Dank, Bea, voor je warme woorden. Dat doet zo goed. Wat een mooie ervaring om te merken hoeveel mensen Herschel een warm hart toedragen.
Waar zijn de woorden gebleven? Die hoop bieden, die zeggen dat het heus goed komt, doe mij daar een zak vol van, mijn keel is droog en de paar woorden die ik eruit weet te wringen, schuren nog uren na. Ik wéét dat we dit moesten doen, met heel mijn hoofd weet ik het, maar mijn hart kan het niet volgen. Het voelt alsof de ik-mis-je-zo-heel-erg-pijn voor altijd in mijn botten staat gekerfd, als een inwendige tatoeage. Bestaan onzichtbare navelstrengen? Tussen mens en dier? Dan is die nu doorbroken en moet ik dit bloedende eindje afknopen.
Welkom in de wereld van de rouw. Ieder mens scharrelt er rond en net als iedereen dacht ik zolang die deur erheen nog stevig dicht zat, dat het wel los zou lopen. Maar dan ineens tast je als een blinde in het rond. Want je weet het niet. Die lege plek in de kamer, zijn riem in de gang, zijn koppie op mijn netvlies. Je weet in de verste verte niet waar hij nu is, óf hij nog ergens is, zijn levenskracht, zijn ziel of wat het dan ook precies is dat zo overduidelijk en onherroepelijk verdween na die laatste ademteug.
We moesten Herschel in laten slapen, hij ging de laatste tijd snel achteruit, onze kleine, taaie rakker die ouder werd dan alle andere huskies van Arctic Chalet uit noord-Canada bij mijn weten ooit geworden zijn. Hij wist van geen opgeven. Ondanks dat zijn lijfje op raakte.
Husky Herschel is 15,5 jaar geworden. De eerste 5 jaar van zijn leven was hij sledehond in Inuvik, Northwest Territories, Canada. Temidden van zo’n dertig andere, net zo witte sledehonden. Tot een of andere malloot hem op een februaridag in 2009 kwam ‘lenen’ voor een wekenlange skitocht door de wildernis en hij zich zomaar ineens ‘uitverkoren’ wist. Waar ik was, ging hij. Tikkertje rond de tent bij min 45, in the middle of nowhere tussen wolven, elanden en slapende beren, weken verwijderd van de dichtst bijzijnde verwarming: zo’n baasje moest wel krankjorum zijn. En hoe het kon begreep hij zelf niet, want mensen – zo had hij zich gezworen – daar moest je ver van blijven, maar tijdens die solo-met-z’n-tweetjes-tocht door arctisch Canada veranderde alles en opende zich heel zijn immense hondenhart.
Uiteindelijk kwam Herschel mee naar Nederland, waar Frank direct en met volle overgave in het roedel opgenomen werd. Onvoorwaardelijke liefde. Dieren zijn daar goed in. Ruim 10 jaar is Herschel bij ons geweest en mochten we de meest fantastische avonturen met hem beleven.
Tijdens de eindeloos-lange laatste nacht dat zijn lijfje nog bij ons in huis lag, opgekruld in zijn mand alsof hij sliep, dacht ik dat ons voortaan alleen herinneringen restten, een optelsom van foto’s en avonturen(*). Maar de volgende ochtend, tijdens het graven in het bos bij de heuvel waar hij als de sneeuwwolf die hij was de longen uit zijn lijf rende, daar begreep ik dat het niet gaat om het tellen van foto’s, van reizen of verhalen, maar om hoéveel van ons hart we aan elkaar gegeven hebben. Dat we ons niet bekommerd hebben om de pijn die het onvermijdelijke afscheid zou gaan kosten. Maar dat we met heel ons hart van elkaar gehouden hebben.
En nog weer later, temidden van de leegte-zonder-Herschel, begin ik te begrijpen dat dit het misschien wel is waar heel het leven om draait. De dingen met overgave doen, onvoorwaardelijk – met heel je hart. Het zou toch mooi zijn, dat als ik aan Herschel denk, ik ook hieraan denk? Dat dit zeg maar zijn erfenis aan ons is. En zo geloof ik dat ik daar waar ik het het allerminst verwacht had – boven de vochtige aarde en dat gapende gat – toch woorden van hoop gevonden heb.
Via deze weg willen Frank en ik iedereen bedanken die Herschel een warm hart heeft toegedragen.
*Een kleine greep uit alle mooie momenten vind je HIER…
Dank, Bea, voor je warme woorden. Dat doet zo goed. Wat een mooie ervaring om te merken hoeveel mensen Herschel een warm hart toedragen.
Dankjewel, Roel, fijn dat je dat even laat weten!
Lieve Jolanda en Frank,
We leven met jullie mee, wat een verlies… afscheid nemen van zo’n bijzondere band is hartverscheurend… alle liefs van Roeland, Mischa Jara en Noor xx
Heel veel dank, jullie allevier, dat doet zo goed.
Hier zit ik dan achter de I pad en lees dat jullie Herschel hebben moeten inslapen
.Elke keer moet ik huilen om zo’n geweldige trouwe hond die meeging en over jullie waakte in de wildernis. Ik had daar zo’n respect en bewondering voor. Ik katten mens , rouw mee maar hij heeft een fantastisch vrij leven met jullie gehad. Heel veel sterkte toegewenst.
Wat een immens fijne lieve reactie, heel veel dank hiervoor. Het doet zo goed.
Je hebt t prachtig verwoord…Alles schiet hier volledig tekort.
Alleen tijd zal iets verzachten…
Keep your tail high zou mn oude vader gezegd hebben..
Ja , dat is precies wat Herschel ook zou doen! Rennen met je staart fier omhoog! Dankjewel!
Lieve Jolanda en Frank
Gecondoleerd met het grote verlied van je zo trouwe vriend..Wat heb je het weer prachtig en intens beschreven. Wens jullie sterkte om dit grote verlies een plekje te geven. Verder met zoveel mooie herinneringen en dat zijn er zoveel aan je zo trouwe grote vriendje.
Knuffels Van ons
Heel erg veel dank Martijn en Dirk, wat doet dit goed, die knuffel van jullie toen in Alkmaar haal ik er ook weer even bij 😉
Meer dan verdrietig om deze mooie vriend te moeten laten gaan.
Maar: “the memories stay” en dat is goed.
Teken aan de wand dat het rond Kerstmis is ?
Sterkte, beiden.
Maurice
Lieve Jolanda en Frank, verschillende keren heb ik je verhaal gelezen over de ontzettend sterke harte-band die jullie met elkaar hadden en nog steeds hebben. Ikzelf als grote dierenvriend voel intens met jullie mee en begrijp elk woord. Heel veel sterkte samen met het verlies van jullie grootste en trouwste vriend. Anja en hond Dunya.
Dankjewel Anja, voor je woorden van steun en begrip. Dat doet goed.
Hey, wat een mooie afscheidswoorden. ‘Het is maar een dier’ zegt men soms al eens, maar soms is zo’n viervoeter toch zoveel meer geworden. Een zielverwant, die onvoorwaardelijke liefde geeft aan zijn naasten, Een oeroude band uit lang vervlogen tijden lijkt het wel. Sterkte. Ben er zeker van dat hij terug kon kijken in die laatste uren op een onvergetelijk hondenleven dat het waard was om geleefd te hebben.
Dank, Daniel, dat zijn bijzondere woorden. En dat sommigen zeggen ‘het is maar een dier’… dat zegt veel over deze mensen zelf, denk ik wel eens. Want wie zijn wij om een dier minder te vinden? Integendeel, denk ik. Het zou geen kwaad kunnen juist vaker van dieren te leren…
Het loslaten van zo’n grote vrind als Herschel doet pijn. ‘Blijven rennen met je staart fier omhoog’ is een mooie opdracht als erfenis van het intense leven samen met hem.
Ja, Anne-Mieke, dat is exact wat ik me letterlijk en figuurlijk voorneem. Dát beeld. Ik zie hem op die manier naast me rennen. En ik neem me voor om zelf ook zo voort te leven…;-)
Lieve Jolanda en Frank,
Herschel is zo oud geworden omdat hij graag zo lang mogelijk bij jullie wilde blijven, zijn roedel. En wat heeft hij een goed leven gehad met zoveel mooie trektochten, wat een spannende avonturen in een hondenleven. En wat is dat pijnlijk om hem te verliezen na 10 jaar. Heel veel sterkte. Ik denk dat er weinig honden zijn waar zo’n bijzonder verhaal over geschreven wordt. Heel veel sterkte. Ik heb het filmpje van Herschels Highlands nog even gekeken.
Veel liefs, ik heb de nodige traantjes gelaten van ontroering.
Dankjewel Astrid. Ja, ook op z’n oude dag is Herschel eigenlijk verbazend goed gebleven, het ging allemaal wat langzamer maar hij was kerngezond, dat was zo heerlijk, voor hem en voor ons. Tot eigenlijk maar een vrij korte tijd, de laatste paar maanden aan toe. Veel dank voor je warme woorden. Wat doet dat goed.
Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies van jullie trouwe viervoeter. Ik weet wat het is om zo’n vriend kwijt te raken. Lieve groet, Ria van Dijk.
Heel veel dank, Ria. Ja, het zal voor ieder die het overkomt, een groot verlies zijn.
Heel veel sterkte voor jullie na het verlies van jullie grootste vriend Herschel, Jolanda en Frank!
Bijna 10 jaar geleden leerde ik jullie “kennen” door een artikel in een blad over de komst van Herschel in jullie leven en dat raakte me toen zeer…. (als ik goed zou zoeken vind ik het artikel misschien nog wel).
Al die tijd volg ik jullie, heb boeken, ben een paar keer naar een lezing in Houten geweest, lees het blog, etc.
Groot is dan ook mijn schrik om te lezen dat jullie lieverd er niet meer is….
Nogmaals heel veel sterkte!!
Hartelijke groet,
Joke
Enorm veel dank Joke voor je lieve reactie. Ja, het is een immens gemis, maar het is wel een warme troost dat zoveel mensen hem een warm hart toedragen en ons even een berichtje sturen. Echt veel dank daarvoor Joke.
Kom net terug van een solo wadlooptocht in de koude. Blijft altijd fascinerend om de koude, uitgestrektheid, de leegte of daarom misschien wel de volte van de natuur te ervaren. Niks in vergelijking met de arctische tocht die jij samen met Herschel gemaakt hebt. De reis die door de extremen mij het meest is bijgebleven. Hoe mooi is het om daar de warmte onvoorwaardelijk te mogen ontvangen. Dan wordt één plus één drie. En dat sterft niet af als zijn lichamelijke functies eindigen.
Dankjewel, Ben, inderdaad, 1+1 is in dit geval zoveel meer dan de simpele kale optelsom. Maar het duurt wel nog even, denk ik, voor ik het niet als een amputatie meer zal voelen dat hij fysiek niet meer aanwezig is om mij heen. Tegelijk voel ik me gedragen hoor, door alle mooie jaren samen. Die blijven me bij alsof het gisteren was. Zoals jij zo’n eenzame Waddentocht maakt, je komt thuis, maar die uren blijven een beetje in je, en dat is juist ook het mooie, toch?!
Wat een bijzondere band hebben jullie opgebouwd. En wat een lang, prachtig en krachtig leven heeft Herschel gehad. De meeste mensen en ook de meeste honden maken dat nooit mee. Het was mooi om dat via jou foto’s en lezingen te mogen beleven. Het afscheid is dan des te moeilijker. Sterkte!
Velden met een * zijn verplicht
lieve Frank en Jolanda.Wat intens verdrietig dat jullie je trouwe vriend ,jullie medereiziger hebben moeten laten inslapen maar wat verwoorden jullie dit intense verdriet over jullie hondenvriend mooi..Alleen degene die zelf zo,n vriend gehad hebben voelen hoe groot het gemis is ,maar ook wat een voorrecht het is geweest om zo,n vriend te hebben waar je zoveel mee beleefd hebt.veel sterekte.Bea Hageman