Loopdag 7 – Berggehardheid

schuilhutje Badasjåkkå – Ammarnäs Vandrarhjem / 45 km + 600 hm

Het is een raar woord: berg-ge-hardheid. Staat hoogstwaarschijnlijk niet in de Van Dale. Zal zoiets zijn als de tien verschillende woorden voor sneeuw die Inuït kennen, de vijftien benamingen voor regen die wij kennen en de uitdrukkingen voor berg-ervaringen die ze in landen-met-bergen hebben. Zoals de Britten met hun ‘fellhardness’ (wat de Zweden zeggen weet ik niet). Die berggehardheid heeft niks te maken met dat je brullend de berg op rent, niks met alleen de top telt. Nee, met dat soort blindheid heeft het niks van doen. Waar het wel mee te maken heeft, daar kun je een leven lang tussen de bergen aan wijden en dan weet je nog maar een fragment.
Ik vind vandaag een ieniemienie puzzelstukje van die zogeheten berggehardheid.
Om 04.45 uur piept m’n horloge. Oh, nee, nu al? Ik lig net (het blog van gisteravond was klaar om 23.30 uur, toen schoof ik de slaapzak in). Brak alsof ik hier gisteren een feestje gehouden heb. Geen zin in eten. Maar ik dwing mezelf. Eiwitpoeder mengen met koud water (ik heb immers geen brander mee), roeren, prutje oplepelen, twee koekjes en een stuk chocola om het cementgevoel kwijt te raken. Inpakken, lopen. 05.18 uur. Het regent licht en evenlater regent het hard. Maar ik heb al regenkleding aan. Het pad klimt langzaam omhoog, richting het kale berggebied zonder bomen. De wind is matig, rustig. Voel me ontzettend moe. Beetje buikpijn. Wolken omhullen de hogere toppen, alles is even grijs. En nat. De buikpijn verdwijnt na een uur. Ik krijg het koud. Mijn broek is doorweekt vanwege alle wilgenstruiken waar het smalle paadje dwars doorheen loopt. Koud is onbehaaglijk en kan gevaarlijk worden, moet ik wat aan doen. Verderop is een schuilhutje, daar meer kleren aandoen, even droog zitten en weer wat eten.
Niets vermoedend open ik de deur, dan slaat de damp me tegemoet van twee Zweden in hun slaapzak. Terwijl ik extra kleren aantrek, warmen zij de koffie op en zo drink ik evenlater mijn eerste kop koffie sinds Abisko. Wat een godendrank!
Weer verder, urenlang de hooggelegen leegte in. Harde regen nu en inmiddels aangewakkerde wind. Die blijft toenemen. Zwaar. Maar bijzonder. Berggehardheid moet iets te maken hebben met ertegen kunnen, je wapenen. Ik kom hoger. Striemende regen die dwars door mijn kleren slaat. Een bloedneus ineens. Hoe kan dat nou? Dichthouden is niet afdoende, knielen, voorover, dichtdrukken op neusbotje. Koud. Zeer koud. Snel weer rennen. Warm worden. Zeiknatte voeten en handschoenen.
Verder, veel verder, een richtingbordje met twee keuzes. Ammarnäs 32 km of Ammarnäs 18 km. De eerste hoog bovenlangs via de Kungsleden, de tweede lager via een dalroute. Berggehardheid moet ook iets te maken hebben met ervaringsinzicht, bereid zijn je terug te trekken.
Met koude voeten ren ik naar Ammarnäs via optie twee. Rennen is een groot woord als je volledig uitgewoond bent. Ik ga mezelf daar beneden eens verwennen met een hete douche, een warme maaltijd en een bed in de jeugdherberg. Frank heeft me namelijk een sms gestuurd met het weerbericht voor vanmiddag en vanavond (nog meer regen en wind van 8 m/s).
Met een grote smile sta ik onder de hete straal. Dit was totaal niet zo gepland. Maar ook dat zal iets met die berggehardheid te maken hebben: flexibel zijn, je aanpassen aan wat de berg je ‘zegt’.