Spirit of the mountain

Vandaag was het tijd om Hengill een tweede kans te geven. Niet dat het weer echt veelbelovend was (als je daarop gaat wachten…) maar in elk geval meer een buiig karakter dan de aanhoudende regen van gisteren. Hengill is een complex massief maar de lange route (heen via het groene Innstidalur, terug via de westelijke graat) is gemarkeerd, wat tot de uitzonderingen behoort. Vanwege de grote variatie onderweg, de uitzichten van Vörduskeggi en vanaf de graat én vanwege de markering, wil ik deze dagtocht graag opnemen in het IJslandboek. (foto genomen in Innstidalur, wat je ziet is echter niet de top, die ligt daar ergens ver achter.)

Het werd een gedenkwaardig tochtje. De buiigheid bleek al snel toch tamelijk aanhoudend, harde regen die eenmaal over de pas Sleggjubeinskard overging in sneeuwbuien. Dat ging nog wel want ik was goed gekleed, voelde me comfortabel. Maar de wind was zorgelijk. Rond de buien trok het stevig aan. Hoe zou dat boven zijn, als ik terug die lange graat af zou?! Waarschijnlijk ging dat niet lukken, maar in de wetenschap dat ik nu nog door kon lopen tot waar ik de situatie als onveilig beschouwde, ging ik verder. Dat is een vertrouwen, een intuïtie. Altijd zorgen dat je terugweg bereikbaar en mogelijk blijft, en zolang er ter plekke geen gevaar dreigt, gewoon nog even verder gaan. Maar dus niet met de dwanggedachte van ‘ik moet die berg op en over’. Daar beginnen beslist de problemen.

Langs hete stoom, hoger, hoger, meer natte sneeuw, hagel, geen zicht. En wind. Nee, storm. Op het stenige plateau onder Vörduskeggi blaast ‘ie me zowat omver. Oké, terug. Tot hier liep de route door vrij breed terrein, geen grote afgronden, geen gevaar de berg af geblazen te worden (wat voor de vervolgroute wél zo is). Heel de terugweg wakkert de wind nog verder aan, ik kan niet rechtop meer blijven staan, zwaar kromgebogen beuk ik tegen de zuidenwind in, langzaam gaat het, natte sneeuw giert mijn capuchon binnen, mijn dikke handschoenen raken doorweekt, het comfort raakt er nu wel van af. Doorlopen, in beweging blijven, terug naar het beginpunt…

Onderweg denk ik aan wat ooit de Noorse snowkite-lerares zei (tijdens een slechtweerdag op de Hardangervidda): “a day in the mountains always is a good day”. Nou hou ik niet van “altijd”-beweringen (een ongeluk in de bergen noem ik geen goeie dag), maar de strekking is goed en waar. Ik kan boos naar de auto teruglopen omdat ik urenlang voor ‘niks’ gelopen heb, nog die dagtocht niet ‘heb’ en zeiknat geworden ben (nog meer natte spullen…). Maar ik kan me ook realiseren dat dit nu eenmaal bij de bergen hoort, dat ik het goed en safe gedaan heb, dat ik dit zo mee mag maken… The spirit of the mountains, zoals de Indianen zo mooi zeggen – de berg beslist uiteindelijk (niet mijn tochten-wensenlijstje). En wie weet, kan ik later deze reis nog een kans pakken, opnieuw naar Hengill te gaan.

Terug bij het campingveldje in Hafnarfjördur, krijgt de teepee het dusdanig te verduren, dat heel snel opruimen absoluut de beste actie lijkt. Er staat trouwens verder ook helemaal niemand meer. In het bijbehorende guesthouse Hraunbyrgi (Lavahuis) hoor ik evenlater dat inmiddels een weerwaarschuwing is uitgegeven voor de westkust. Storm. Maar dat wist ik al…

(Heb mezelf vervolgens maar eens op het eerste nachtje binnen getrakteerd sinds ik ruim een maand geleden de veerboot verliet…)