Spirit of Elsa

Op de langste dag van het jaar hebben we de kortste werkdag tot nu toe (al om 17 uur klaar). En alleen maar kleine klusjes: de zitjes plus de dwarsstangen maken. Meten van de maten doen we door onze kano naast eentje die al af is te leggen. Daarnaast is er vandaag tijd voor uitgebreide koffiekletssessies. Tijd voor extraatjes. Aan de slag dus met de houtbrandpen. Waarmee we onze kano haar naam geven. “Wideblom” was Elsa’s achternaam en de Zweedse Elsa is onze heldin. Haar reis uit 1926 – een ongelofelijk mooie lijn door Lapland – wordt onze leidraad. Het is enerverend om in de voetsporen van een (voor bijna iedereen) volslagen onbekend iemand te treden. Populaire praters volgen die al een schare aanbidders hebben is niet zo interessant – het zijn juist de stille op het eerste oog heel gewone lui die tot de verbeelding spreken. In 1926 als vrouw met vriendin en vriend (wie wat met wie heeft wordt in Elsa’s verslag niet duidelijk) 6 weken met kano en tent door Lapland trekken is zoiets. We komen – al lezend in dit 172 pagina’s tellende juweeltje – niets te weten over Elsa’s werk, we weten haar leeftijd niet en kennen haar liefdes of angsten niet. Maar wat we wèl te weten komen is dat ze een grenzeloze passie voor het hoge noorden heeft en daar al geruime tijd over droomt. Misschien schrijft Elsa Wideblom niets over haar verdere leven omdat zij daar in Lapland bij elke peddelslag een nieuw soort adem voelt. Ruimte. Vrijheid. Misschien had ze wel een burn-out. Ze vindt het blijkbaar niet belangrijk. Wil niet alles delen. Alleen de essentie. De Scandinavische wildernisbeleving. Waarom die kano voor haar belangrijk is. Wat dát met haar leven doet. Daar. Op dat moment.

Dankjewel, Elsa Wideblom, dat je zelfs 90 jaar na jouw reis nog altijd je inspiratie doorgeeft.