Pieskehaure

Ten oosten van de waterscheiding stromen de regendruppels het Pieskehaure in en vervolgens verder stroomaf via een ketting van grote en kleine meren, door wilde rivierstukken aaneen geregen. De Piteälv is een machtig mooie brok natuur. Heerlijk om nog maar aan het begin te staan. Op dag 23 sjouwen we alles de waterscheiding over. De rest van de dag bestaat uit wachten (gevuld met siësta, fotografie en een hillrun-workout) omdat de wind te ruig is. Pas om 02.00 uur is het stil genoeg. En wat een bijzonder moment om dan te varen. Het is niet licht, het is niet donker maar er zijn wel vijftig tinten blauw. En mistflarden die de mystieke sfeer compleet maken. Heel Pieskehaure houdt zijn adem in. Zo’n spiegelnacht.

Ongelofelijk, dat hier zoveel bergen zijn hebben we die eerdere keer op de Piteälv nooit gezien. Toen zaten we in één langdurige herfstdepressie. Nu is het zeker 25 graden, te heet om in de tent te liggen maar zonder een zuchtje wind is het buiten middenin de beestjes ook lastig middagtukken. Luxeproblemen van het kaliber ‘smeltende Marsen’. We struinen een uitzichtbergje op, spotten een overzwemmende eland en een rondspringende familie hermelijn, bakken pannenkoeken op het houtvuur en verzuchten unaniem dat dit soort dagen uitermate verslavend is.

Langs Pieskehaure’s oevers vinden we soms een stookplaatsje, soms een vervallen kåtan. Daarachter altijd een afwisseling van berkenbos, veenmoeras en kale rotsen. Daarboven overal prachtige pieken. Dit is oud land. Allang spaarzaam door mensen gebruikt. Die hier op eigen kracht kwamen. Voor mij is ‘onbetreden’ grond niet heilig. Integendeel: het zijn juist die sporen van vroeger die diepte aan het reizen geven.

De wind is nog altijd weg als we weer verder varen, vroeg in de ochtend van een volgende dag. Oostwaarts door de spiegels van Pieskehaure. Maar er dreigen wolken, een baai of drie verder en de wind trekt ineens fors aan, tegen. De buien bouwen op en als we na uren keihard werk dan toch onze kaakjes knabbelen aan Pieskehaure’s oostelijke eind, barst het onweer los. Hoe snel alles volledig verandert. Fascinerend. Onder de kano schuilen we tot de donderslagen overgedreven zijn. Daarna beginnen we aan de portage omlaag langs een serie onbevaarbare, onbeschrijflijk mooie wildwaterpassages.