Virtual reality. Steeds vaker kom ik het begrip tegen. Om gasten een nieuwe eettent in te lokken, achter servet en oesters met VRbril en koptelefoon. De ultieme zinsbegoocheling. Op zoek naar alles wat er op dat moment niet is. Ik weet het niet, ik zat daar niet, maar waar ik wel zit – in een houten canvaskano op Låmivatnet – daar is alles zo zonovergoten reëel dat ik me diep gelukkig weet met alleen een zonnebril.Met hulp van Björn Thomas van Sulitjelma Turistsenter zijn we op deze dag – de 22e – omhoog gebracht naar dit op 700 m gelegen stuwmeer. Sinds de mijnbouw van Sulitjelma wordt dit bergwater gereguleerd. Toch ligt Låmivatnet erbij als een zonnig Italiaans bergmeer. Fonkelend helderblauw T-shirtenweer.
Hier liep Elsa serieuze schade aan haar kano op toen ze hem bij storm niet goed vastgelegd had. Er moest een timmerman uit Sulitjelma bij gehaald worden. Ook wij lopen schade op. De kano ligt achterop een veel te laag trailertje en de weg omhoog naar het bergmeer is steil. De achterpunt is beschadigd maar niet ernstig. En timmerman zijn we inmiddels zelf (een beetje).
Boven Sulitjelma liggen drie bergmeren, elk hoger en kleiner dan de ander. Van elkaar gescheiden door een kleine landbrug met beekje. Nog even verder stroomopwaarts langs deze drie bergmeren naar de waterscheiding en terug Zweden in.
Låmivatnet heeft kale oevers door de regulering van de dam maar Eidevatnet oogt natuurlijker met zijn groene oevers. Eidevatnet is een feestje om te varen. Het enorme massief van de Sulitjelmagletser spiegelt speelse wiebelpieken om ons heen. Het water is kraakhelder. Wat denken de wegschietende vissen? ‘Hé daar heb je een potvis’?
Ik heb het al vaker gedacht. Dit is perfect. Niets meer aan doen. Hooguit aanleggen, je tentje opzetten en het rondkijken voortzetten.
Luoppal is het kleinste van de drie en het dichtst bij de Noors-Zweedse grens gelegen. De stilte hier is van zo’n orde dat je de muggentaal zou kunnen ontcijferen. Hier staat geen hut, hier loopt geen pad. En langzaam, heerlijk langzaam kleurt de zomerse Poolnacht blauw-in-het-kwadraat. Het is rond middernacht aan Luoppal’s stille oever dat ik me realiseer dat je pas echt in balans bent wanneer je geen enkele andere realiteit wenst dan die ene die je op dat moment inademt.
Laat een reactie achter
Velden met een * zijn verplicht
Als ik de rest van mijn leven op een steen mag zitten om naar zo’n rivier en landschap te staren, dan zou ik daar direct voor tekenen. Maar wat is het moeilijk – bijna onmogelijk – om daar voor te kiezen. Simpelweg omdat het onvoorstelbaar lijkt dat dat zou kunnen. Ik heb dan ook een enorme bewondering voor jullie keuze om dat leven wel te leiden en ik geniet enorm van de foto’s en verhalen van jullie tocht. Ik hoop nog heel veel foto’s en verhalen van je te zien en te lezen.
Saskia