Piep, piep. Oh, een melding…

  • 24 januari 2014

Piep, piep. De telefoon ligt op de bijrijderstoel. Maar de weg is zwart en het fjord diep dus ik kijk mooi niet wat ‘ie te melden heeft. Het is een uur of negen ‘s avonds, ik rijd vanuit Svolvaer in noordelijke richting na een schitterende fotodag buiten en vervolgens een paar uurtjes rust in ‘mijn’ rorbu. Begin me inmiddels steeds meer ‘crocky’ te voelen, alsof ik een hele week doorhalen achter de rug heb (niet dat ik zo precies weet hoe dat voelt, maar het kan toch niet anders dan dat dit loodzware-hoofd-gevoel erop lijkt) maar mij hoor je niet klagen: de sterren fonkelen aan het firmament, er waait geen zuchtje wind (waardoor de -8 met een paar fijne Berganslaagjes kinderspel blijft). Dus ben ik vrolijk op weg naar het verlichte kerkje van Sildpollneset. Dat kerkje met op de achtergrond het fjord, de bergen en overal erboven Aurora Borealis… Ik zag het al helemaal voor me.

Ik parkeer de auto (altijd lastig in het duister een veilige plek ergens langs de weg te vinden) en gooi de rugzak om. De hemel danst en straalt als een groene gek. Opschieten, opschieten. Snel check ik nog even de Iphone: wat was die melding? “Er is Noorderlicht in noord-Noorwegen, 6-8”. Geweldig. Goed dat ik die gratis app geïnstalleerd heb… Haastig loop ik naar het hoogste punt vanwaar ik de lasershow wil vastleggen. Maar wat krijgen we nu? Een en al takken en boompjes. Die gaan mijn beeld verknallen want ik moet er dwars doorheen fotograferen, omlaag naar het kerkje in het fjord. Omlaag dan maar, snel, naar de vloedlijn. terwijl Aurora zich van zijn mooiste kant laat zien, baan ik mij over half verijsde sneeuw en dwars door het takkengeweld een weg omlaag.

En ja, uiteindelijk ben ik zover. Maar het kerkje blijkt zó sterk verlicht dat mijn 15 sec-belichting het tot een vormloze lichtkrans maakt, weliswaar onder een spetterend noorderlicht. Oké, vergeet het kerkje. Misschien toch weer iets omhoog dan en over het kerkje heen naar de verte richten, de bergen, het fjord, de dorpjes Laupstad en Eide? Ik strompel weer omhoog en het noorderlicht danst maar door. Tot ik dan uiteindelijk eindelijk dé plek heb.

Ik sta, schiet en schater. Whohooo! Yes!

 

 

1 Comment on Piep, piep. Oh, een melding…

  • Ronald van Nigtevecht zegt:
    24 januari 2014 om 20:40 uur

    Wat een prachtige foto’s van dit ongelovelijke fenomeen.

    Beantwoorden

Laat een reactie achter

Velden met een * zijn verplicht