Thingvellir

Een stevige dagtocht voert me vandaag over dik met berkjes begroeide lava, langs de steenruïne Skógarkot (wat restanten van een schapenboerderijtje dat sinds 1930 verlaten is) en dan naar de vallei van Thingvellir. Een unieke plek – voor IJsland van nationaal belang. Trouwens tegenwoordig ook een Werelderfgoed. Niet alleen omdat hier de scheur zo mooi zichtbaar is die dwars door IJsland loopt (feitelijk zie je hier de continentale platen van Noord-Amerika en Europa die zich jaarlijks nog altijd zo’n 1,5 cm van elkaar verwijderen), maar ook omdat dit de plek was waar zeg maar de jaarvergadering gehouden werd. Acht eeuwen lang, vanaf het jaar 930.

Vele oude IJslandse binnenwegen zijn routes die naar Thingvellir leiden, hier reisden mensen wekenlang te paard naartoe. Belangrijke gebeurtenissen (de aanname van het Christendom in het jaar 1000, de keuze voor IJsland als republiek in 1944) werden hier genomen. Deze plek ademt ladingen (Viking)historie. Er werd recht gesproken, straffen uitgedeeld (er is daar een diepe poel in de rivier Öxará, waar vrouwen verdronken werden die van hekserij beschuldigd werden…). Op de een of andere manier klopt het niet om hier alleen te zijn. Dit is door de eeuwen heen juist een verzamelplaats van mensen geweest. Dus laat maar komen, die bussen.