Zeer veel dank, Foppe.
Waar zijn de woorden gebleven? Die hoop bieden, die zeggen dat het heus goed komt, doe mij daar een zak vol van, mijn keel is droog en de paar woorden die ik eruit weet te wringen, schuren nog uren na. Ik wéét dat we dit moesten doen, met heel mijn hoofd weet ik het, maar mijn hart kan het niet volgen. Het voelt alsof de ik-mis-je-zo-heel-erg-pijn voor altijd in mijn botten staat gekerfd, als een inwendige tatoeage. Bestaan onzichtbare navelstrengen? Tussen mens en dier? Dan is die nu doorbroken en moet ik dit bloedende eindje afknopen.
Welkom in de wereld van de rouw. Ieder mens scharrelt er rond en net als iedereen dacht ik zolang die deur erheen nog stevig dicht zat, dat het wel los zou lopen. Maar dan ineens tast je als een blinde in het rond. Want je weet het niet. Die lege plek in de kamer, zijn riem in de gang, zijn koppie op mijn netvlies. Je weet in de verste verte niet waar hij nu is, óf hij nog ergens is, zijn levenskracht, zijn ziel of wat het dan ook precies is dat zo overduidelijk en onherroepelijk verdween na die laatste ademteug.
We moesten Herschel in laten slapen, hij ging de laatste tijd snel achteruit, onze kleine, taaie rakker die ouder werd dan alle andere huskies van Arctic Chalet uit noord-Canada bij mijn weten ooit geworden zijn. Hij wist van geen opgeven. Ondanks dat zijn lijfje op raakte.
Husky Herschel is 15,5 jaar geworden. De eerste 5 jaar van zijn leven was hij sledehond in Inuvik, Northwest Territories, Canada. Temidden van zo’n dertig andere, net zo witte sledehonden. Tot een of andere malloot hem op een februaridag in 2009 kwam ‘lenen’ voor een wekenlange skitocht door de wildernis en hij zich zomaar ineens ‘uitverkoren’ wist. Waar ik was, ging hij. Tikkertje rond de tent bij min 45, in the middle of nowhere tussen wolven, elanden en slapende beren, weken verwijderd van de dichtst bijzijnde verwarming: zo’n baasje moest wel krankjorum zijn. En hoe het kon begreep hij zelf niet, want mensen – zo had hij zich gezworen – daar moest je ver van blijven, maar tijdens die solo-met-z’n-tweetjes-tocht door arctisch Canada veranderde alles en opende zich heel zijn immense hondenhart.
Uiteindelijk kwam Herschel mee naar Nederland, waar Frank direct en met volle overgave in het roedel opgenomen werd. Onvoorwaardelijke liefde. Dieren zijn daar goed in. Ruim 10 jaar is Herschel bij ons geweest en mochten we de meest fantastische avonturen met hem beleven.
Tijdens de eindeloos-lange laatste nacht dat zijn lijfje nog bij ons in huis lag, opgekruld in zijn mand alsof hij sliep, dacht ik dat ons voortaan alleen herinneringen restten, een optelsom van foto’s en avonturen(*). Maar de volgende ochtend, tijdens het graven in het bos bij de heuvel waar hij als de sneeuwwolf die hij was de longen uit zijn lijf rende, daar begreep ik dat het niet gaat om het tellen van foto’s, van reizen of verhalen, maar om hoéveel van ons hart we aan elkaar gegeven hebben. Dat we ons niet bekommerd hebben om de pijn die het onvermijdelijke afscheid zou gaan kosten. Maar dat we met heel ons hart van elkaar gehouden hebben.
En nog weer later, temidden van de leegte-zonder-Herschel, begin ik te begrijpen dat dit het misschien wel is waar heel het leven om draait. De dingen met overgave doen, onvoorwaardelijk – met heel je hart. Het zou toch mooi zijn, dat als ik aan Herschel denk, ik ook hieraan denk? Dat dit zeg maar zijn erfenis aan ons is. En zo geloof ik dat ik daar waar ik het het allerminst verwacht had – boven de vochtige aarde en dat gapende gat – toch woorden van hoop gevonden heb.
Via deze weg willen Frank en ik iedereen bedanken die Herschel een warm hart heeft toegedragen.
*Een kleine greep uit alle mooie momenten vind je hierbij…
Lieve Jolanda en Frank, ik schrik van dit bericht, want wat was het een geweldige lieve hond. Ik heb vele avonturen gevolgd van jullie waar hij bij was. En bij lezingen van jou Jolanda heb ik hem zelf mogen ontmoeten. Heel veel sterkte!!! Veel groetjes, Desiree
Dankjewel, Desiree, wat een lief bericht van jou.
Ooit moeten we afscheid nemen, dat weten we al zo lang. Toch komt dit ongewenste moment altijd te snel, hoe lang een leven ook duurt.
Uit je mooi omschreven rouwverwerking maak ik op dat Herschel een blijvend diamantje in jullie herinnering blijft. De paar keren dat ik Herschel heb meegemaakt en wat ik uit jullie verhalen weet, maken dat ik met jullie meeleef en het gevoel van verlies met jullie deel. Veel sterkte en heel veel gelukkige herinneringen!
Grtz, Willem.
Willem, wat doet dit meeleven ons goed. Zeer veel dank hiervoor.
Hoi Jolanda, Ik leef met je mee weet wat je nu door maakt het is als of je kind overlijd.Heel veel sterkte met het verlies van Herchels. Ik had een dwergpincher Gido liep 14 jaar al mijn trainingen en van de groep mee hij was mijn loopmaatje, was alles voor mij is nu 4 jaar geleden dat Gido is in geslapen mis hem nog iedere dag. Als we gaan trailen in het buitenland heb ik altijd een grote foto van hem bij mee.
Joop, zo is, het is zo’n enorm sterke band en dat blijft je altijd bij. Dat van die grote foto die mee op reis gaat, oh, dat is zo herkenbaar… Dat deed ik al toen hij nog leefde maar niet meer bij mn zwaardere tochten mee kon gaan… Dat zal ik altijd blijven doen, zo’n foto meedragen. Overal heen. Dankjewel voor je medeleven, Joop. En jij ook sterkte.
Jolanda veel sterkte, het een gemis ,je trouwe maatje. Gr Jan
Zo is het, Jan, ons trouwe maatje. Dankjewel voor je meeleven.
Ach wat naar voor jullie. Zoveel mooie tochten met elkaar gemaakt. Nu zullen jullie het met de herinneringen en de mooie foto’s moeten doen. Sterkte ermee. Ook wij lezers zullen hem missen
Ach, ik kan onze momenten in de Ardennen nog goed herinneren. Hij was gek op de kippen. Sterkte. Groet Jaco. Flox
Ach, Jaco, wat een prachtige herinnering is dit! Dankjewel. Ik moet lachen, ondanks alles, als ik terugdenk aan zijn snoet bij die kippen van jullie 😉 Dank voor je reactie.
Heel veel sterkte met het dragen van dit verlies.
Jullie hebben mooie avonturen beleefd samen met zijn tweetjes en ook met zijn drieën.
Er zal altijd iets van Herschel meegaan op volgende ondernemingen, hij zit namelijk in jullie hart!
Zo is het Bart, hij zal bij elke reis meegaan… Dankjewel!
Wat een rijke herinnering voor jullie. En wat een prachtige avonturen hebben jullie gedeeld. Mijn Vizsla gaat nog steeds elke dag mee op reis. Ik wens jullie veel koestering toe.
Dag Jolanda , prachtig verwoord. Heel veel sterkte. Gr. Mathe
Als hondenliefhebbers weten we precies wat jullie meemaken.
Heel veel sterkte met het verlies van jullie prachtige Herschel.
Geniet van alle mooie avonturen die jullie met Herschel hebben beleefd, dat neemt niemand jullie ooit nog af.
Peter en Thea Angevare😘
Dankjulliewel. Ja, die mooie en talrijke momenten zijn een rijkdom. En op een dag zal de herinnering zonder pijn zijn, daar houd ik me aan vast.
🐾 Big hug 🐾
Het beeld en verhaal van jou (Frank) & Herschel zal in mijn en Yanaika aanwezig blijven. Een prachtig beeld.
Heel veel dank, voor je lieve woorden. De big hug is meer dan welkom!!!
Liefs en sterkte voor jou en Frank. Herschel is altijd in jullie hart.
Lein en Fab
Dank jullie wel. Ja, zo is het zeker en dat is een rijk gevoel.
De dingen met overgave doen, onvoorwaardelijk – met heel je hart. Het zou toch mooi zijn, dat als ik aan Herschel denk, ik ook hieraan denk? Dat dit zeg maar zijn erfenis aan ons is.
Het mooiste cadeau wat een hond je kan geven. Zijn grootste cadeau was jouw onvoorwaardelijke liefde voor hem. Meer wensen heeft onze viervoeter niet.
Sterkte met verwerken van dit grote verlies. 😘
Dankjewel voor je reactie, Kathinka. Ik ben jou en iedereen die hier iets schrijft, zo dankbaar. Ik had nooit gedacht dat dit me zou sterken, zulk ‘digitaal gedoe’, maar het voelt allemaal zo ontzettend oprecht en daar ben ik immens dankbaar voor.
Van harte gecondoleerd met het verlies van jullie trouwe levensgezel Herschel. Hij was de ster-auteur in de theatershows Ýukon Goldrush’ en ‘Scandinavië op z’n wildst’.
Maar bovenal was hij jullie trouwe maatje en levensgezel. Fijn dat hij 25 november j.l.nog bij de laatste Mondiavisueel voorstelling kon zijn. Heel veel sterkte!
Dankjulliewel Fredy en Jan. Ja, weet je nog dat hij tussen de coulissen lag te wcahten en op het eind zelfs het podium op mocht lopen?! 😉 Dat waren nog eens tijden…!
Lieve Jolanda en Frank, hoewel verwacht toch nog onverwacht! Gewoon omdat je hoopt dat zo’n kanjer van een hond en maatje altijd blijft! En omdat de band tussen Herschel en jou Jolanda zo sterk is/was, dat het lijkt of het daardoor niet eindig kan zijn. Ik weet zeker dat hij het daarom het langst van zijn hele voormalige roedel heeft vol gehouden. Dat wist ik toen ik jullie samen zag in Noorwegen, tussen de ossen. Zo mooi die band. Dat draag je altijd met je mee! Daarom heel veel sterkte met wennen aan het idee dat hij er in de echte wereld niet meer is… XX Christine
Christine, lieve schat, ik dank je enorm voor jouw woorden. Die doen me zo enorm goed. Dat je die tijd bij de ossen terughaalt, vind ik zo fijn, hij was toen op zijn laatste echte wintertocht mee… Dankjewel.
Lieve Jolanda, graag gedaan. Dat was natuurlijk meteen waar ik aan dacht na je indrukwekkende en mooi beschreven verhaal en gevoel. Ik op mijn beurt ben zo blij dat ik bij die laatste wintertocht kon zijn, om hem in levende lijve mee te maken. Ook voor mij als vreemdeling voor hem ging er toch een rust en in het hier en nu zijn van hem uit. Dat vind ik nog steeds bijzonder. En was heel welkom (net als jullie natuurlijk) in die week na het trieste bericht dat ik aan t begin kreeg.
Ik heb de kaart die je me stuurde met de handschoentjes die Herschel zo goed bewaakt heeft😉 weer opgezocht. En op mijn bureau gezet!😘
Ja, Reny, dat denk ik ook. Dat wil ik ook. Daar zal ik altijd mijn best voor doen, dat vast te houden. Dankjewel.
Sterkte met het verlies van jullie soulmaatje. Ik moest vd week nog aan jullie denken dat jullie met oud en nieuw voor Herschel altijd gingen kamperen ergens in de natuur….weg van al het knallende vuurwerk…. en dat dit jaar net weer zo’n berichtje zou volgen….. Jullie hebben hem het beste gegeven wat een hond zich maar wensen kan. (En andersom). Jolanda je hebt het mooi verwoord, vanuit je hart.
Dankje enorm, Marike, voor je woorden. Ja, we hadden al een tijdje een plan A en een plan B klaar liggen, afhankelijk voor hoe ver we nog konden wandelen met hem, voor onze Weg-Van-De-Herrie-Nieuwsjaars-Bivakplek. Maar de laatste weken werd rap duidelijk dat we over moesten naar plan Z. We gaan evengoed straks wildkamperen, de stilte opzoeken, tradities moet je vasthouden… 😉 En hij zal mee zijn…
Lieve Frank en Jolanda, dank voor de mooie woorden voor het beschrijven van een band met een hus. Tranen in mijn ogen en kijk even op naar een foto hier in huis. Heel veel sterkte! Ik leef met jullie mee.
Liefs Annet
Dankjewel Annet, jij en jullie weten als geen ander wat het met je doet!!!
Wat een immens verdriet en tegelijkertijd zo’n groot geschenk! Prachtig verwoord, Jolanda! Wat je schrijft komt bij mij binnen als een bom… Sterkte jullie de komende tijd!
Dank je enorm Annette, voor je fijne reactie.
Woorden van troost kan ik niet vinden. Het prikt in mijn ogen en keel. Ik denk aan Schotland en de rondjes ijs met de kano. Ik denk aan Svala die nog een uur zachtjes zat te piepen voor het raam toen jullie weggingen.
Daar ging iets mis dus maar verder hier.
Ik hoop dat ze elkaar nu weer tegenkomen. Ik weet dat de scherpe randjes slijten. In gedachten houd ik jou en Frank even stevig vast. Ook wij zullen Herschel niet vergeten. Het was een bijzondere schat die op jullie pad kwam en 10 jaar met jullie mee reisde. Liefs van ons allebei.
Enorm veel dank, voor de hug en het liefs, dat is erg fijn. Ja, jullie weten hoe het voelt…
Ach, lieve Petra, wat een mooi ontroerend beeld is dat, jullie kleine mooie Svala die zachtjes naar Herschel piepte bij het raam… Dankjewel hiervoor.
Dag Jolanda, nu begrijp ik waarom jouw woorden bij het overlijden van ‘onze Ranger’ zo recht door het hart gingen. En potdomme, wat heb je hier onovertroffen opgeschreven. Een eerbetoon aan een prachtig dier, meer dan je beste vriend! En waar je ook naartoe zult reizen, hij reist altijd een stukje met je mee. Warme groet, Hans
Heel veel sterkte met het verlies van jullie trouwe viervoeter. Hij heeft een prachtige tijd bij jullie mogen beleven en zal eeuwig voortleven in jullie hart ♥️!
Sterkte met het verlies, ik zag Herschel voor het eerst toen jij een lezing gaaf, in Houten. Daar was ik samen met mijn zwager Willem Laros, het ging over je avontuur Into the white. Herschel lag zeer voldaan op het podium naar jou te kijken en luisteren! Ik had nog nooit van een Alaska Malamute gehoord. En zag daar dat er iets speciaals was tussen jullie. En toen jij, in een film fragment, zijn naam riep, keek hij gelijk op zo van gaan we weer? Een mooi, uniek dier. Jolanda nogmaals sterkte.
Dankjewel Pierre, wat een mooie herinnering met Herschel daar toen op dat podium!
Lieve Jolanda, Wat een verdrietig nieuws moest ik lezen.
voor zoiets , is ieder woord te weinig. Weet zeker, dat Herschel zich geen betere plaats had kunnen wensen, Door jou, kon ik en vele anderen van jullie geweldige avonturen meegenieten.
Hoe moeilijk nu, maar weet dat er velen nu , met jullie meeleven. Herschel zit ook in mijn hart.
Lieve Grietje, dank voor je woorden van steun. Wat een bijzondere ervaring, inderdaad, dat zovelen een blijk van meeleven geven. En van jou in het bijzonder, ik dank je enorm.
Lieve Jolanda & Frank, wat een onwijs verdrietig nieuws.. Heel veel sterkte en liefde voor jullie in deze rot periode! Herschel heeft de tijd van zijn leven bij jullie gehad, ik weet het zeker! Veel liefss
Dankjewel, lieve Kup, ja, het is zo iets geks – je weet natuurlijk allang dat zoiets ooit te gebeuren staat maar zolang je nog samen bent, telt eigenlijk “alleen dat”…! Maar inderdaad, de gedachte aan hoe gaaf hij (en wij met hem) het gehad hebben, scheelt veel!!!
😢 oh wat heb je ook je laatste momenten met Herschel weer geweldig beschreven, dikke tranen lopen over mijn wangen en mijn poes, die op schoot ligt, snapt daar niets van. Wat een gemis maar wat een prachtige herinneringen, die jullie voor altijd met je mee dragen 💕
Zeer veel dank, Annet, je arme poes ;-), die denkt nu: is het baasje soms verdrietig om mij, heb ik iets verkeerd gedaan…?! Nee hoor, vast niet! Dank voor je fijne woorden van meeleven, Annet. En zo is het, de herinneringen blijven koesteren, dat zal nu de kunst zijn. Zodat die uiteindelijk de pijn van het gemis zullen overschaduwen.
Ben gaat al 13 jaar mee op onze tochten. We zijn een team geworden. De band die je voelt als je samen het avontuur aangaat is zoveel sterker, de samenwerking, het vertrouwen zoveel intenser. Kan nu wel zeggen dat ik mij voor kan stellen hoe jullie je voelen, maar dat kan ik niet. Gelukkig nog niet. Dat moment komt nog, ik weet het. Als ik me al erg verdrietig voel bij dit soort berichten, hoe groot moet jullie verdriet dan zijn? Heel veel sterkte.
Hallo Willem, zo is het exact. Als je samen onderweg bent, dagen of zelfs wekenlang met tentje en rugzak, slee, of kano, altijd buiten blijft, in een sneeuwstorm de tijd uitzit in een tent die het hopelijk niet begeeft… Ja, dat schept een band die onbeschrijflijk groot is. En als ik 1 ding geleerd heb, dan is het wel dat je voorbereiden op de komende pijn (vh verlies), echt geen optie is. De klap komt toch wel. Je kunt (denk ik) maar beter voor de volle 100% genieten van de tijd die je samen hebt. Je bewust zijn dat het eindig is, maakt je wèl nog meer bewust vh geluk dat je op dat moment hebt.
Dank voor je fijne woorden. Een grote knuffel voor Ben.
Schrik van het berichtje! Sterkte ermee,maar ik ken de pijn na al diverse keren afscheid hebben moeten nemen van mijn honden.Allemaal anders,allemaal uniek,vrienden voor het leven.Maar Herschel gaat bij jullie blijven op jullie tochten,hij reist mee onzichtbaar maar aanwezig.Ga het maar ervaren…. Nogmaals sterkte met je verdriet
Veel dank, Marianne, voor je woorden van steun en meeleven. Ja, voor wie een (huis)dier heeft of had, zal dit zo extra bekend en herkenbaar zijn. groet, Jolanda
Velden met een * zijn verplicht
Sterkte met het verlies van jullie maatje! Maar wat een prachtig leven heeft Herschel mogen beleven met jullie!