Van zuid naar noord door Groot-Brittannië en van Atlantische tot Mediterrane kust door de Pyreneeën. Trailrunnend meer dan een marathon per dag, solo, met minimale bagage. Voor Jolanda Linschooten is balans met de natuur en met jezelf de sleutel tot succes bij ultieme prestaties. Een universeel en inspirerend avontuur over kleine stappen naar een groot doel.
Deze live multimediapresentatie is voor uw bedrijf of vereniging te boeken vanaf najaar 2020. Neem contact op met Jolanda.
Lees HIER de weblogs van de zuid-noord doorkruising van Groot-Brittannië. En HIER de weblogs van de west-oost doorsteek van de Pyreneeën.
MEER LEZEN:
Nooit voel ik de verbinding met de natuur sterker dan wanneer ik er op eigen kracht doorheen reis. Zo kwam ik op het plan om van zuid naar noord door Groot-Brittannië te rennen. Offroad via de ruigste routes. Solo en zonder supportploeg. 2000 kilometer was verder dan ik ooit gelopen had. Wie groot wil dromen, moet klein beginnen. Met die gedachte zette ik half april 2013 mijn eerste stappen vanaf Lands End.
Als een mier op een marathon bewoog ik me door de Britse natuur. Ik had eindeloze stranden en klifkusten helemaal voor mezelf, de regenboog liep met me mee over de Pennines en in het Lake District woei mijn hoofd letterlijk helemaal leeg. De beschutting van verlaten bothy’s, full breakfast in een pub en de ruige leegte van de Schotse hooglanden: het waren gouden momenten die ik nooit had willen missen.
Natuurlijk was het zwaar. Vele malen zwaarder zelfs dan ik vooraf had kunnen bedenken: slapeloze stormnachten in een klappertentje, zondvloedregens die me doorweekten en een kikker die me wakker kuste. Dan voelde ik me extra klein en leek de reis oneindig lang.
“Dit nooit meer!” was dan ook mijn eerste gedachte toen ik na veertig loopdagen – volledig uitgewoond – neerplofte onder de vuurtoren bij John O’ Groats. Het sloopt je en je snakt naar ‘normaal’ doen. En inderdaad: die eerste douche, gewone kleren aan, je eigen bed – het zijn ware sensaties. Maar al snel – verrassend snel – lossen de rafelrandjes van het afzien op en wat dan overblijft, is waar het mij om gaat. Niet de kilometers en al helemaal niet het tempo. Maar een diep gevoel van verbondenheid met de natuur – als een verwaarloosde vriendschap die je weer stevig aanhaalt. En dan pas snap je dat authentieke ervaringen moeite mogen kosten.
Het was dan ook onvermijdelijk dat ik op een vroege zomerochtend in 2018 op het strand van Hendaye stond. Klaar om te beginnen aan een 850 kilometer lange trailrun van west naar oost over de toppen van de Pyreneeën. Opnieuw met minimale bagage en een goed getraind lijf. Je kunt het extreem noemen. Je kunt het ook anders bekijken. Want wat ik doe is eeuwenoud. Te voet en solo lange afstanden door de natuur afleggen is al zo oud als de pelgrims van Santiago, op zoek naar wat ik intensieve stilte noem. Ieder in z’n eigen tempo want het enige wat telt is dat je doet wat je het liefste doet.
Intense ervaringen zijn puur en onuitwisbaar. Dat wil niet zeggen dat alles van een leien dakje lopen moet. Dagelijks zijn er nieuwe vragen, nieuwe angsten. Onweer, gevaarlijk terrein, darmproblemen door slecht water, honger. Nergens voelt mijn kwetsbaarheid groter dan in die verlaten steenwereld. Maar de natuur blijkt een geduldige leermeester en de balans hervinden een ware levensles. Wanneer ik na twintig dagen het strand van Banyuls-sur-Mer bereik, staan de tranen in mijn ogen. Voeten maken vleugels overbodig. Wie klein begint, kan grote dromen uit doen komen.
