Verbondenheid

  • 8 december 2019

Ik kreeg laatst een interessante vraag voorgelegd tijdens een interview.

“Stel, je krijgt 100 miljoen om de wereld een beetje beter te maken. Waaraan zou je het uitgeven?”

Antwoord: “Dat geld wil ik niet hebben. Alleen al het idee dat we onze wereld uitsluitend beter kunnen maken door een zak geld, daar gaat het – in mijn ogen – helemaal mis. Ik zou iedereen de ‘diermodus’ aan willen raden. Niet opgelegd door een of andere ‘goeroe-achtige betweter’, zonder ingewikkelde handleidingen of dure cursussen. Gewoon eens een paar uur in je uppie ergens de natuur ingaan (maar wees gewaarschuwd, die paar uur zullen al snel dagen/weken/maanden worden…). Op eigen kracht, langzaam, met open ogen, opgeheven snuit en gespitste oren. Schud los die vacht. Laat je wilde haren wapperen. Kijk omhoog. Strek je uit op de aarde en tel de sterren tot je duizelig bent. Sta dan op en realiseer je waar je eigenlijk bent, wie je bent en waar je heen wilt. De ‘diermodus’ gaat om de verbinding tussen ons en de wereld. Zonder die verbinding valt alles uiteen.”

Ik hoef niet terug naar de oertijd, ook gaat het er mij niet om dat ik als een geit wil leven, heus: ook dát is gedaan – maar gewoon mezelf zijn in dit leven van nu, zoekend naar wegen om de natuur in mijn leven te respecteren en te integreren. Beseffen dat je kunt kiezen voor een soort van innerlijke richtlijnen en die steeds tevoorschijn halen bij belangrijke beslissingen in je leven. Zodat jij het bent en blijft die richting geeft. Voor mij zijn dat de waarden authenticiteit, verbondenheid en integriteit.

Het is in dit kader erg bijzonder om opnieuw bezig te zijn met een ‘oud’ verhaal. Mijn eerste boek, Keerpunt Alaska, gaat hierover. Ja, en ook over de voet-kano-fiets doorkruising van noord naar zuid dwars door Alaska die ik in 1997 samen met Frank maakte. Die reis bleek zoveel meer dan een grandioze outdoor-ervaring. Vele versies passeerden en verdwenen in de prullenbak. Want dat bleken stuk voor stuk versies voor alleen mijzelf. Dat was van-me-af-schrijven-á-la-een-dagboek. Bijzonder helend als proces maar bijster waardeloos als boek. Uiteindelijk, jaren later, was ik in staat de juiste woorden te vinden. Woorden waar een ander, op een soortgelijke innerlijke  reis, ook iets aan zou kunnen hebben, integere woorden over verbondenheid en authenticiteit. Keerpunt Alaska is al jaren niet meer verkrijgbaar en afgelopen zomer vatte ik het plan op om het nieuw leven in te blazen. Keerpunt Alaska zal in februari 2020 opnieuw verschijnen! Samen met mijn huidige uitgever (Luitingh Sijthoff) werk ik nu aan de laatste versie van deze hernieuwde verschijning. Er is een prachtige cover gemaakt door Femke den Hertog, ik heb de binnenkant van extra veel en andere (beter dan indertijd bewerkte) zwartwit fotografie voorzien en er kaartjes bij getekend. Inmiddels heb ik een vooruitbestel-formulier gemaakt (met een kleine actie waarbij ik je een gratis IJslandgidsje geef ter compensatie van het feit dat je nog even moet wachten…), de reacties daarop overtreffen mijn verwachting en dat is een ongelofelijk fijne ervaring. Natuurlijk, als auteur wil je je boek verkopen, zou belachelijk zijn dat te ontkennen, maar er is zoveel meer. Mijn drive om dit verhaal te vertellen heeft alles te maken met mijn antwoord op die vraag hierboven.

 

 

 

 

1 Comment on Verbondenheid

  • Monica de Leeuw zegt:
    9 december 2019 om 10:58 uur

    Wauw lieve dappere wijze Jolanda, ik hang weer aan jouw lippen. Ik heb vijf jaar geleden bij mijn vriendin Saske Keerpunt Alaska mogen lezen. Precies in het jaar dat ik al mijn innerlijke kracht en leiding giga in moest zetten om te overleven. Dat boek gaf mij toen ook die kracht. Het jaar waarin ik werkte aan mijn herstel kreeg ik van Saske ‘Niet de Race maar de Reis’ te lezen. Ik heb jou erover gemaild wat dat teweeg heeft gebracht en bij jouw geweldig inspirerende theatershow in Steenwijk nog eens life dit mogen delen.
    Hoe blij ben ik dt je ‘Keerpunt Alaska’ opnieuw uit gaat geven precies in 2020. We staan met zn allen op een groot keerpunt, het is al flink bezig met ‘keren’. jij bent een grote tolk voor moeder Aarde en haar boodschappen. We hoeven niet allemaal de bergen in en dat te doen wat jij hebt gedaan. (gelukkig, hi hi), maar wat je schrijft, puur door de natuur in te gaan en zeer bewust ons ermee te verbinden en leren onze eigen boodschappen vanuit onze harten te horen, voelen en leven.
    Vorige week was ik op de grote heide bij ons nieuwe huis verdwaald met mijn witte herder. Ik kan niet uren wandelen dus het was best spannend. Ik voelde hoeveel het fysiek van mij vroeg en dacht ineens aan jouw verhalen. Ik liet de heide en de Aarde mij kracht geven en wauw ik kwam zo blij en dankbaar thuis, alsof ik een hoge berg had kunnen beklimmen en van het uitzicht mocht genieten. Met mijn gps achtige app op iphone zocht ik de weg terug en ging ik dwars door de heide heen (mag officieel niet maar nood breekt wetten). Mijn witte herder vond het mogelijk nog spannender dan ik 🙂

    Dank voor deze blog met diepe waarheid en aanmoediging.
    Harte groet Monica

    Beantwoorden

Laat een reactie achter

Velden met een * zijn verplicht