Eindelijk omhoog!

Je kunt nog zoveel plannen maken, uiteindelijk bepaalt de berg (en het weer) wat daarvan terecht komt. In Trollheimen was het te warm en er lag uiteindelijk te weinig sneeuw – over Dovrefjell woedde dagenlang een storm. In de bergen word je een geduldig mens, uiteindelijk neemt de storm af en kunnen we onze slee inpakken en op eigen houtje omhoog trekken!
De sneeuw kraakt. De slee piept. De latten glijden. Toch strekt de stilte zich eindeloos ver uit. Deze momenten hierbuiten, daar draait het om. Ik kijk niet langer angstvallig omlaag (of er geen houtschilfer afbladdert). Ook wantrouw ik niet meer elke steen (of het misschien een muskusos is). Ik check de wolken niet langer op een volgende naderende storm. Nee. Ik ben nu gewoon eindelijk echt eindeloos en helemaal hier. Die latten glijden heerlijk, zelfs met vellen onder, omdat het vel zo kort is (lees: de ski zo lang) is er genoeg glij-vlak over. Ongelofelijk dat ergens een week of twee terug, deze dingen aan mijn voeten nog overeind stonden in een dennenbos in Morgedal. Net als de fjells om ons heen, leerden die selfmade ski’s me geduld. Da’s heerlijk. Want er is geen onbedwingbare drang om dagelijks een X aantal km’s af te leggen – een andere keer misschien, ergens anders – voor nu is dit grandioze hier-wil-ik-zijn-gevoel meer dan genoeg.