De kunst van het wachten

De wind giert door de berken achter ons kamp. Schuimgolven beuken onze baai binnen. De bergen aan de overkant van het Sädvvájávrre zien niet langer groen maar zwart. Uit de dreigende wolken valt regen. Het is duidelijk. Windkracht 7 tegen is geen kans maar garantie op ellende. We blijven waar we zijn.

Wat vond ik uitzitten vroeger zwaar. De saaiste momenten van de reis! Duurden eindeloos. Toen geloofde ik nog dat het doel een bergtop was of een afstand. Maar als wachten niet langer voelt als stilstand, als wachten een feestje wordt – zelfs al kom je geen meter verder – dan verandert de toon. Van monotoon getiktak naar Vangelis’ ‘Conquest of Paradise’. Dat soort dingen bestaan hierbuiten.

Voelt heerlijk om de lichte ongedurigheid weg te tekenen. Weg te staren in een koffievuurtje. Dat is ook zoiets. Mezelf toegeven dat niet elke dag uit 42 spiegelrode kilometers hoeft te bestaan. De kano ligt een eindje verderop, op z’n kop op het mos. Misschien moet ik zo weer eens even die gelijmde boordlijstscheur bekijken. Die lijn van toppen en dalen inprenten.

Het is alleen zo raar met mij. Hier in Lapland, bij zo’n vuurtje met de wind ruisend door de berken, ja dán weet ik de balans best te vinden. Maar temidden van tumult raak ik hem zo weer kwijt.

“A canoeing expedition is so much rewarding”, schreef Pierre Trudeau. “It involves a starting rather than a parting. Although it assumes the breaking of ties, its purpose is not to destroy the past, but to lay a foundation for the future. From now on, every living act will be built on this step, which will serve as a base long after the return of the expedition. And until the next one.”

Ik zou willen dat hij gelijk heeft. De zon is inmiddels doorgebroken en onze baai bij Sädvaluspen ligt er schitterend bij. Ik schud Frank wakker – hij is een meester in het wachten, ik de ongedurige beginneling. “Misschien nu toch? Inpakken? Verder peddelen?!”, wijs ik hoopvol naar de zon. Alhoewel ik inmiddels allang geleerd heb dat het de wind is die onze koers bepaalt. Frank loopt de baai uit, een eindje richting de volgende en ziet de witte koppen om de hoek. “Het is beter. Maar nog niet goed genoeg. Het risico dat de wind ons wegzet tegen stenen is nog groot.” Ik weet het: dit stuwmeer is bezaaid met joekels van keien onder de oever. Ik knik en rakel het vuurtje nog maar eens hoger op. Ik grinnik. Tandenknarsend. Had ik nou echt gedacht dat de kunst van het wachten zó simpel was…?!