Terugblik naar die vreemd mooie ontmoeting

Vanavond geef ik de multimediapresentatie Into the White, de tocht dwars door het arctische noorden van Canada, waarbij Herschel als leenhusky mee was. Nog altijd een bijzonder om dat verhaal opnieuw te mogen vertellen. Die reis zat vol onverwachte momenten. Zo stopte er midden in de inktzwarte nacht ineens een sneeuwscooter naast m’n kleine tentje…

… Ik ben nog maar 3 dagen terug uit Inuvik vertrokken, sta ergens midden in de wirwar van de bevroren Mackenzie delta en het is kouder dan ik ooit voor mogelijk gehouden had. Min 47 gr Celsius. Serieuze survival, nu al, zo vroeg in de reis. Als met veel kabaal die sneeuwscooter ineens langs scheurt, en stopt… schrik ik. Ineens besef ik: het zijn misschien niet de beren-in-hun-winterhol of de wolven, maar kerels, waar ik bang voor moet zijn. Maar goed, Colin Day blijkt heel aardig, ik deel een kop koffie uit mijn thermosvoorraad met hem in de voortent, bij die extreme kou, ongelofelijk (dichterbij komen kan hij trouwens niet want Herschel gromt en blaft en ‘ bewaakt’ de binnentent). Colin blijkt onderweg vanuit zijn jachthut hier ergens in de delta terug naar Inuvik en hij verbaast zich erover: een vrouw alleen, hier, midden in de delta? “Waarom ben je hier?”, vraagt hij me zonder omwegen. Goeie vraag. Niet eenvoudig te beantwoorden om 1 uur ‘s nachts bij een temperatuur die richting de -50 loopt. Ik weet niet of hij me gaat begrijpen — weet niet eens of ik mezelf begrijp maar ik doe een poging. Ik zeg:

Omdat waar ik vandaan kom, je zoiets als dit niet hebt, niet zo groot, niet zo wild. Waar ik leef, lijkt het alsof we geen deel meer uitmaken van de natuur, wij geven de natuur zelf vorm; de natuur, die is er hooguit voor onze lol, voor de sport, voor het geld. Maar hier, hier ben ik volledig van de natuur afhankelijk, ik maak er deel van uit. En dat vind ik een belangrijke ervaring. Daarom ben ik hier.

 

Laat een reactie achter

Velden met een * zijn verplicht