Topatleten

Mijn derde – en laatste – nacht boven in de bergen van Ringvassøya was er een van volharding en acceptatie tegelijk. Volharding om in elk geval – nu ik hier op deze wereldstek was – te blijven checken of zich een gaatje in het wisselende wolkendek voordeed. (Ik checkte die nacht elke 2 uur; en omdat de ‘nacht’ hier qua duisternis om 15 uur begint en tot 09.00 uur voortduurt, is dat best vaak checken!) Acceptatie om te constateren dat dit niet zo was. (Acceptatie was niet moeilijk in dit geval, ik was nòg vol van mijn eerste nacht hierboven…)

Het heeft de afgelopen twee dagen licht gesneeuwd. Ook deze laatste nacht vielen er soms hele kleine vlokken, maar dan ineens was het weer grotendeels open en helder. Om Aurora op te roepen (lees: om lekker bezig te zijn) zaagde ik haar naam uit. Het plezier dit te doen! Eén zo’n letter zagen was al superleuk maar om dan zo een woord te zien groeien was magisch. Wie weet vond Aurora dat ook en kwam ze – als ik de camera zolang even openzette – nog langs. En anders ‘gewoon alleen de sterren’.

Slechts 20 seconden, want bij minutenlange sluitertijden zou ik vooral die lichte vlokken op mijn camera registreren. Iso 5000 (daar was ‘ie weer…) want het was toch wel erg donker. En in die 20 seconden nog even een ‘light painting’ door met mijn hoofdlampje op de dimstand over de letters heen te zwiepen. Geen Aurora zelf, maar wat een feest om te ontdekken dat er twee vallende sterren vastgelegd waren! ( Ik had door mijn lichtgeschilder niks geen vallende ster gezien dit keer; lang leve de sensorblik, want die ziet echt alles; ook het tegen de wolken reflecterende strooilicht…)

Vallende sterren zijn echt de topatleten onder de atletiek van de astronomie. Veel sneller wordt het (voor ons oog in elk geval) niet.