Zweden

"Denk erom, een kano bouwen is geen hogere wiskunde!" Bosse Weslien grinnikt. Een meer ervaren vakman is in Zweden op kanobouwgebied niet te vinden (Ray Mears maakte van zijn kano's gebruik bij zijn Zweedse bushcraft-uitzending). En Bosse zegt eigenlijk: verlies je niet teveel in details maar houd de grote lijn in gedachten. Het wordt geen museumstuk. Die kano moet gebruikt worden. In 1983 bouwde hij zijn allereerste Prospector (heeft Herschel nu in gebruik als hondenhok). In die tijd las hij de klassieker 'The path of the paddle' en zo begon een levenslange passie. Na al die jaren en talloze...

Als dag drie erop zit wat het kanowerk betreft, is het zeven uur 's avonds. We zijn vanochtend om half negen gestart met dunne planken op maat maken en op de spanten spijkeren. Meer precisiewerk dan je zou denken. Alles moet voegen en passen. Maar zo mooi, zo mooi. Ondertussen denk ik terug aan de zonsopgang van vannacht 03.30 uur. Ik had de wekker een uur eerder gezet zodat ik ruim op tijd met de timelapse kon beginnen. Die verstilde koelte. Absoluut betoverend. Fotografie is net kanobouwen: alle energie die je erin stopt komt in zesvoud terug. En terwijl wij de spanten steeds meer bedekken...

De allereerste dag was superspannend. Je weet niet goed wat te verwachten. Je bent zenuwachtig. Daar ga je klein van denken. In de trant van 'ik heb dit nog nooit gedaan, ik bak er niks van'. De tweede dag is anders. Onmiskenbaar. Valt niet te ontkennen. En toch houd ik hiervan. Die ontspanning. Dat vertrouwen. Dat huizenhoge Pippi-Langkous-optimisme. Die durfde groot te denken. "Ik heb het nog nooit gedaan DUS ik denk wel dat ik het kan!" Ik sta me scheel te schuren deze dag, daar niet van. En schuren is echt niet het leukste werk. Maar het is gek: vandaag is zo'n dag waarop àlles lacht....

Dankzij de Indianen kennen we de houten canvaskano want de berkenbastkano was het voorbeeld voor dit type kano dat in Zweden al eeuwen in gebruik is. In een land dat voor 1/3 uit water bestaat (meren, moerassen en rivieren) was het een logisch transportmiddel. Bosse Weslien is leraar op Sjöviks Folkshögskola en ik had vroeger wel bij hem in de klas willen zitten: hij geeft les in 'friluftslivet' - een prachtig woord waar elke Hollandse vertaling bij verbleekt. Het is niet alleen maar buitensport. "Het gaat om weten hoe je je buiten, ver weg van alles, op je gemak kunt voelen." Ik ben de gemiddelde...

RENNEN ZONDER HAAST Het plan was om in pakweg een week de 450 km lange Kungsleden dwars door de Zweedse natuur te rennen en onderweg te bivakkeren. Dat is gelukt. Weliswaar in 8 dagen, maar dat is inclusief in totaal 11 uur wachten ivm de boot-overtochten. Mijn motto daarbij was 'rennen zonder haast'. Nogal een tegenstrijdige gedachte als je er toch liever één dan twee weken over wilt doen. Zorgt voor de nodige spanning onderweg, omdat je enerzijds mentaal alle gestress en gehaast wilt loslaten, maar anderzijds vol overgave aan een ambitieus plan wilt werken. Zo'n ogenschijnlijke tegenstelling...

Spullen liggen klaar: een paar oude, beproefde systemen zoals één kledingset om in te rennen (links) en één kledingset voor op kamp, het fotografeer- & filmgebeuren onderweg inclusief opladen (middels USB-lader op 3 lithium AA's, plus extra accu's). Wat nieuwe zaken zoals de looprugzak van OMM (inclusief voortas en fleshouders op schouderbanden) en de loopstokken. Ook wat andere keuzes dit keer, zoals de Spot mee, zoals niet-koken onderweg. Alles bij elkaar 7 kilo (exclusief gewicht van het water). Morgenochtend vroeg vlieg ik via Kopenhagen en Stockholm naar Kiruna; ben van plan om morgenochtendvroeg...

Omdat ik dit keer niet geheel gerust was of vertrekken wel verstandig was (vanwege steeds weer (alleen microscopisch zichtbaar) bloed in urine), heb ik aangedrongen op nóg een onderzoek (cystoscopie, waarbij in de blaas gekeken wordt). Dat vond gistermiddag plaats. Zoals eerder bij de echo van de nieren, was er ook nu niets ernstigs te zien. Dat voelt als een enorme opluchting. "En die bloedcellen dan elke keer?" vroeg ik de uroloog na het onderzoek. Dat kon, gezien nieren en blaas er goed uit zien, naar alle waarschijnlijkheid gewoon door het vele lopen komen. Tja. Geen idee. Misschien had ik dit een jaar...

Zelden zo'n vreemde laatste-weken-voor-vertrek meegemaakt. Midden in de periode van stevig lange trainingen, nu een maand geleden, kreeg ik opeens een heftige blaasontsteking met veel pijn en bloedverlies. Dat was met antibiotica snel weer onder controle. Volgens de arts kon ik gewoon door trainen, maar ik voelde me erg moe dus ik heb die week van de kuur op pakweg 30% getraind om de ontsteking rust te geven. Daarna de trainingen weer geleidelijk opgevoerd. Ik voel me weer prima, nergens last van. Toch blijkt er sindsdien steeds (voor het oog onzichtbaar) bloed aanwezig in de urine; alhoewel...

Voorbereiden is als het goed is, een prachtige bezigheid. De voorpret, de gezonde spanning, het verdiepen en het gerichte ernaartoe trainen. Maar een kwestie van balans - je kunt ook teveel doen en dan ineens kan de boel omslaan in een soort verbetenheid waarbij de kans groot is dan je meer verliest dan je er ooit bij wint... Een kunst dus, om met vallen en opstaan te leren. Zeker met veel en lang lopen, is het essentieel om het leuk te blijven vinden en daarom (en om nog wat andere redenen zoals een reportage voor Op Pad) maar weer een nieuw plan bedacht. Een heus micro-avontuur voor na het werk....

Met nog zo'n 3 maanden te gaan, begon het vele, lange trainen ineens een aanzienlijk inwendig gezucht op te leveren. Dat kun je soms hebben. Hoort erbij. Gewoon doorgaan, adviseerde ik mijzelf, tenslotte heb je fysiek nergens last van. Toch rinkelende ergens diep van binnen heel zacht een alarmbelletje. Af en toe wat frisse tegenzin, dat mag, kwestie van discipline - maar te vaak, dan klopt er iets niet. Het moet tenslotte boven alles wel gewoon plezier opleveren! En ja hoor, daar kwamen ze. De twijfels. Met z'n allen tegelijk. Maakte ik niet veel te veel kilometers? De Kungsleden zou toch geen...