Van de mal af

“Denk erom, een kano bouwen is geen hogere wiskunde!” Bosse Weslien grinnikt. Een meer ervaren vakman is in Zweden op kanobouwgebied niet te vinden (Ray Mears maakte van zijn kano’s gebruik bij zijn Zweedse bushcraft-uitzending). En Bosse zegt eigenlijk: verlies je niet teveel in details maar houd de grote lijn in gedachten. Het wordt geen museumstuk. Die kano moet gebruikt worden.

In 1983 bouwde hij zijn allereerste Prospector (heeft Herschel nu in gebruik als hondenhok). In die tijd las hij de klassieker ‘The path of the paddle’ en zo begon een levenslange passie. Na al die jaren en talloze kanobouwprojecten (én -tochten), kan hij nog altijd ontroerd raken van het moment dat een nieuwe kano-in-wording van de mal komt.

“Voor het eerst zie je dan de binnenkant! Dat blijft een fantastisch moment.” Zijn glimlach spreekt boekdelen als we sprakeloos naar onze puntgave binnenkant staren. Ook ik ben ontroerd. Ineens is het een echte kano, omgedraaid en wel. Zo mooi, die elegante vorm. Juist nu je weet hoe fragiel elk los onderdeel op zich is, is de gedachte aan een wekenlange wildernistocht straks door Lapland best intrigerend om niet te zeggen beangstigend. Gaat dit alle bagage én ons ècht wel houden?! Om nog even niet te denken aan stenen onderweg. Maar na deze 4 dagen van elk zo’n 10 uur hard werken, weet ik als geen ander dat de juiste verbinding van de losse delen de sleutel is. Dát maakt de houten canvaskano zo wonderlijk sterk.

Ik voel me zo’n ongelofelijke geluksvogel. Dat we dit samen kunnen maken (dat wil zeggen: Frank is de craftsman met 2 rechterhanden, ik de spijkeraar met anderhalve linkerhand). En dat we zo’n fantastische leraar hebben. Zonder hem waren we nooit waar we nu zijn. Hij leert ons de kneepjes van de kanobouw en ondertussen leert hij ons zoveel meer. Met zijn onverwoestbare optimisme. Met zijn relaxte kijk op kanobouw – en op het leven zelf.