Boek: Niet de race maar de reis

Auteur: Jolanda Linschooten
Prijs: € 18,95 + verzendkosten

Een inspirerend verhaal over trailrunnen, vrijheid en jezelf overwinnen

Bestel dit boek

Hoe is het om in je eentje dwars door Engeland, Wales en Schotland te rennen? Ultraloopster Jolanda Linschooten deed het. Ze liep in zes weken een trailrun van 2000 km, in de eenzaamheid van de ruige natuur, door weer en wind.

Ze kwam zichzelf niet alleen fysiek tegen, maar ook emotioneel. Deze tocht werd een innerlijke reis, waardoor ze uiteindelijk haar verleden kon accepteren. Een reis die ze volbracht om zichzelf te overwinnen. En daardoor vrij te zijn.

Jolanda Linschooten is avonturier en fotografe. Bovendien is ze een van Nederlands sterkste ultratrail-loopsters. Ze heeft een reeks reisboeken op haar naam staan en houdt presentaties over haar tochten. In Niet de race maar de reis vertelt ze wat rennen met haar doet. Een bevrijdend, inspirerend verhaal.

CITAAT:

“Een drietal  dames — witte zonnehoedjes, fototoestel om de nek maar zonder verdere bepakking — komt me tegemoet wandelen.

‘Oh, hello dear, where are you going in such a hurry?’

Ze stellen zich pontificaal  naast elkaar op over de volle breedte van het pad met vragende en  ontwapenend vriendelijke gezichten die me geruststellen. Hoewel ik doorgaans de vragen van volslagen vreemden verafschuw, wil ik voor deze dames wel stoppen en staan blijven.  Op de een of andere manier ontroeren ze me.

‘Nou ja,’ begin ik. ‘Eigenlijk heb ik geen haast. Ik ren gewoon.’

‘Voor de lol,’ constateert de een.

‘Vanwege het mooie weer,’ knikt de ander.

‘Maar die rugzak dan,’ wil de derde weten.

‘Daar zit mijn slaapzak in en nog wat spullen die ik nodig heb voor onderweg.’

‘Dus toch,’ constateert de een.

‘Ik zei het toch,’ knikt de ander.

‘Dat kun je niet menen,’ lacht de derde.

Het zijn hun ogen, werkelijk niets dan zachte vrolijkheid lees ik erin, we kennen elkaar niet maar ik zou hen zo willen omarmen, wat een schatten. Toch is daar diep van binnen teveel geremdheid — dat kun je niet zomaar maken, volslagen vreemden — ik knik daarom alleen maar, bevestigend, blij, eindelijk gewoon het hoge woord eruit: ‘John O’ Groats! Ik ben op weg naar de andere kant van dit land! Naar John O’ Groats!’

Min of meer tegelijk, als uit één gebaar en als één mens in plaats van drie, grijpen de vrouwen mijn handen. ‘May God bless you on the way, my love!’

Daaraan heb ik geen woord toe te voegen, hooguit een traan weg te slikken. Als we elk ons eigen weg weer gaan  is het alsof er een engel is langs gevlogen. Een engel of drie, om precies te zijn.”

Bestel dit boek