De Diermodus

Groenland heeft mijn hart. In 2006 liep ik drie weken solo door die krankzinnig mooie bergen van Oost-Groenland, in 2007 staken Frank en ik op eigen kracht (en met hulp van wat wind in onze kites) de ijskap over en afgelopen zomer liep ik in mijn eentje door de bergen van het zuidwesten. Het is slechts een tipje van dit grote land, Kalaallit Nunaat. Het fascineert me grenzeloos. Daarom leer ik nu Groenlands (en Deens – voor als ik op enig moment vastloop in de vele ‘q’-s), daarom ook lees ik veel over de historie én de huidige ontwikkelingen. Voor het vervolg. Dat zal een lange termijn plan worden. Maar inmiddels is zelfbouwkajak-twee bijna af (in onze eigen schuur gebouwd, nadat we afgelopen voorjaar bij Anders Thygesen in Noorwegen leerden hoe dat moet) – dus zien we vol vertrouwen het moment tegemoet waarop we elk een eigen kajak ter plekke gaan bouwen, aan de zuidwestkust van Groenland – nieuwe avonturen tegemoet en vooral ook: nieuwe ontmoetingen met de nazaten van het volk dat zich door kajak (en hondenslee) staande hield in een omgeving waarin geen ander wist te overleven.

Hieronder volgen nog twee korte impressies die ik onderweg tijdens mijn afgelopen voettocht over Groenland ter plekke in de tent ‘s avonds schreef. En vergeet niet om onderaan dit blog de 4 minuten ‘lange’ film-impressie ervan te bekijken!

STAMPS OF SETTLEMENT
In Nederland, en de meeste buurlanden, is (wilde) natuur goeddeels verdwenen en moeten we het doen met (overigens hele fraaie) postzegels natuur. Op Groenland is het andersom. Er woont maar een handjevol mensen, niet in verhouding tot de immense hoeveelheid woeste natuur, zo weinig en dermate woest dat er tussen de plekken waar mensen wonen geen wegen zijn. Ik herhaal: géén wegen! Behalve de heli of de boot (beiden hier het ‘openbaar vervoer’), heb je nog altijd de keus te voet te gaan natuurlijk. En wat er dan extra bijkomt is mier-op-een-marathon gevoel. Soms moet je jezelf dat toegeven. Dat niet alles binnen je bereik ligt, dat je bovendien zo weggevaagd bent. Dat zet de dimensies op scherp. En dat is wel zo realistisch. Het is mij liever dan de maakbaarheidsgedachte.
Dus verkies ik prutvoeten, zweetkleren en vriesdroogprakken. Dus pak ik de omweg – de route over land is op Groenland per definitie altijd een omweg. En die definitie luidt: “een route die niet direct gaat naar de plaats waar je naartoe wilt.” Maar eenmaal onderweg vraag ik me steeds vaker af of er echt wel sprake van een ‘omweg’ is – want deze route brengt me voortdurend waar ik zijn wil. Ruige plekken moéten moeite kosten. Geluk is een werkwoord.

WHY IS NOT A QUESTION
‘Waarom alleen? Ben je niet bang in de kou? Is het daarboven in de bergen niet eenzaam?’ Het lijken vragen maar toch voelen ze als oordelen. We kijken elkaar aan, twee vrouwen, twee werelden. Zij met haar echtgenoot, rolkoffer en de naam van het hostel voor vannacht op een briefje in haar hand. Ik met verwaaide kop, overladen rugzak en zonder idee hoe mijn volgende slaapplek heet. Beiden stappen we het schommelbootje af en zetten voet aan Groenlandse wal. Haar of mijn wereld, het een is niet beter dan het andere. Dat is niet wat ik bedoel. Het is meer niet-weten-maar-wel-invullen. Dat maakt dat ik zou ik willen zeggen: maar kijk dan! Naar de wind en de rotsen. Kleine bloemen groeien daar, bessen. De poolvos is er en de sneeuwhaas. Maar ik zeg niks en neem me voor straks nog een extra foto te maken. Die blaas ik dan vanuit mijn tenthol via haar hotelraam zo naar binnen. Wie weet droomt ze dan van het spel van de sneeuwhaas in de arctische zon.

De Diermodus from Jolanda Linschooten on Vimeo.