet eens veel voorstellen, maar die – als je ze optelt of achter elkaar laat zien – die dan zoveel meer zijn dan alleen een optelsom van mooie en minder mooie momenten, die dan een magisch geheel vormen, iets wat niet alleen ik maar ook jullie herkennen.
Misschien zien we elkaar op 1 van deze avonden. Mocht je erheen willen gaan, dan kan ik mijn blog-lezers drie euro besparen: met J19F20VKNK betaal je €3,00 minder voor een ticket als je die online koopt via deze link HIER (dus niet rechtstreeks bij de theaters zelf).
Misschien ook, wil je zelf op pad en heb je mogelijk wat aan de paklijst die ik speciaal voor mijn Haute Route Pyrenées reis samenstelde. Je vindt hier mijn paklijst HRP 2018
Mooie reis gewenst, in realtime en wellicht op een van de theateravonden in november!
Ha Jolanda, je kent mij niet, wat is dat raar, want door het al 3x lezen van jouw boek ‘Niet de Race maar de Reis’ Heb ik het gevoel ‘elkaar’ te kennen. Een vriendin leende mij jouw boek 4 jaar geleden, nadat ik een jaar lang mijn eigen reis had gemaakt. Die van al mijn stamcellen kapot laten maken door chemo, om daarna helemaal nieuw op te bouwen. Vooral het stuk over Knoydart heeft mij zeer aangegrepen. Die plek kwam op mijn bucket list! En is er drie jaar geleden afgegaan nadat ik er met onze dochter was geweest en er een heel stuk van mijzelf en mijn verbinding met de Aarde heb terug gevonden. De tweede keer dat ik jouw boek (inmiddels zelf aangeschaft) las, kreeg ik de moed om mijn eigen boek te schrijven. Cliffhanging de Waanzin voorbij, om op de keuze van je Hart te vertrouwen in het licht van een levensbedreigende ziekte. Afgelopen zomer las ik jouw boek voor de derde keer en toen pas kwam ik op het idee om op jouw website te kijken. Ik heb direct twee kaarten geboekt bij het theater in Steenwijk en verheug mij er zeer op om jou life te zien en te horen, samen met die lieve vriendin. Wij gaan genieten van nog meer unieke ‘story’s’ van jou. Tot dan, harte groet en zoveel dank voor wat jij doet en wie jij bent, Monica p.s. doordat ik mijn boek weer heb uitgeleend aan een vrouw, heeft ook zij haar reis durven maken.
Dankjewel Monica voor je openhartige woorden en het schrijven over joúw reis – die je niet vrijwillig begon en die je veel kracht gekost zal hebben – maar ik lees dat het je uiteindelijk nóg meer kracht gegeven heeft. Wat ongelofelijk mooi. We zien elkaar in Steenwijk. (Wel even in de pauze of vooraf/na afloop persoonlijk bij me langs komen, he, dat zou ik fijn vinden, je dan ook even echt live de hand te schudden.)
Heel veel zin in jouw presentatie! Ik herken me in alles en heb veel mensen uitgenodigd om ook te komen. Het delen van de schoonheid, de verbinding met de natuur is GOUD! En snakt altijd naar meer…
Erg fijn dat je anderen ook enthousiast hebt gemaakt, dank daarvoor Anouk! En tot ziens daar dan!
Velden met een * zijn verplicht
We verheugen ons er op Jolanda!