Zen & de kunst van het kanoreizen

Een kano leert me misschien meer dan welk ander niet-gemotoriseerd-transportmiddel de kunst van het grote genieten. Met een kano reis je bewust langzaam, stroomopwaars al helemaal. Hoe langer het duurt, hoe meer het landschap zich in je ziel schrijft. Het bruisende gekolk van de rivier waar we langs kamperen, het is gek, die herrie zou juist onrust moeten geven, maar het is een heerlijk geluid en het wiegt me in slaap.

Deze 11e dag van de kanoreis is geen verplichte wachtdag maar een gekozen blijfdag. Er is ineens tijd zat om bij de Jurunhut aan te komen (depot 2) want na 2 dagen zijn we halverwege terwijl we er 9 voor gerekend hebben. Tuurlijk, we zijn er nog niet. Maar dat willen we ook niet!

Tijd om van de zon te genieten. Mediterrane toestanden hier in Lapland waar we nooit eerder tegen het ‘probleem’ van smeltende Marsen aanliepen. Tijd voor een forel boven het vuur. Voor schilderen. Voor het bakken van een havermoutkoek.

De rivier stroomt glinsterend in eindeloze haast voorbij en toch is het kalmerend. De berken langs de oever verroeren geen blad. Er is niemand in dit dal. Er loopt geen weg, er staat geen vakantiehut. Dat heeft toch wel iets bijzonders.

De afwisseling van bikkelen-om-ergens-te-komen met nergens-heen-hoeven is wat deze dag zo fascinerend mooi maakt. Beiden kunnen. Da’s mischien je ware zen. Niet dat ik daar zoveel verstand van heb. Alhoewel dat waarschijnlijk juist de kern is. Geen wetenschappelijke benadering. Maar met heel je hart. Meer niet.