Dag 26 – Hadrian’s wall

Vandaag volg ik gedurende ruim 45 km een van de meest opmerkelijke monumenten van de Romeinse overheersing in Groot-Brittannië. Hadrian’s Wall vormde oorspronkelijk een 5 m hoge en 6 m brede muur – deels steen, deels turf – compleet met kastelen en uitkijktorens op regelmatige afstanden, van de Tyne in het westen tot de Solway Firth in het oosten. Het vormde de meest noordelijke grens van het Romeinse Rijk, Hadrianus gaf hier in het jaar 120 opdracht toe, 10 jaar duurde het hele project en eigenlijk horen niet de Romeinen de credits hiervoor te krijgen, maar hun slaven. Grappig, de Romeinen ken ik alleen van de lessen geschiedenis of van Ben Hur. Nu ineens wordt het tastbaar, ik sta middenin een geschiedenisboek, nee, ik ren over de pagina’s en omdat dat eigenlijk een beetje oneerbiedig voelt, sta ik vaak stil en wandel dan eerst nog maar even. (Hoewel grote delen van de route ook weer niet zoveel te zien is.)

Een grens, maar niet zoals de Berlijnse Muur. Hadrian’s Wall had doorgangen, er werd handel met die ‘barbaren’ uit Schotland gedreven, maar met die grensmuur moest duidelijk gemaakt worden dat men zich daar in het noorden niks in het hoofd moest halen, het vruchtbare zuiden was van de Romeinen! Dat duurde echter slechts enkele eeuwen, in de 4e eeuw vertrokken de Romeinen en sindsdien heeft Hadrian’s Wall nogal wat verandering (en plundering) ondergaan, tot zelfs een complete autoweg die eroverheen gelegd is. Maar gelukkig was die muur tamelijk lang, dus is er toch nog heel wat van bewaard gebleven.

Uniek is dat langs en over dit archeologisch kwetsbare monument – een Werelderfgoed – zomaar een Public Footpath loopt, inmiddels een National Trail.

Vandaag dus eens vooral wel cultuur, maar prachtig in de countryside verankerd.

Ondanks alle historie een zware dag want het regent onafgebroken en na 6 uur non-stop doorgaan, kom ik in Gilsland eindelijk eens een geopende pub tegen…(en da’s natuurlijk nog hartstikke luxe vergeleken bij straks in Schotland).

Na zo’n 45 km buig ik met de Pennine Way dan weer noordwaarts, terug naar de ruggengraat van Engeland, wat hier Northumberland heet en al zo noordelijk ligt dat ik het heerlijk Schotse accent erdoorheen meen te horen.