SONG OF THE SEA – 01. HET BEGIN

Je kent ’t wel. Dat iets begint met een onschuldig klein plannetje. Of nee, dat is nooit het werkelijke begin. Want om te dromen – in de zin van fantaseren over wat je écht zou willen als je alle barrières wegdenkt – moet je ‘verliefd’ raken. Blij worden van de gedachte alleen al. Dát maakt, dat je dat plannetje verzint. 

Het bouwen van een Groenlandse kajak was in eerste instantie Franks plan. Zat al jaren in zijn hoofd. Ik moedigde hem aan, vanaf de zijlijn, dit was zijn project, hij moest die kajak gewoon echt eens gaan bouwen. Wat wist ik van zeekajaks? Laat staan van de zee. Leek me groot, saai en als ik heel eerlijk was, ook best angstaanjagend. Maar met zo’n traditionele kajak was Groenland verbonden. Als we dat nou eens niet alleen bij die naam lieten?!

Groenland is sinds jaren in mijn aderen gekropen. Tijdloze rust, stilte, oerbergen en ijsmassa’s – het is haast een natuurwet dat alles wat met Groenland van doen heeft, zich niet laat vastleggen in tabellen, schema’s of tijdsplannen. De natuur is er ruig, eigenzinnig, een maatje te groot vaak. Onvoorspelbaar. En magisch tegelijk. (Ik had toen, onwetend als ik was, nog niet door dat dit exact een definitie van de zee zou kunnen zijn…)

Dus, ongeveer op het moment dat Frank zich opgaf voor die cursus Groenlandse-kajak-bouwen, het is dan juni 2019, opperde ik het plan om dan – net als eerder met de Wideblom – met dat vaartuig ‘iets op Groenland te gaan doen’. 

‘Ja’, zei Frank, voorzichtig knikkend. 

Ik wachtte af. Gespannen. Want waar ik met de wildste ideeën kom, weet hij er een gedegen fundament onder te leggen. ‘Daar moeten we dan nog wel veel skills voor opbouwen. De Groenlandse kust. De arctische zee. Daar gaat tijd overheen.’ 

Ik gooide mijn armen in de lucht. ‘Dat zijn de mooiste plannen! Die tijd kosten!’

Natuurlijk wist ik niet waar ik het over had. Ik wist alleen dat ik weer naar het poolgebied wilde, met hém samen. En als dat dit keer niet op ski’s was (zoals in 2006 toen we met z’n tweetjes de ijskap van Groenland over trokken), maar in zo’n kajak, nou, dan was dat toch ook prima? 

Samen reisden we naar die kajakbouwcursus, in het Noorse Vestfossen, waar Frank zijn kajak zou bouwen (want zo’n smalle skin-on-frame bouw je als het ware helemaal op maat, om de persoon heen) en ik de boel aan elkaar zou filmen. Natuurlijk hielp ik mee (waar het geen kwaad kon). Elke dag dat we er langer aan werkten, kwam dat bootje meer tot leven. Die ranke lijnen. Er ontstond eelt op mijn handen van het canvas naaien. En ik denk dat het toen begonnen is. Die verliefdheid. Want ineens, halverwege die week, betrapte ik mezelf op gedachten als ‘hoe zou het voelen om hierin te varen?’ en ‘ik zou dat eigenlijk best wel willen leren’.

Sindsdien is er een kentering gaande. Ik, landrot-ten-top, bang voor water, wil me toeleggen op de kunst van het kajakken. Want inmiddels heb ik wel begrepen: voor een expeditie – ooit – naar Groenland, bestaat er geen ‘nouja, dan toch met een kajak’. Je moet er voor de volle 100% voor gaan, er tot over je oren verliefd op zijn, op die kajak én die zee. Anders werkt het niet.

Droomwereld van balans, overgave en je-thuis-voelen

Ons kleine plannetje is dus inderdaad uitgegroeid tot een lange, lange weg. Waarvan we nog maar aan het begin staan. En dat alleen al is fijn. Dat het tijd mag kosten. Dat we oneindig veel zullen leren. Ik houd van dat gevoel: dat je jezelf de tijd geeft om te leren, beetje voor beetje én dat je gretig blijft om verder te leren. Voor mij liever geen moment waarop ik – achterover leunend – uitroep dat ik alles wel weet. (Want op dat moment ben je niet alleen je beginnersgeest – dat bruisende enthousiasme – kwijt maar ook je respect. En daar beginnen de problemen…)

Veel moet tegenwoordig snel, per ommegaande, met een tik op ‘enter’. Dit wordt een pleidooi voor langzaam, grondig, stap voor stap. Een droomdoel in de verte maar onderweg daarheen onderdompelen in het proces zelf.  

Er is een Groenlandse mythe over een oude vrouw die de mannen elke herfst tijdens het jachtfeest opdracht gaf om een nieuw lied te maken, een nieuwe melodie ter ere van de ziel van de walvis. Dat mochten geen oude, bestaande teksten zijn. Zolang de jagers nadachten, moesten alle lichten in de feestzaal uit en het moest echt compleet stil zijn. Een bijzonder soort stilte. Een stilte in afwachting van iets dat geschapen werd. Men geloofde dat heilige liederen, die met een universele waarheid erin, alleen konden ontstaan in zo’n soort stilte, wanneer ieder zijn best doet iets moois te bedenken. Gedachten uit het diepste van de mens. Er werd gezegd dat die gedachten waren als de luchtbellen die diep uit zee opstijgen om aan het wateroppervlak open te spatten. (Uit ‘Den store slaedereise’ van Knud Rasmussen)

Ik vind dit zo’n ontroerend verhaal. Dat je steeds weer een nieuw lied maken moet. Elk mens voor zichzelf. Ontelbare luchtbelletjes die opstijgen. Om de ziel van iets wat leeft te eren, luisterend naar de stilte in plaats van naar het gebrul. 

Ons nieuwe lied is begonnen tijdens die kajakbouw in Noorwegen. We zijn inmiddels ruim een jaar verder, maar ik voel de behoefte om de melodie bij het begin op te pakken, couplet voor couplet. Hoelang, hoe zacht of hard, mooi of minder mooi de totale compositie wordt, daarvan heb ik geen idee. Dat zal een kwestie zijn van steeds weer opnieuw afstemmen en luisteren, vooral veel luisteren. Een lied ter ere van de ziel van de zee. Dit is de ‘Song of the Sea’. 

 

10 Comments on SONG OF THE SEA – 01. HET BEGIN

  • Sieto Mellema zegt:
    4 augustus 2020 om 15:24 uur

    Wat een mooi verhaal! Gevoelens erg goed verwoord en pakkend geschreven. Mij heb je hier in ieder geval diep mee geraakt!
    Veel dingen zijn zoo herkenbaar, “van Droom tot Doen” zei ik altijd. De weg hiertussen Net zo mooi als het uiteindelijk uitvoeren ervan.

    Ik ben een Fan geworden!!
    Gr Sieto

    Beantwoorden

    • Jolanda Linschooten zegt:
      4 augustus 2020 om 18:30 uur

      Dankjewel, Sieto, voor je fijne reactie. Jolanda.

      Beantwoorden

      • Els zegt:
        5 augustus 2020 om 18:22 uur

        Geweldig om zo’n droom te hebben deze stap voor stap werkelijkheid te.zien worden. Geniet van de weg er naar toe.

        Beantwoorden

        • Jolanda Linschooten zegt:
          9 augustus 2020 om 09:57 uur

          Dankjewel, Els. En jij wellicht ook, een andere/eigen weg om naartoe te werken? Groet, Jolanda

          Beantwoorden

  • Dirk martijn de gier zegt:
    5 augustus 2020 om 10:07 uur

    lieve Jolanda. Wat een ontroerend verhaal weer. Ben er stil van. Je kunt het zo mooi verwoorden.. Succes met jullie nieuwe droom die vast werkelijkheid wordt.
    Lieve groetjes vanuit ons prachtige plekje in Rockanje sur Mer Dirk en Martijn

    Beantwoorden

    • Jolanda Linschooten zegt:
      5 augustus 2020 om 10:24 uur

      Hoi Martijn en Dirk, dankjewel voor je mooie woorden. Fijne tijd nog op jullie stekkie!

      Beantwoorden

  • Joyce zegt:
    5 augustus 2020 om 11:23 uur

    Dank je Jolanda voor deze blog,

    Ik dacht hierdoor aan de quote op mijn WhatsApp “Life is not a race,: but a journey to be savored each step of the way…” Mooi dat je ons zo meeneemt op jullie weg.

    Groet vanuit (eveneens) Rockanje sur Mer,

    Joyce

    Beantwoorden

  • Caro zegt:
    5 augustus 2020 om 11:34 uur

    Inspirerend verhaal, mooi ook en spannend. Het zet mij weer aan tot verder dromen en plannen maken.

    Beantwoorden

  • wil Habers zegt:
    6 augustus 2020 om 17:31 uur

    ooi verhaal Jolanda begrijp je helemaal, vaar zelf regelmatig op het nederlandse en duitse wad met een zeekano.niet zo mooi als een groenlander. Die vindt ik nog te rank voor mij zelf.Hoop nog meer van je te horen.

    Groet Wil

    Beantwoorden

    • Jolanda Linschooten zegt:
      9 augustus 2020 om 09:56 uur

      Hoi Wil,
      dank voor je reactie. Ah, het wad. Da’s nog eens wens en doel voor ons. We hebben de stromingskaarten in elk geval al aangeschaft 😉

      Beantwoorden

Laat een reactie achter

Velden met een * zijn verplicht