Tegen de stroom in

Sinds we uit Vuoggatjålme vertrokken, zijn we nu twee dagen onderweg in het Sildutdal. Een waanzinnig mooi en behoorlijk ongerept dal waar weliswaar volgens de kaart een pad doorheen loopt (voor het laatst van rode verf voorzien door Elsa’s Samische drager Gustaf). Maar het pad wordt nauwelijks belopen (de Kungsleden ligt niet al te ver weg…) We hebben net als Elsa geen flauw idee hoeveel we kunnen lijnen of hoeveel we moeten dragen. Dat hoort bij het avontuur. Bij wildere gebieden. Onzekerheid. Soms pakt dat moeizaam uit, met stormwind en hoge golven. Maar altijd, altijd keert op enig moment het tij. Dan pakt alles ineens uit als een kadootje.

Het Sildutdal blijkt een waar paradijs. Een turquoise rivier met uitbundig begroeide berkenoevers (ooievaarsbek, kornoelje, engelwortel). Aan weerszijden berghellingen die steeds nauwer worden. Met aan de kop een pracht van een sneeuwberg – dat moet Noorwegen zijn. Twee nieuwsgierigjonge elanden die ons ochtendkamp binnen komen banjeren. Een joekel van een forel (ja die eten we wèl). Dit alles overgoten door een niet aflatende zon. En het fantastische gevoel volslagen geen haast te hebben – in tegendeel want nu na twee dagen zijn we al halverwege Sildut – we kunnen er juist extra lang over doen, over dit tegenstroomse paradijsje.

De tactiek van het tegenstrooms reizen is: steeds wisselen van tactiek. En weten wanneer. Vlak maar zeer snelstromend water lijnen we, minder snelstromende rakken peddelen we stroomop en de watervallen dragen we om. Moeilijker is het niet… (Of eigenlijk eerlijk gezegd ook wel, maar dat bewaren we voor de videobeelden in de theaterlezing…) Tegen de stroom in gaan vraagt inzet en inzicht, anders verspil je al je kracht en kom je nergens. Tegen de stroom in is de les bij uitstek om met de natuur samen te werken. Ertegen in lijkt gooien met je energie. Maar dat is schijn. Gooien met energie – dat is een reis door de natuur zien als een strijd waarbij de reiziger als ‘held’ de natuur bedwingt dan wel ‘overwint’. Een onzinnig en respectloos idee. Tegen de stroom in – en daarom vind ik het zo mooi – dat lukt per definitie alleen maar als je samenwerkt met de natuur. Je komt op plekken waar na Elsa nooit meer iemand met een kano kwam (aldus Björn van Vuoggatjålme, de neef van Gustaf). Nu eens niet – zoals alom gepromoot – ‘go with the flow’. Een beetje bikkelen kan geen kwaad. En het is vooral heerlijk avontuurlijk.