Velden met een * zijn verplicht
De volgende dag begint bewolkt. Heerlijk, uitslapen dus. Want van dat voornemen om van de nacht een dag te maken (en de dag dientengevolge tot nacht te bestempelen) kwam helemaal niets bij die waanzinnig mooie daglichtkleuren. Het werd dus in plaats van het een of het ander gewoon keihard allebei. De dagen waren tot nu toe veel te kraakhelder en dat overdaglicht hier van dat de zon nog in geen weken boven de horizon is geweest (en dat nog een dag of tien niet doet), dat is veel te mooi om te willen slapen. (Dat klinkt, moet ik bekennen, makkelijker dan het is; inmiddels was ik (een marmot gelijk in het normale leven) met dit inmiddels indrukwekkende tekort aan slaap een redelijke zombie aan het worden.) Dus ik draai me mooi nog even om, na die inspectie van de ochtendhemel. Dat skitochtje maak ik straks wel en dan gewoon iets minder ver. En die iglo, die kan ik ook in het donker bouwen.
Zo gezegd, zo gedaan. De ijzige omstandigheden van de eerdere dagen hebben het sneeuwdek tot de ideale iglobouwconsistentie getoverd. Gewapend met schep en zaag ga ik aan de gang. Sympathiek grote blokken, is het plan. Onder het motto: grote blokken, snel klaar en dus snel een thuis. Maar màn, wat wegen die dingen lood. Allemaal ijs zeg maar. Wel lekker stapelen maar ietsje minder lekker voor mijn rug. Niet dat die ergens last van heeft op dit moment. Behalve dan dat ik het sjouwen van de zagerij naar de bouwplaats niet zonder zuchten en steunen voor elkaar krijg. Maar ik hou mijn hart vast hoe hard mijn rugspieren morgen zullen brullen. Alhoewel, dan is die iglo klaar. Hoef ik er alleen maar in te liggen. (Ik vrees het ergste, mezelf kennende. Dat wordt weer in en uit de veel te lage opening in die ijswoning kruipen, standpuntje zus, standpuntje zo…)
Alhoewel de ijzige omstandigheden het sneeuwdek waarin ik zaag, dus wel knoeperhard gemaakt hebben, is de boventemperatuur vanavond angstaanjagend warm. Min twee om precies te zijn. Toch besluit ik vooralsnog de signalen te negeren. Er gaat hier straks gewoon stevig in geslapen worden. (Ik sjouw toch niet voor niks al dat winterkampeermateriaal omhoog?! Dat heb ik in Ringvassbu bij de houtkachel echt niet nodig!)
Die warmte zorgt ook voor een ander fenomeen. Wolken. Niet genoeg om mij vannacht naar binnen te jagen, maar wel genoeg om me zorgen over Aurora te maken. (Voor zover dat na afgelopen nacht trouwens nog mogelijk is. Tjonge, wat wil ik nu eigenlijk nog meer?!) Nou, misschien wel deze wolken want ze zijn lang niet over de hele hemel verdeeld. Leg ik daar toch gewoon de sterren en de Aurora tussendoor vast? Het leuke van superlange sluitertijdopnames als deze van 825 seconden met de sterrenbeweging erin (en de eventueel optredende Aurora dan als vage vegen *) is dat je nooit weet wat je maakt. Je berekent, je schikt en je weegt af, maar het blijft na die 825 seconden een heerlijke verrassing hoe alles geworden is. Heel even tijdens die 40 minuten mijn hoofdlamp in de iglo gelegd (onder een laagje sneeuw en van de lens af gericht, anders werd het te fel). Na afloop van deze hele sessie snel kijken op het display natuurlijk.
En zie: er blijkt aan de oostkant van Ringvassbu (waar echt maar een handvol huizen staan, 15 kilometer verderop en veel lager) toch strooilicht. Echt heel weinig strooilicht zie je niet als het onbewolkt is maar zie je direct op je beeld zodra er wolken meedoen. Grappig vind ik dat de Grote Beer nu zijn streepjespyama aan heeft. Minder grappig vond ik die rare lichtstreep middenonderin, ik dacht dat dit een lensflare was (had mijn UV filter vergeten eraf te halen…) maar het blijkt (dankjewel John van Raak!) een zogenaamde ‘lichtzuil’ te zijn veroorzaakt door samenwerking van ijskristallen én strooilicht, meer erover lees je hier. Toch ineens wel weer erg leuk!
Na nog heel wat andere experimenten verder deze nacht, zie ik druppels op mijn uitrusting die zonder mij in de iglo wacht. Veel druppels. Té veel. Ik haal berustend mijn schouders op (die nu toch erge pijn doen van het eerdere blokken sjouwen). Typisch een gevalletje van Toedeledoki. Zo ben ik dan ook wel weer. Druppelende en eventueel zelfs ineenstortende iglo’s zijn toch echt niet te prefereren boven het onderste stapelbed van Ringvassbu. Ik sjouw alle kampeerspullen braaf weer terug en hoop dat ‘ie morgen nog staat als theehuis.
* Ik vond het nu vooral leuk om in 1 enkele opname alles vast te leggen en dan buiten na afloop meteen al een beetje te kunnen beoordelen of dit een blijvertje is. Dat levert mij namelijk de gelegenheid op om na die 40 minuten als een kind zo opgewonden naar dat beeld te gaan kijken). Dé enige manier om wel scherpe Aurorabewegingen vast te leggen én startrails, is om heel veel korte opnames later in een speciaal programma tot 1 beeld te voegen. Ook heel leuk, want hierdoor zorg je ook nog eens voor veel ruisvrijer beeld. Maar dat wordt een andere keer. Nu wil ik die kick van meteen-kijken.
Velden met een * zijn verplicht