Vertrek van huis

Hoe tegenstrijdig kan een mensenleven zijn: vandaag reis ik met duizelingwekkende snelheid om straks meter voor meter te voet af te leggen; vandaag ben ik volledig van techniek, radars en cijfers afhankelijk om straks te vertrouwen op mijn eigen beoordeling van wolken, sneeuwpatronen en een kaart zonder wegen of steden.

Vandaag reis ik tussen honderden mensen maar toch ben ik hier eenzamer dan straks omgeven door honderden kilometers sneeuw. Omdat ik in gedachten daar al ben. Waar ik me kwetsbaar dicht bij de natuur zal voelen en waar het ontbreekt aan absolute zekerheden. Waar luxe nogal waardeloos wordt en ik leer met simpele dingen tevreden te zijn. Waar tijd een andere invulling krijgt en ik noodgedwongen in het ‘nu’ leef. Ik laad mijn slee al in, aai de hond en maan hem tot vertrek, op weg naar de sparren aan de andere oever van de ijzige Mackenzie Delta. Meer dan mijn reisverslag wil ik dat verhaal van die wildernis vastleggen.