XL dromen*

Het uitleven van je dromen – het klinkt een beetje, hoe zal ik het zeggen…? Alsof er in de toekomst iets moet gebeuren wat nog niet het geval is. Dat kan natuurlijk precies zijn wat eraan schort. Ik denk even aan mijn eigen keerpunt in Alaska. Maar ik denk ook wel eens: soms is er helemaal geen aardverschuiving voor nodig. XL dromen beginnen vaak ook heel XS. Met een andere aanpak. Door ergens juist (behoorlijk wat) moeite voor te willen doen. Fysiek en mentaal. Ik zie dat bij fotografie ook steeds weer gebeuren. Een foto van wat dan ook – een landschap, een persoon, een bepaalde lichtsituatie – vraagt persoonlijke betrokkenheid. En dat betekent inzet. Kennis opdoen, ervaring opbouwen. Niet in een uurtje, maar in jaren. XL dromen – laat ze juist XS beginnen – geef ze de tijd – laat het moeite mogen kosten. Hoe heerlijk tegendraads kun je zijn?!

Het betekent bereid zijn urenlang voor zo’n foto omhoog te klimmen, ijskoude beken te doorwaden. Zo’n soort foto doét wat met je. Omdat je deelgenoot geworden bent. Ik ben ervan overtuigd dat  – als je jezelf XL geeft, als je bereid bent onder te dompelen én je jezelf XL leert thuis te voelen bij wat je doet – dat je dat terugziet in je foto’s. Het is exact dát wat ik zelf zoek en wat ik mooi vind om samen met anderen op fotoreis te delen.

Afgelopen jaar tijdens de fototrektocht door de Noorse Lyngen Alpen waren er talloze fotomomenten die alleen tot stand konden komen door die extra inzet. Over padloze hellingen omhoog – je soms afvragend of deze struggle de moeite nou wel waard is – en dan daarboven een wonderschoon stukje wereld zien.

Opstaan uit je tentje na een koude nacht – rillerig en brak – maar dan de energie weer te voelen stromen als je de blauwe hemel ziet en het meertje waar je je zometeen even in gaat poedelen.

Tijdens de bergwandel-fotocursus nachtlicht op de Lofoten: urenlang omhoog naar een besneeuwde bergrug om daar dan de maanverlichte wereld te bezien – het gevoel als je dan de ontspanknop indrukt is voor mij zoveel meer waard dan wanneer ik de auto ergens parkeer en roep: “Jongens, even uitstappen, we gaan hier een foto maken!” Op zo’n bergrichel heb je er zelf voor gewerkt, dat landschap zit in je ziel.

Of een paar weken terug tijdens de fototrektocht op ski’s door de poolnacht. Navigerend door een sneeuwstorm. Het was niet makkelijk, het was niet altijd alleen maar leuk, nee, door verse sneeuw een slee trekken kost inspanning, betekent op je kiezen bijten bij een steile helling en betekent oneindig veel geprutsgedoe met spullen, zakken, handschoenen als je er ook nog bij kampeert (of een iglo bouwt)… Maar wat een voldoening om daarvan dan een essentieel moment vast te leggen.

Dit jaar, het-eerste-jaar-zonder-Herschel na tien fantastische jaren samen met ons trouwe makkertje (…), staat een mooie mix van (foto)projecten op ons programma. Allereerst over een paar weken de fototrektocht op sneeuwschoenen (met slee, tipitent en houtkacheltje) door de bergen bij Tromsø (een fotoreis door het staartje van de arctische winter). Daarna gaat Frank in de Ardennen weer zijn wildwatercursussen op eenvoudig wildwater voor de open kano geven – ik ga mee om mijn gloednieuwe packraft uit te proberen (die Frank de afgelopen weken zelf gemaakt heeft!). In mei, als Frank zijn navigatiecursus door de Schotse Hooglanden geeft, ga ik een Schotse snuffeltocht met rugzak en packraft maken (ruiken aan wat het is om een amfibie te zijn, als een XS reis voor een latere XL expeditie in Canada/Alaska). In juni gaan Frank en ik dan samen onze skills op zeekajakgebied vergroten (mijn overwegend door Frank op maat gemaakte Groenlandse kajak heb ik tegen die tijd dan uiteraard in gebruik) om in juli op de Lofoten een tocht van paar weken te peddelen (voor ons een XS tocht voor ons latere XL Groenlandplan). Eind augustus organiseer ik dan de fototrektocht over Groenland en in oktober de bergwandel-nachtfotografiereis op de Lofoten  (de enige reis waarvoor op dit moment nog een paar plekjes vrij zijn).

Ja, ik pleit voor meer-moeite-willen-doen, voor niet-alles-hoeft-vanzelf-te-gaan en al helemaal niet #ZSM. Om te eindigen met de woorden die mij voor dit blog inspireerden: “I think a photograph, of whatever it might be – a landscape, a person – requires personal involvement. That means knowing your subject, not just snapping at what’s in front of you.” – Frans Lanting, in ‘Fifty paths to creative photography’ van Michael Freeman.

*Met dank voor de originele woordvondst, Adriaan!