Je eigen weg

  • 28 mei 2019

Op een dag, jaren terug – en ik laat even in het midden of het een goede of een kwade dag was – in elk geval was ik nog maar net voor mezelf begonnen als fotograaf en auteur (en dat daar later van alles bij zou komen, daarvan had ik geen idee), ging de telefoon. Zo’n zwart bakelieten monster, zo lang geleden dus. “Jolanda, dit is je dag.” De hoofdredacteur van een vrij groot magazine. En hij wond er geen doekjes om. Zelfs toen, nog maar net begonnen, waren die paar woorden genoeg om me de rillingen over de rug te bezorgen. Ik haalde diep adem, “Eh, oh, oké”, antwoordde ik, mezelf met moeite in toom houdend. “Je mag voor ons naar De Gouden Driehoek, zes dagen rondreis, artikel, beeld, alles.”

Ik zei nee.

Misschien hoorde ik zijn kaken dichtklappen maar in elk geval hoorde ik geronk van een naderende explosie. Zojuist had ik de samenwerking met een goed tijdschrift om zeep geholpen.

De reden dat ik nee zei was dat ik mezelf eindelijk – na jaren schuren, schuifelen en zoeken – beloofd had voortaan vast te houden aan waarvan ik geloofde dat het bij me hoorde. Of waarin ik beter wilde worden. Waar ik blij van werd. En culturele persreisjes waren dat niet.

Je eigen weg gaan is niet makkelijk. Je moet eerst ontdekken hoe die eruit ziet. Je zult vallen, opstaan en weer vallen. Maar je kunt altijd weer opkrabbelen, je vacht gladstrijken, je oren schudden en weer voortgaan, een tikje alerter, de oren een ietsje meer gespitst. Dát gevoel. Van in je element zijn.

Ik had er toen – zeker niet direct na dat telefoontje – geen idee van. Maar trouw zijn aan je eigen weg heeft dat in zich. Het is vergelijkbaar met fotograferen: je mag (je moet zelfs) de tijd nemen, je mag fouten maken en leren van die fouten. En zeker, er zullen altijd anderen zijn die Er Wat Van Vinden. Vraag jezelf dan stilletjes af: zijn dit degenen die een voorbeeld op mijn weg vormen? Zo ja, dan vind ik hun mening belangrijk genoeg om naar te luisteren. Zo nee: Delete.

Mijn eigen weg ligt buiten, dat wist ik vanaf moment 1. Aan zo’n ijzig noordelijk fjord, vol sneeuwkorsten en met een zon die “alleen” je ziel verwarmt. Met zoeken naar de essentie van licht. Maar dat die weg óók binnen ligt, in het creëren met beeld en woord, dat zag ik in het begin totaal niet aankomen. Met het creëren valt voor mij de sleutel van het exploreren pas echt op zijn plek. Want door die combinatie kan (wil) ik inspireren.

Dus: vind je eigen weg, en wees niet bang om onderweg bij anderen te snuffelen, te proeven. Ruik eraan, neem het mee naar je hol en knabbel het om tot wat bij jou past. Zoals Francis Ford Coppola (screenwriter, filmdirector en producer) het verwoordt: “We want you to take from us. We want you, at first, to steal from us, because you can’t steal. You will take what we give you and you will put it in your own voice and that’s how you will find your voice. And that’s how you begin. And then one day someone will steal from you.”

5 Comments on Je eigen weg

  • Rob Spreeuw zegt:
    29 mei 2019 om 16:44 uur

    Uit mijn hart gegrepen. Op pad gaan doe je voor je eigen beleving. Als nadien anderen geïnteresseerd zijns dat de bonus.

    Beantwoorden

    • Jolanda Linschooten zegt:
      29 mei 2019 om 17:17 uur

      Zo is het zeker. Al word het natuurlijk toch iets anders wanneer je besloten hebt, er ook een boterham mee te verdienen (en niet langer met ander werk). Dan is het op de een of andere manier extra belangrijk om niet in de verleiding te komen je ‘weg’ om oneigenlijke redenen te verlaten. (En die is best lastig omdat je gaandeweg voor jezelf moet bepalen wat ‘oneigenlijk’ voor jou betekent, waar de grens ligt.).
      Bedankt voor je reactie, Rob!

      Beantwoorden

  • Liseth zegt:
    29 mei 2019 om 18:07 uur

    Wat heb je dat prachtig verwoord, ik neem er in ieder geval iets van mee.
    Dank daarvoor.

    Beantwoorden

  • Emmie Poutsma zegt:
    26 december 2019 om 09:44 uur

    Op het juiste moment gelezen. Dank je

    Beantwoorden

Laat een reactie achter

Velden met een * zijn verplicht