Noorwegen

Donker betekent niet persé gebrek aan licht. Heerlijk hoopvol, deze constatering. Net als die onmetelijke ruimte boven ons hoofd. In deze rare tijd van leven waarin Trumps tot president en Poetins tot afgod gekozen worden is mijn honger aan relativiteit groot. Minstens zo groot als de zon, op zijn beurt weer een miljoen keer groter dan onze aarde. Weten dat diezelfde zon ook maar een speldenprikje in de kosmos is - kijk, dát bedoel ik met relativiteit. Daar heb ik Einstein nu even niet bij nodig. Maar mag ik je verleiden om nog even mee te duizelen? Bijvoorbeeld bij je eerstvolgende heldere...

Virtual reality. Steeds vaker kom ik het begrip tegen. Om gasten een nieuwe eettent in te lokken, achter servet en oesters met VRbril en koptelefoon. De ultieme zinsbegoocheling. Op zoek naar alles wat er op dat moment niet is. Ik weet het niet, ik zat daar niet, maar waar ik wel zit - in een houten canvaskano op Låmivatnet - daar is alles zo zonovergoten reëel dat ik me diep gelukkig weet met alleen een zonnebril.Met hulp van Björn Thomas van Sulitjelma Turistsenter zijn we op deze dag - de 22e - omhoog gebracht naar dit op 700 m gelegen stuwmeer. Sinds de mijnbouw van Sulitjelma wordt dit bergwater...

De baasjes pakken de kano in, ik sjok er alle keren achter aan want tegenwoordig word ik niet zo vaak meer uitgelaten. Het is òf hele einden lopen (en dan hetzelfde stuk meerdere keren) òf hele einden varen. Dus pak ik elk beetje beweging! Wel tof. Dag 20. Denk dat ik misschien net zoveel lemmingen en muizen gegeten heb (en als de baas niet kijkt, neem ik er ook een rendierkeuteltje bij). We varen een heel groot meer over. Baas Frank zegt dat hij nooit eerder in een open kano een oversteek van 3 km maakte. Ik vind het eng, al zijn de golven niet zo hoog als toen die andere keer. Ik piep een beetje...

Soms passeer je van die plekken waarvan de verf nog nat is, meesterwerken in de maak. Balvatnet bijvoorbeeld. Een eindeloze spiegel waarin de besneeuwde bergen glinsteren. Een baai met volmaakt ronde kiezels, eeuwenlang geduldig geslepen. Boven dat kiezelstrand een met kraaiheide begroeide eindmorene van waar ooit een gletsjer lag. Daarachter een naamloos dal, felgroen nu maar ook hier de sporen van vroeger in de vorm van een smalle rotskloof met rondingen en draaiingen erin die door enorme waterkracht veroorzaakt zijn. Hier op de oude eindmorene, pal boven de kiezelbaai van Balvatnet, plaatsen...

Akersloot, 1 juni 2016. Op Eigen Houtje deel 3 gaat binnenkort van start: na de zelfgemaakte ski's en sneeuwschoenen, gaan we nu een kano bouwen! Dat leren we van de bevlogen vakman Bosse Weslien die met zijn slogan 'de natuur is het begin, de rest is handwerk' de toon van ons avontuur raakt. Het hele proces van spantjes stomen, buigen, timmeren, met canvas bespannen en vervolgens teren zal 2-3 weken gaan duren. Eh... voor de duidelijkheid: in onze schuur hangt een Madriver Explorer naast drie wildwaterbootjes en twee zeekayaks (alle Ally's even niet meegerekend...). Je zou kunnen concluderen:...

Soms krijg ik de vraag: "En wat wordt je volgende hardloop-avontuur? Ga je niet meedoen aan die-en-die-race?" Na mijn GR20 solo-bivak-run over Corsica, afgelopen september, heb ik heel bewust een punt gezet achter 'alleen-maar-hardlopen'. Ik heb de afgelopen jaren namelijk veel andere outdoor-activiteiten (waaronder ook de fotografie) op een laag pitje gezet, ik wilde altijd trainen. Voor verdere ontwikkeling (meer leren over fotografie bijvoorbeeld, of mijn Noors en Zweeds verder aanscherpen, leren over astronomie) was geen ruimte. Begrijp me goed: ik heb daar bewust voor gekozen. Dat was fantastisch. Maar...

Sneeuwschoenen maken om aan de muur te hangen kan ook leuk zijn, maar is niet helemaal ons ding… We willen ze gebruiken, aan de ultieme test onderwerpen. Daarvoor moeten we terrein kiezen waarvoor dit type sneeuwschoen - het Canadese Ojibwe-ontwerp - bedoeld is, namelijk vrij vlak terrein met (mogelijk) diepe sneeuw. Het schitterend beboste stroomdal van de Atna ligt ingeklemd tussen de hoge Rondanebergen in het westen en de imposante rondingen van Alvdal in het oosten. Precies wat we zoeken. We trekken elk een pulka met kampeerspullen en eten voor een kleine week met ons mee. In het bos blijkt...

Het mooie van ergens vòl voor gaan is de voldoening die erop volgt. Dat onze sneeuwschoenen af zijn. Dat we er straks een tocht op gaan maken. Dat ze er zo supergaaf uitzien. Dat we op deze plek zijn. Voldoening vraagt om bewust genieten maar ook om stil zijn. Met diepe teugen dit alles naar binnen slokken.

Het mooie van dit project 'Op eigen houtje' vind ik dat je jezelf dwingt tot een hoogst ongebruikelijke slow-mo. Zelf maken gaat niet om geld maar om tijd. Tijd is niet te koop. Die moet je nemen. "Hoeveel uur zit er dan in?" vraagt iemand op Facebook. Onbeantwoordbaar. Waar wil je beginnen met tellen? Bij de plannenmakerij in ons hoofd? Bij  het erover inlezen of pas bij het op zoek gaan naar het juiste hout? Bij het maken van de stoom-mal of bij het breken na de eerste buigsessie? We zijn in elk geval drie dagen hier in het blokhutje bezig met de bespanning. Maar waarom niet gewoon helemaal...

Waar we vorig jaar uit een boom een ski hakten, daar slaan we nu een heel smal weggetje in, omhoog naar een oude boerenalm bovenin de bergen. Daar staat een allemachtig mooi houten blokhutje - misschien wel het mooiste ter wereld (bij blokhutjes ben ik al snel erg hoog met mijn waardering). Zonder buren, zonder verkeer, met ladingen sneeuw op de bomen. Wat een geluk dat we uitgerekend op deze magische plek ons sneeuwschoenenproject gaan afronden. Opgewekt volg ik Frank's hand exact na, omhoog, om het hout heen, omlaag door dat gaatje, om die verdraaiing heen, aanhalen (au, mijn handen) en nog maar...