Na anderhalve autorijdag, een halve dag spullen organiseren en nog een 3e dag waarop we 3 depots met proviand wegbrengen, kunnen we vandaag -zaterdag 2 juli – eindelijk écht onze kano te water laten. Onbeschrijflijk bijzonder. Haast ontroerend. En superspannend tegelijk
Mijn onzekerheid of ‘ie “het wel doet” is onzinnig – dit type kano is in Zweden sinds 1880 onveranderd gebleven qua bouwmethode en ervoor in Canada allang beproefd gebleken. En anders dan een ding-uit-een-fabriek hebben we elk onderdeel zelf ‘gemonteerd’ in het bijzijn van een vakman.
Desalniettemin ben ik zenuwachtig. Ons hele hebben en houden voor 40 dagen zit erin plus proviand voor de eerste 7 dagen. Zoveel zakken in diverse kleuren. Hebben we genoeg reparatiemateriaal? Blijft de kano heel? En Herschel? Wijzelf? Zoveel vragen aan de start van een grote tocht die je niet kunt overzien. Net als bij een ultra denk ik slechts die 7 dagen vooruit, tot aan het eerstvolgende depot, in Vuoggatjålme.
De peddel in het water. Druppels die eraf glijden. De allereerste slagen. Het nog onwennig harde zitje. Mijn knieën op het houten binnenwerk. Die oogverblindend lege horizon. Die typisch noordelijke, kruidige geur (als ze dáár nou eens een parfummetje van maakten…!). Het geluidloze voortglijden van onze houten kano.
Dit is mijn droom. Met natuur-in-het-kwadraat om me heen op eigen kracht rondzwerven. Niet om van A naar B te gaan (hoe heerlijk onzinnig: wij gaan van Arjeplog naar Arjeplog). Zelfs niet om ergens aan te komen. Maar puur om het onderweg zijn zelf. Dát vastleggen en doorgeven.
Mijn hoofd raakt nu al leeg, tien meter vanaf de oever van Arjeplog. Ongelofelijk: 10 meter en je bent weg. Echt weg. Dat is me na 1000 autokilometer dus mooi niet gelukt. Het Hornavan strekt zich oneindig ver naar het westen uit, aan weerskanten lage hellingen met overal die heerlijke overdaad aan bomen. Ver achter die horizon liggen de Noorse bergen, andere meren, met gletsjers omgeven, rivieren die we stroomop zullen volgen en waterscheidingen die we over zullen sjouwen. Ja, die Elsa Wideblom heeft me het tochtje wel uitgezocht…
Mijn hoofd raakt leeg. Maar mijn hart boordevol. Dat is deze weidse noordelijke natuur, dat is deze kano, dat allemachtig mooie stuk handwerk waar we twee weken keihard aan gewerkt hebben. Dat is dit in slowmo door het landschap gaan.
Bosse’s vriend en oudcollega van Sjöviks Folkhögskola, Roger Isberg, zegt het zo: “Het outdoorbuitenleven is een simpele wijze van leven. En tevens een soort levensoefening. Tijdens dat eenvoudige leven in de natuur kun je bepalen wat je waardevol vindt in het leven.” (Citaat uit ‘Färd – möte, människa, natur’)
Laat een reactie achter
Velden met een * zijn verplicht
Hoi, ik zeik normaal niet over taal of schrijf fouten omdat ik dat inhoudelijk niet belangrijk vindt, hier zit het in de rubriek en het is en artikel. Dus sorry, doe wat mee of niet. Het is friluftsliv, de u vergeten. Verder ben ik zweeds en geniet ook zo van de Swedse natuur. Ewa